Ο Δημήτρης Τατάκης ήταν μέλος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ Ναυτικών κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου. Υπήρξε καπετάνιος της ΟΕΝΟ με πλούσια και πολύπλευρη συνδικαλιστική δράση. Με την αρχή του 1946 οι αρχές τον συνέλαβαν και τον έστειλαν στην Μακρόνησο. Τα εγκλήματα που του καταλόγισαν δεν ήταν άλλα απο την ιδιότητά του ώς μέλος του ΚΚΕ. Αν ο Τατάκης αποκύρησσε αυτή του την ιδιότητα θα περνούσε μερικούς μήνες φυλακή και μετά θα επέστρεφε στην φυσιολογική του ζωή. Όμως ο Δημήτρης Τατάκης ήταν βαθειά επαναστάτης και κομμουνιστής και αντιλαμβάνονταν την ίδια την έννοια της ύπαρξης του ως συσσωμάτωμα ιδεών και πράξης. Έτσι του ήταν οργανικά αδύνατο να δηλώσει...
Ο Δημήτρης Τατάκης, ο καπετάνιος, είχε πεί απο τότε που τον φέρανε στο Μακρονήσι "Δεν γίνεται να δηλώσω". Μέτρησε τη ζωή, μέτρησε το θάνατο και διάλεξε πως θα ζούσε για να πεθάνει. Δε θα πέθαινε για να ζήσει. Από κει και πέρα, ό,τι και να ερχόταν, το περίμενε όπως η γη το νερό. Και στεκόταν όρθιος πάνω στο Βράχο. Πότε τον φόρτωναν και με πέτρες. Πότε του λέγανε να σηκώνει το ένα του πόδι.
- Από τέτοια, παιδιά, έννοια σας. Μη στενοχωριόσαστε...
Χαμογελούσε. Κι αγνάντευε τη θάλασσα. Ενα καράβι στον ορίζοντα. Κατά πού να πέφτει το σπίτι του; τι να συλλογιέται τάχα η μητέρα; Η γειτονιά του θάναι ήσυχη τούτη την ώρα; Τα μεγάφωνα του Μακρονησιού έπαιζαν τραγούδια. Κάθε τόσο, τάκοβε ο σπήκερ. "Η Μακρόνησος είναι ο φάρος της ελευθερίας". Φάνηκε μπροστά του ο βασανιστής.
- Απόψε θα υπογράψεις Τατάκη, του είπε. Πρέπει να τη διαλύσουμε την απομόνωση. Κι όταν υπογράψεις εσύ θα τη διαλύσουμε...
Πάλι το χαμόγελο.
- Βάζουμε στοίχημα πως θα υπογράψεις;
- Θα το χάσεις το στοίχημα.
- Ρε βάζεις στοίχημα;
- Θα το χάσεις.
Επεσε πάνω του ο βασανιστής. Τόνε χτυπούσε με το "μπαμπού", με τις αρβύλες, με τις γροθιές, τον γκρέμιζε στους βράχους, του έσφιγγε το λαιμό. Απόκαμε το θηρίο. Ανάσαινε βαριά. Εσταζε ιδρώτα. Ο άλλος χαμογελούσε πάντα μέσα στα αίματα. Τότε χυμάει ο βασανιστής μ' ένα ουρλιαχτό, του δαγκώνει τ' αφτί, να το κόψει. Σηκώνεται αφρισμένος. Πνίγεται. Τρέμει. Δεν μπορεί πια να μη φωνάζει:
- Τη μάνα μου να μου λέγανε, την πατρίδα μου να μου λέγανε, το θεό να μου λέγανε, θα τους πρόδινα για να γλιτώσω...
Φεύγει σκουντουφλώντας με σκυμένο το κεφάλι. Κι ο Τατάκης, ο καπετάνιος, καθώς είναι πεσμένος μπρούμητα στο σκληρό χώμα του Μακρονησιού, με τις πληγές και με τη χαρά της νίκης στο πρόσωπο, του φωνάζει ήρεμα.
- Ψιτ. Τόχασες το στοίχημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου