Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Να απαντηθεί το θράσος τους

Προκαλώντας ξεδιάντροπα το λαό, τον οποίο χρεοκοπούν ανεξέλεγκτα για να σωθεί το κεφάλαιο, η Α. Μέρκελ δήλωσε την Τρίτη ότι «ματώνει η καρδιά» της (!) όταν βλέπει μειώσεις συντάξεων για δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που «οι ευκατάστατοι είναι τόσο "ευκίνητοι", ώστε να μπορούν χωρίς πρόβλημα να εγκαταλείψουν τη χώρα». Είναι αισχροί και αδίστακτοι. Οι ίδιοι που από το ξεκίνημα ακόμα της κρίσης έλεγαν πως η εσωτερική υποτίμηση, η παραπέρα δηλαδή μείωση της εργατικής δύναμης, είναι η λύση για έξοδο από την κρίση, φυσικά υπέρ του κεφαλαίου, εμφανίζονται τώρα να ψυχοπονούν το λαό για το δράμα του! Οι ίδιοι που στις χώρες τους καταδικάζουν 7 εκ. απασχολούμενους σε δουλειά με 400 ευρώ το μήνα και ανασφάλιστους, προσποιούνται τους φίλους των εργαζόμενων.


Αυτοί, που υπηρετούν μια ΕΕ και ένα σύστημα φτιαγμένο για τα μονοπώλια και τα «μεγάλα ψάρια», στενοχωριούνται τάχα για το γεγονός ότι οι «ευκατάστατοι» κάνουν ζωή χαρισάμενη με τους νόμους, τις οδηγίες και τις συνθήκες που οι ίδιοι - μαζί και η ελληνική κυβέρνηση - ψήφισαν. Ολα τα παραπάνω, άλλωστε, ισχύουν και για τους συμμάχους τους στην Ελλάδα. Από κοινού δρομολογούν νέα επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, για να σώσουν την πλουτοκρατία από την κρίση, και την ίδια ώρα, χωρίς καμιά ντροπή, καμώνονται τους συμπαραστάτες του λαού που υποφέρει, επειδή - λένε - ανέχεται τις θυσίες! Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να μην αφήσουν την πρόκληση αναπάντητη. Στο θράσος των εκμεταλλευτών να αντιτάξουν τη δύναμη της οργάνωσης των εκμεταλλευόμενων. Πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των αστών, για αποδέσμευση από τη ληστρική ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Θέλουν να κόψουν ακόμα κι απ' το φαΐ βρεφών και νηπίων

Εκρηκτικό είναι το αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί εκατοντάδες χιλιάδες νέα ζευγάρια, λαϊκά νοικοκυριά με το θέμα των παιδικών σταθμών. Συνολικά 53.000 βρέφη και νήπια έχουν μείνει εκτός του προγράμματος που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ. Αγνωστος και ιδιαίτερα μεγάλος είναι ο αριθμός των παιδιών που έχουν μείνει εκτός των δημοτικών παιδικών σταθμών που δεν έχουν ενταχθεί στο παραπάνω πρόγραμμα. Χιλιάδες είναι οι οικογένειες ανέργων που δεν έχουν υποβάλει καν αίτηση, αφού δεν παίρνουν τα παιδιά τους στους σταθμούς με τη λογική ότι υπάρχει ο γονιός για να τα προσέχει. Αλλοι γονείς δεν έχουν χρήματα για τροφεία και μετακίνηση των παιδιών τους και έτσι δεν κάνουν τον κόπο να υποβάλουν αιτήσεις.


Την περασμένη Πέμπτη η συγκυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) προχώρησε σε μια απαράδεκτη πρόταση: Τον περιορισμό ακόμα και του φαγητού βρεφών και νηπίων που θα ξεκινήσουν να πηγαίνουν στους παιδικούς σταθμούς σε λίγες μέρες! Πρόσχημα γι' αυτή την απόφαση, η μείωση του κόστους των παρεχόμενων υπηρεσιών ανά παιδί στους σταθμούς, για να φιλοξενηθούν σε αυτούς περισσότερα παιδιά..! Τη σχετική πρόταση για μείωση του κόστους ανά παιδί κατέθεσε την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, σε αντιπροσωπεία της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) με την οποία και συναντήθηκε. Είχε προηγηθεί αίτημα της ΚΕΔΕ για συνάντηση, ώστε να βρεθεί λύση για τα περίπου 53.000 παιδιά που έμειναν, με βάση τις αιτήσεις, εκτός των παιδικών σταθμών (δημοτικών και ιδιωτικών) που είχαν ενταχθεί σε πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, το οποίο προβλέπει τη δωρεάν φιλοξενία παιδιών.

Αναλυτικά το υπουργείο προτείνει:
Μείωση, κατά 20%, του ποσού που διατίθεται για κάθε παιδί στους βρεφικούς σταθμούς. Δηλαδή, το κόστος από 3.700 ευρώ το χρόνο μειώνεται σε 2.960 ευρώ. Το συγκεκριμένο ποσό αφορά στο πόσο κοστίζουν όσα γίνονται σε έναν παιδικό σταθμό και αφορούν το κάθε παιδί.
Μείωση, κατά 15%, του ποσού που παρέχεται σε κάθε παιδί στους παιδικούς σταθμούς. Δηλαδή, το κόστος μειώνεται από 2.900 ευρώ σε 2.465 ευρώ το χρόνο.
Μείωση, κατά 50%, του ποσού που δίνεται σε κάθε παιδί στα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ). Δηλαδή, το ποσό που διατίθεται μειώνεται από 2.000 ευρώ σε 1.000 ευρώ το χρόνο.

Αν θέλουμε να δώσουμε μια εικόνα του τι θα σημάνουν αυτές οι μειώσεις στο παιδί, θα πρέπει να προσδιορίσουμε τι περιλαμβάνει το λεγόμενο κόστος ανά παιδί.

Σε αυτό, λοιπόν, περιλαμβάνεται, για παράδειγμα:

1. Η σίτιση. Μπορεί ένας σταθμός να αποφασίσει να μειώσει τη συχνότητα του κρέατος που δίνεται σε κάθε παιδί ή και να το κόψει τελείως. `Η να κόψει τη μερίδα του φρούτου που δίνεται σε κάθε παιδί.

2. Το παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό. Μπορεί κάποιος σταθμός να αποφασίσει να απολύσει προσωπικό. `Η να αποφασίσει ότι δεν μπορεί να πληρώσει βοηθό παιδαγωγού και να τον καταργήσει. Πολύ σημαντικό είναι και το γεγονός ότι σε έναν παιδαγωγό θα αντιστοιχούν περισσότερα παιδιά, με συνέπειες στο έργο τους.

3. Τα λειτουργικά έξοδα, δηλαδή, θέρμανση, νερό, κ.λπ., που σημαίνει ότι μπορεί να μην τηρούνται οι ενδεδειγμένες συνθήκες διαμονής. Θα παγώνουν, δηλαδή, τα παιδιά το χειμώνα επειδή θα πρέπει να μειωθεί το κόστος από το πετρέλαιο.

4. Ο έλεγχος της σωματικής υγείας του παιδιού, από γιατρό. Δεν αποκλείεται να μειωθούν ή να μη γίνονται καθόλου τέτοιες απαραίτητες για την παρακολούθηση της υγείας του παιδιού επισκέψεις.

5. Η καθαριότητα.

6. Το παιδαγωγικό υλικό (χαρτί, μολύβια, μπογιές, μαρκαδόροι, πλαστελίνες, υλικά για παιδικές κατασκευές, χαρτόνια, κ.ά)

Πιθανή αύξηση τροφείων

Το ζήτημα είναι πως τα χρήματα που θα διαχειρίζονται οι σταθμοί θα είναι μειωμένα. Κάποιοι μπορεί να κόψουν από τις υπηρεσίες, κάποιοι μπορεί να αποφασίσουν να αυξήσουν τα τέλη που πληρώνουν τα παιδιά που δεν φιλοξενούνται σε αυτούς δωρεάν μέσω του προγράμματος του ΕΣΠΑ. Με δεδομένο ότι οι δήμοι καταρρέουν οικονομικά - λόγω των συνεχών περικοπών στην κρατική χρηματοδότηση - δύσκολα θα μπορούν να διαχειριστούν χωρίς εκπτώσεις στην προσχολική αγωγή ένα μειωμένο προϋπολογισμό. Σε κάθε περίπτωση, συνέπειες θα υπάρξουν και στα παιδιά και στις οικογένειές τους και στους εργαζόμενους.

Με τις μειώσεις που προτείνει το υπουργείο έχουν υπολογίσει ότι θα βρουν θέση 18.000 παιδιά επιπλέον. Ωστόσο, έτσι κι αλλιώς θα παραμείνουν εκτός παιδικών σταθμών δεκάδες χιλιάδες παιδιά. Αντί δηλαδή για 53.000 θα μείνουν εκτός 35.000. Και υπενθυμίζουμε ότι σε αυτό τον αριθμό δεν υπολογίζονται πολλές χιλιάδες ακόμα που είτε δεν έχουν κάνει καθόλου αίτηση είτε στο πρόγραμμα αυτό είτε απευθείας στους δήμους αλλά και όσοι έχουν αποκλειστεί απευθείας από τους δήμους.

Τραγικές πλευρές του προβλήματος

Φέτος, για πρώτη χρονιά, οι αιτήσεις προς τους δήμους έχουν μειωθεί κατά πολύ και την ίδια στιγμή αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των αιτήσεων στο παραπάνω πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ. Οι λόγοι γι' αυτό είναι μεταξύ άλλων οι εξής:

1. Η αύξηση της ανεργίας δεν επέτρεψε στους γονείς που είναι άνεργοι να κάνουν αιτήσεις στους δήμους, αφού αυτό ακριβώς αποτελεί κριτήριο αποκλεισμού από τους σταθμούς με τη λογική ότι αφού δε δουλεύουν μπορούν να προσέχουν οι ίδιοι τα παιδιά στο σπίτι. Την ίδια στιγμή το πρόγραμμα της Ελληνικής Εταιρείας Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ) δεν έχει τέτοιο κριτήριο, όμως υπάρχει περιορισμένος αριθμός θέσεων για παιδιά, ενώ υπάρχουν άλλα κριτήρια (σ.σ. ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω από 40.000 ευρώ κ.λπ.) που περιορίζουν τον αριθμό όσων μπορούν να εξυπηρετηθούν. Επιπλέον, στο πρόγραμμα αυτό οι γονείς δεν πληρώνουν τροφεία και αυτό είναι ένας ακόμα λόγος που αυξήθηκαν οι αιτήσεις με δεδομένη την αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας.

2. Πολλοί δήμοι ενέταξαν στο πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ τους δικούς τους παιδικούς σταθμούς γιατί δεν υπάρχει ο περιορισμός των προσλήψεων που ισχύει στο Δημόσιο. Δηλαδή, ο δήμος για να λειτουργήσει το σταθμό χρειάζεται προσωπικό αλλά δεν μπορεί να κάνει προσλήψεις. Πολλοί δήμοι για να μην κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί απευθύνθηκαν στην ΕΕΤΑΑ για να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επιπρόσθετα, οι δήμοι δε χρειάζεται να πληρώνουν ούτε το προσωπικό ούτε τα λειτουργικά έξοδα του σταθμού (φαγητό, καθαριότητα, δραστηριότητες για τα παιδιά κ.ά.), κάτι που δε θα μπορούσαν να κάνουν αφού η χρηματοδότηση από το κράτος μειώνεται συνεχώς.

Αιτήματα που δίνουν άμεσα λύσεις

Απέναντι σε αυτή την πολιτική, 24 Συνδικάτα της Αττικής προχώρησαν την περασμένη Πέμπτη σε μία πολύ σημαντική παρέμβαση για το πρόβλημα. Πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας και κατέθεσαν ένα πλαίσιο αιτημάτων που δίνει άμεσα λύσεις στο εκρηκτικό πρόβλημα του αποκλεισμού δεκάδων χιλιάδων βρεφών και νηπίων από τους σταθμούς.

Τα αιτήματα που κατέθεσαν τα Συνδικάτα είναι:

Κανένα παιδί έξω από τους παιδικούς σταθμούς.
Να καταργηθούν τώρα τα τροφεία για όλους. Να διασφαλιστούν με κρατική χρηματοδότηση και φροντίδα η σίτιση των παιδιών που σε σειρά δήμων έχει καταργηθεί ή απειλείται με κατάργηση, καθώς και η ποιότητα του διαιτολογίου. Να μπουν σε προτεραιότητα επιλογής και φροντίδας τα παιδιά του άνεργου νοικοκυριού γιατί κινδυνεύουν!
Να μην κλείσει ούτε ένας παιδικός σταθμός στους δήμους. Να γίνει πράξη η υποχρεωτικότητα της δίχρονης προσχολικής αγωγής που παραμένει στα χαρτιά παρότι νομοθετημένη και θα μπορούσε να αποσυμπιέσει τους παιδικούς σταθμούς.
Να παρθούν άμεσα και πρακτικά μέτρα ώστε να διευρυνθεί το δίκτυο των παιδικών σταθμών. Με άμεση και γενναία κρατική χρηματοδότηση, αξιοποίηση γι' αυτό το σκοπό και των κονδυλίων του ΕΣΠΑ, ενοικίαση και διαμόρφωση κατάλληλων κτιρίων για τις διευρυμένες ανάγκες που εμφανίζονται σήμερα και που θα οξύνονται το επόμενο διάστημα.
Να μπουν μπροστά όλες οι διαδικασίες για ένα διευρυμένο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, για σύγχρονες κτιριακές υποδομές, με έμφαση και προτεραιότητα στις λαϊκές γειτονιές. Να ενταχτούν κάτω από έναν ενιαίο σχεδιασμό και προγραμματισμό, με ευθύνη του κράτους και με δημόσιο κατασκευαστικό φορέα, δημόσιες επενδύσεις και χρηματοδοτικά προγράμματα του ΕΣΠΑ που σήμερα ξεκοκαλίζουν, μέσω των Δήμων και Περιφέρειας, εργολάβοι και κατασκευαστικές εταιρείες ανεβάζοντας στα ύψη το κατασκευαστικό κόστος.
Καμιά απόλυση συμβασιούχων εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς, να ανανεωθούν άμεσα οι συμβάσεις τους και να δρομολογηθεί η μονιμοποίηση όλων χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Απελευθέρωση των προσλήψεων σε παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό, να ικανοποιηθούν με άμεσο τρόπο οι αιτήσεις των δήμων για προσωπικό που σκόπιμα χρονίζουν.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Σε καραντίνα για αιμοδότες ο Δήμος Μεσολογγίου

Σύμφωνα με τα νέα επιδημιολογικά δεδομένα για τον ιό του Δυτικού Νείλου, ισχύουν μέτρα αποκλεισμού των αιμοδοτών που διαμένουν ή εργάζονται στον Δήμο Μεσολογγίου.
Αιτία για αυτή την απόφαση όπως φαίνεται είναι το τελευταίο κρούσμα, μια κοπέλα από το Μεσολόγγι που μολύνθηκε από τον ιό του Δυτικού Νείλου πριν από λίγες μέρες. Tο κρούσμα επιβεβαιώθηκε εργαστηριακά και η κοπέλα νοσηλεύτηκε για λίγες μέρες στο νοσοκομείο Μεσολογγίου απ΄ όπου ήδη έχει πάρει εξιτήριο, αφού αποκαταστάθηκε η υγεία της.
Πριν λίγες μέρες υπήρξε και ένα άλλο κρούσμα ενός Πακιστανού ο οποίος διέμενε στο Αιτωλικό.
Όσες φιάλες αίματος έχουν συλλεγεί μετα την 1η Αυγούστου, σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου, δεν μπορούν να διατεθούν
Υστερα από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε χθες στο υπουργείο Υγείας για την εφαρμογή μέτρων πρόληψης της μετάδοσης του ιού του Δυτικού Νείλου με το αίμα, ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Υγείας, Αντώνης Δημόπουλος, διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα διάθεσης αίματος, ενώ τόνισε ότι το αργότερο μέχρι την αρχή της επόμενης εβδομάδας θα είναι διαθέσιμα τα αντιδραστήρια, προκειμένου να εξεταστούν οι 2.000 μονάδες αίματος που είχαν ληφθεί από κατοίκους των περιοχών όπου εντοπίστηκαν κρούσματα του ιού.
Τα τοπικά διαμερίσματα στα οποία ισχύει η απόφαση για αποκλεισμό είναι τα παρακάτω:

Τοπικό Διαμέρισμα Μεσολογγίου
Μεσολόγγι
Ευηνοχώρι
Ρέτσινα
Άγιος Θωμάς
Ελληνικά
Άγιος Γεώργιος
Μούσουρα
Άνω κουδούνι



Τοπικό Διαμέρισμα Οινιάδων
Νεοχώρι
Κατοχή
Γουριά
Πεντάλοφο
Λεσίνι
Μάστρο


Τοπικό Διαμέρισμα Αιτωλικού
Αιτωλικό
Σταμνά
Φραγκουλαίικα
Χρυσοβέργι
Άγιος Ηλίας 


Η είδηση εύλογα προκαλεί ανησυχία στους κατοίκους, αφού όπως όλοι διαπιστώνουν καθημερινά, φέτος η περιοχή μας έχει πνιγεί από τα κουνούπια γιατί δεν έγιναν ή έγιναν ελάχιστοι ψεκασμοί εκεί όπου παρατηρούνται μεγάλες συγκεντρώσεις κουνουπιών.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Ν. Πλουμπίδης «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ»

Στις 14 Αυγούστου 1954 και ώρα 5.25' το πρωί, στη θέση Αγία Μαρίνα στο Δαφνί, εκτελέστηκε ο κομμουνιστής ηγέτης Ν. Πλουμπίδης.


«Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την ίδια μέρα οι αθηναϊκές εφημερίδες, υπογραμμίζοντας ως βασικά στοιχεία του γεγονότος ότι ο εκτελεσμένος «αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του» (Εφημερίδες 14/8/1954).

Ως τελευταίες λέξεις του Ν. Πλουμπίδη οι εφημερίδες κατέγραψαν τη φράση «Αφήνω ένα τιμημένο όνομα στο παιδί μου», που, πάντα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ειπώθηκε στο πλαίσιο του διαλόγου του, λίγο πριν συναντήσει το θάνατο, με το βασιλικό επίτροπο Πολυχρονόπουλο («ΤΑ ΝΕΑ» 14/8/1954, «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» 14/8/1954 κ.α.).

Δε χωράει αμφιβολία πως ο Ν. Πλουμπίδης άφησε ένα σπουδαίο και τίμιο όνομα στο παιδί του, αλλά και μια βαριά κληρονομία σ' όσους συνέχισαν και συνεχίζουν το έργο του, στους κομμουνιστές και στις κομμουνίστριες, στα μέλη και στα στελέχη, στους φίλους και στους οπαδούς του ΚΚΕ. Κι αυτή η κληρονομιά πρέπει να διαφυλαχτεί και να μεταδοθεί από γενιά σε γενιά καθαρή και ανόθευτη, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρείται συστηματικά, μέσα από βιβλία και άρθρα, να αλλοιωθούν η εικόνα, το έργο και η παρακαταθήκη του, να εμφανιστεί στη θέση του κομμουνιστή Πλουμπίδη ένας άλλος, ο οποίος, τάχα, βρισκόταν σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με το ΚΚΕ και την τότε ηγεσία του, ειδικότερα δε με τον Ν. Ζαχαριάδη, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να επιδιώξει την εξόντωσή του. «Στην πραγματικότητα - γράφουν (Δ. Παπαχρίστου: «Ν. Πλουμπίδης - Ντοκουμέντα», εκδόσεις «Δελφίνι» 1997, σελ. 61) - «ο Ζαχαριάδης έβλεπε πάντοτε τον Πλουμπίδη ως άνθρωπο μη υποταγμένο σ' αυτόν, που σκέπτεται κι έχει δική του γνώμη και είναι πιθανόν κάποτε να απειλήσει την ηγεσία του και την παντοκρατορία του». Τα ίδια ισχυρίζονται και άλλοι.

Δικαίωμα, ασφαλώς, του οποιουδήποτε είναι να γράφει ό,τι θέλει, αρκεί να το τεκμηριώνει και να το στηρίζει σε αξιόπιστες πηγές, τις οποίες οφείλει να δημοσιοποιεί, για να μπορεί και ο τελευταίος αναγνώστης να κρίνει. Αν αυτό έκαναν και οι προαναφερόμενοι στα γραπτά τους, εύκολα θα μπορούσε να διαπιστωθεί πως όλα αυτά που εμφανίζουν ως το πόρισμα «βαθιάς ιστορικής έρευνας» δεν είναι τίποτε περισσότερο από αναπαραγωγή της προπαγάνδας, που καλλιεργούσαν και διοχέτευαν, συστηματικά και με μέθοδο, στη δημοσιότητα, στις αρχές της 10ετίας του '50, η Ασφάλεια, η ΚΥΠ και τα κάθε λογής αντικομμουνιστικά επιτελεία του κράτους, υπό την καθοδήγηση της CIA. Αν, όμως, παραδέχονταν αυτοί οι εμβριθείς «ιστορικοί ερευνητές» αυτό το πράγμα, θα έπρεπε στη συνέχεια να εξηγήσουν, γιατί, κατά τη γνώμη τους, η ιστορική αλήθεια γύρω από την υπόθεση Πλουμπίδη βρίσκεται στα όσα προπαγάνδισαν γι' αυτόν τα κρατικά επιτελεία του αντικομμουνισμού, στις τότε συνθήκες.


Οι συνθήκες της περιόδου ήταν τόσο αντίξοες για το Κόμμα και τον ίδιο, που αναγκαστικά βρέθηκε να δίνει μόνος τη μάχη υπεράσπισης του Κόμματος και των αξιών του, αφήνοντας πίσω του ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για τη στάση, μπροστά στον ταξικό εχθρό, του μέλους του ΚΚΕ. Με την πιο βαθιά εμπιστοσύνη στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα και πέρα από τις όποιες αναποδιές - που δεν είναι και έξω από την ανθρώπινη φύση και δράση - βρεθούν στο δρόμο του, προκειμένου να στήσουν ανυπέρβλητα εμπόδια ή και να κλονίσουν συνειδήσεις. Κάποιοι βεβαίως θέλουν να παρουσιάζουν τον Πλουμπίδη ως τον άνθρωπο που βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα, κυνηγημένος από εχθρούς, φίλους και συντρόφους, μα προπαντός από την ίδια την καθοδήγηση του Κόμματος. Και το κάνουν, έχοντας προσπεράσει πλέον τον ίδιο δρόμο, μα με αλλοιωμένη τη συνείδηση και κλονισμένη την πίστη στην υπόθεση του λαού και προπαντός χωρίς ίχνος από το προτέρημα της ανιδιοτέλειας του αγωνιστή. Μόνο που, γι' αυτό ακριβώς, το σύστημα, όχι μόνο καραδοκεί, αλλά στήνει παγίδες και δόκανα, για να λυγίσει, να «σπάσει» και να χρησιμοποιήσει σε βάρος του λαϊκού κινήματος όσο μπορεί τους συμβιβασμένους. Σ' αυτά ο Πλουμπίδης όχι μόνο δεν έπεσε, αλλά τα προσπέρασε, δίνοντας το παράδειγμα θέλησης και αποφασιστικότητας στην πάλη για τη νέα κοινωνία. Αυτοί που συνεχίζουν να ακολουθούν την πορεία των ιδανικών του, μέσα από το παράδειγμά του, βλέπουν τον κομμουνιστή. Κι εκείνοι που έχουν ξεκόψει από το δρόμο του ταξικού επαναστατικού αγώνα, βρίσκουν στην περίπτωσή του το άλλοθι της υποχώρησής τους. Θέλουν από τον αγωνιστή Πλουμπίδη να θεμελιώσουν την αντίστροφη πορεία τους. Και, το κυριότερο, να εμφανίζουν τη θεμελιακή αρχή της διαλεκτικής σχέσης της ηγεσίας με τη βάση και του Κόμματος με το λαό, σαν μια ανειρήνευτη αντίθεση. Δεν είναι τυχαίο. Ξέρουν καλά πως η διάρρηξη αυτής της σχέσης θολώνει το τοπίο στην πορεία προς τα μπρος. Αυτό που κάθε φορά «χτυπάνε» τα σφυριά της αντιπαράθεσης είναι η καθοδήγηση. Και την αξιοποιεί καλά ο αντίπαλος αυτή τη μέθοδο.


Στην πραγματικότητα, το πώς θα δει κανείς τον Πλουμπίδη εξαρτάται από τις επιλογές ζωής που κάνει και αυτό ισχύει ως το θάνατο. Αυτή την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Πλουμπίδης, με τη στάση του και το παράδειγμα του αγωνιστή, χωρίς τίποτε το διαφορετικό που να τον κάνει να ξεχωρίσει απ' όλους τους άλλους αγωνιστές, ώστε να αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση.


Τιμώντας τη μνήμη του Ν. Πλουμπίδη και ως υποχρέωση υπεράσπισης της επαναστατικής - κομμουνιστικής του κληρονομιάς, θα δώσουμε τα γεγονότα της εποχής και την ιστορική αλήθεια. Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε την ενοχή του τότε καθεστώτος και τις μεθόδους του για την εξόντωση του ΚΚΕ.

Η τακτική της υπονόμευσης από το κράτος

Η Ασφάλεια, με τη σύλληψη του Ν. Πλουμπίδη, αφήνει να εννοηθεί ότι στην ουσία έχει στα χέρια της τις «ομολογίες του» κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Αλλωστε, καθ' υπόδειξή της, ο Τύπος σχολιάζει συγκεκριμένα τη σύλληψή του ως εξής: «Αι αστυνομικαί αρχαί αναμένουν ότι ο Πλουμπίδης μετά τη σύλληψίν του θα προβή εις ομολογίας εις βάρος του Ζαχαριάδη, αι οποίαι - κατά την αστυνομίαν - θα είναι συντριπτικαί διά τον Ζαχαριάδη και θα κρίνουν την τύχην του τελευταίου ως αρχηγού του ΚΚΕ» (Βλέπε: «Προοδευτική Αλλαγή» και άλλες εφημερίδες, 26/11/1952).

Είναι, όμως, δυνατόν οι ομολογίες ενός κομμουνιστή που συνέλαβαν οι διωκτικές αρχές να «κρίνουν την τύχη του Ζαχαριάδη ως αρχηγού του ΚΚΕ»; Εάν υποτίθεται ότι μπορούσε να γίνει και εάν ο Πλουμπίδης θα προέβαινε στις ομολογίες που υποσχόταν η Ασφάλεια, θα σήμαινε ότι το αστικό κράτος μπορούσε να επηρεάσει ιδεολογικά, πολιτικά και με άλλους τρόπους, τις δυνάμεις του Κόμματος, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο βάσης, τις οποίες μπορούσε να στρέψει κατά του Ν. Ζαχαριάδη και του ηγετικού πυρήνα του ΚΚΕ.



Φαίνεται, λοιπόν, πως υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο καταλυτικών παρεμβάσεων στα εσωτερικά του ΚΚΕ από τον ταξικό αντίπαλο και τις υπηρεσίες του, οι οποίες σκόπιμα εντάσσουν τον Πλουμπίδη σ' αυτό, εμφανίζοντάς τον, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ως άνθρωπό τους, για να σπείρουν σύγχυση στο Κόμμα και την ηγεσία του.


Το κράτος και οι ειδικές υπηρεσίες του, με τη βοήθεια των Αμερικανών, μελετούσαν προσεκτικά τις εσωτερικές τριβές που κατά καιρούς εμφανίζονταν στο Κόμμα, τους έδιναν διαστάσεις τέτοιες που βόλευε την αντικομμουνιστική τους δράση και τις χρησιμοποιούσαν με μεγάλη επιδεξιότητα. Γνώριζαν δε τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ το 1950, με τις γνωστές πλατφόρμες του Παρτσαλίδη, του Καραγιώργη και του Βαφειάδη, και τις αξιοποιούσαν, όπως αξιοποιούσαν και τις προσωπικές τους επιθέσεις κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Ετσι υπολόγιζαν ότι το αντιηγετικό πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα στο ΚΚΕ ήταν υπαρκτό και γι' αυτό θα έπρεπε να το ενισχύσουν με κάθε μέσο.

Η καλλιέργεια και ενίσχυση της εντύπωσης πως το ΚΚΕ σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες θα συνεχιστεί με τη δημοσιοποίηση της απόφασης της 3ης Ολομέλειας της ΚΕ του Κόμματος (συγκλήθηκε στο διάστημα 23 - 25/11/1952), που καθαίρεσε από μέλος του ΠΓ τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ο Τύπος προβάλλει την είδηση ως επιβεβαίωση των ισχυρισμών περί εσωκομματικών εκκαθαρίσεων και συσχετίζει το θέμα με την υπόθεση Πλουμπίδη. Παράλληλα, μέσα από τις σελίδες του, θα διοχετεύονται έντεχνα ειδήσεις ότι σχεδιάζεται η δημιουργία ενός νέου ΚΚΕ, απαλλαγμένου από τον Ν. Ζαχαριάδη και την ηγετική ομάδα που υπήρχε γύρω από αυτόν.

Τι προηγήθηκε

Στις 16 Μαρτίου του 1952, οι εφημερίδες (βλέπε ενδεικτικά «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ» 16/3/1952), δημοσίευσαν τη γνωστή επιστολή Πλουμπίδη, με την οποία ο κομμουνιστής ηγέτης δήλωνε πως αυτός ήταν ο καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και πως θα παραδιδόταν για να δικαστεί, εφόσον μετατρεπόταν η θανατική καταδίκη του Ν. Μπελογιάννη. Προηγούμενα, βέβαια, το ΚΚΕ είχε διακηρύξει ότι ήταν έτοιμο να δεχτεί μια δικαστική - πολιτική αναμέτρηση με το καθεστώς της Ελλάδας, μέσα στην Αθήνα, εφόσον υπήρχαν κάποιες βασικές διεθνείς εγγυήσεις. «Το ΚΚΕ δηλώνει» - έλεγε η ανακοίνωση του ΠΓ στις 23/2/1952 - «ότι είναι πάντα έτοιμο να δεχτεί μέσα στην ίδια την Αθήνα οποιαδήποτε πολιτική αντιδικία με το μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία, εφόσον θα εξασφαλίζονταν οι απαραίτητες νομικές και πολιτικές εγγυήσεις, κάτω από την εποπτεία του ίδιου του λαού και έγκυρων και αρμοδίων διεθνών δημοκρατικών και προοδευτικών οργανώσεων» («Το ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 7ος, σελ. 274).Παίρνοντας, προφανώς, υπόψιν τους όλα αυτά, και το γεγονός ότι η επιστολή είχε χαρακτηριστεί από το Κόμμα ως πλαστή και κατασκεύασμα της Ασφάλειας, τα αντικομμουνιστικά επιτελεία του κράτους εκτίμησαν την επιστολή ως προσπάθεια διαφοροποίησης του Πλουμπίδη από την επίσημη κομματική γραμμή ή, εν τέλει, ως μια πράξη που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση.


Μια βδομάδα, περίπου, μετά τη δημοσίευση της επιστολής και συγκεκριμένα στις 22 Μαρτίου 1952, ο αστυνομικός διευθυντής στο υπουργείο Εσωτερικών Ι. Πανόπουλος προχώρησε σε μακροσκελείς ανακοινώσεις προς τον Τύπο για το θέμα, όπου υποστήριξε πως η επιστολή ήταν γνήσια, εκθείασε, προβοκατόρικα, τον Ν. Πλουμπίδη για την πράξη του, τον εμφάνισε ως φοβερό και τρομερό εσωκομματικό αντίπαλο του Ν. Ζαχαριάδη, με μεγάλη, τάχα, επιρροή στην κομματική μάζα, υπογραμμίζοντας με έμφαση: «Το αληθές και βαθύτερον, λοιπόν, νόημα της χειρονομίας του Πλουμπίδη είναι η επίθεσις κατά του Ζαχαριάδη». Δε δίστασε, τέλος, να ισχυριστεί ότι ο Ζαχαριάδης θα επιχειρούσε να εξοντώσει με συκοφαντίες τον Πλουμπίδη ή θα τον πρόδιδε στην Ασφάλεια, γιατί έτσι «θα απηλλάσσετο ενός επικινδύνου εχθρού» του (Ολόκληρες οι δηλώσεις Πανόπουλου: «ΒΗΜΑ» 23/3/1952).

Στις 25 Νοεμβρίου του 1952, ο Πλουμπίδης συλλαμβάνεται και τα αντικομμουνιστικά επιτελεία του κράτους βρίσκουν την ευκαιρία να ξανασερβίρουν την άποψη περί αντιηγετικού - αντιζαχαριαδικού Πλουμπίδη. Ξαναδημοσιεύονται σε ορισμένες εφημερίδες οι προαναφερόμενες δηλώσεις Πανόπουλου, ενώ στο βιογραφικό του συλληφθέντος που δίνεται στον Τύπο από την Ασφάλεια σημειώνεται ότι «κατά τη διάρκεια του ελληνο- ιταλικού πολέμου ο Πλουμπίδης έλαβεν την αντίθετον προς τον Ζαχαριάδην θέσιν... Ο Ζαχαριάδης κατά το 7ον συνέδριον του ΚΚΕ, το 1945, του έκαμε δριμυτάτην κριτικήν, παρά ταύτα όμως (ο Πλουμπίδης) εξελέγη εκ νέου μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ» («ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ» 26/11/1952).

Λίγο πριν οδηγηθεί σε δίκη ο Πλουμπίδης, τα δημοσιεύματα, το ένα μετά το άλλο, τον εμφανίζουν ως τον υπ' αριθμόν 2 στο ΚΚΕ, που ανταγωνίζεται τον υπ' αριθμόν 1, Ν. Ζαχαριάδη. «Υπ' αριθ. 2 θεό των εντοπίων κομμουνιστών», τον χαρακτηρίζει η «Αθηναϊκή», (25/7/1953), που πρωτοστατεί σε στημένα δημοσιεύματα εκείνη την περίοδο.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είκοσι μέρες πριν τη δίκη του, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» (4/7/1953) ότι οι αρχές είχαν πληροφορίες πως η ηγεσία του ΚΚΕ θα επιχειρούσε να δολοφονήσει τον Ν. Πλουμπίδη. «...το Κομμουνιστικόν κόμμα έχει ζωτικόν συμφέρον να ματαιώση διά δολοφονίας, την εμφάνισιν του Πλουμπίδη εις το ακροατήριον του στρατοδικείου». Στο ίδιο δημοσίευμα, ο Πλουμπίδης φέρεται να έχει κάνει δηλώσεις κατά της ηγεσίας του Κόμματος σε εκπρόσωπο της στρατιωτικής Δικαιοσύνης.

Οι συκοφαντίες ξεσκεπάζονται

Βέβαια, όλα αυτά τα ασφαλίτικα κατασκευάσματα ο Ν. Πλουμπίδης τα είχε καταγγείλει ως τέτοια, δημόσια, με την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε, κάτι που σκοπίμως το ξεχνούν όσοι σήμερα προχωρούν στην αναπαραγωγή τους. Συγκεκριμένα, την πρώτη μέρα της δίκης του, με ιδιόχειρη επιστολή προς τον Τύπο, απάντησε στο προαναφερόμενο δημοσίευμα της εφημερίδας «Προοδευτική Αλλαγή» (4/7/53), λέγοντας:

«Το δημοσίευμα δεν είναι έργον συντάκτου, αλλά επιτελικά οργανωμένο σχέδιο των σκοτεινών κύκλων που ενδιαφέρονται να πλήξουν το λαό και να παρουσιάσουν εμένα σαν προδότη, τη δε ηγεσία του κόμματός μου σαν δολοφόνους και ν' αποδώσουν σ' αυτή ό,τι τυχόν μέλλει να μου συμβή. Δε με επεσκέφθη κανένας αξιωματικός της στρατιωτικής δικαιοσύνης, παρά μόνο ο εισηγητής του στρατοδικείου, στις 29/12/52, όταν έλαβε την απολογία μου. Το δημοσίευμα έχει σκοπό να μειώση το κόμμα που έχει βαθιές ρίζες στο λαό. Δεν έκανα σε κανένα τις συκοφαντικές δηλώσεις που βάζουν στο στόμα μου. Εις απάντησιν δηλώνω τα ακόλουθα: 1) Το ΚΚΕ είναι τόσο ισχυρό, ώστε δεν μπορεί να το διασπάσει κανείς. 2) Δε φοβάται τις αποκαλύψεις κανενός είδους προδότη, γιατί οι σκοποί και οι επιδιώξεις του είναι καθαρές σαν κρύσταλλο. 3) Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του κόμματός μου. Η ανακοίνωσι του κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξη το κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως, πιστεύω ότι το κόμμα θα επανεξετάση εν καιρώ το ζήτημα. Η απόφασι του κόμματος, οποιαδήποτε κι αν είναι, θα είναι για μένα σεβαστή. 5) Δεν είμαι προδότης, αλλά ήμουν, είμαι και θα είμαι πιστός στο κόμμα» («ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ» 25/7/1954).

Σ' όλη τη διάρκεια της δίκης, ο Ν. Πλουμπίδης δίνει τη μάχη της υπεράσπισης του Κόμματος και του εαυτού του σαν κομμουνιστή - λαϊκού αγωνιστή.

Απαντώντας στις ασφαλίτικες συκοφαντίες ότι συνελήφθη γιατί τον πρόδωσε το ΚΚΕ, θα τονίσει:

«Γνωρίζω ποιος με πρόδωσε, αλλά δε χρειάζεται να το αποκαλύψω. Πάντως, δεν είναι το Κόμμα. Γιατί το Κόμμα δεν προδίδει ποτέ, ακόμη κι αυτούς τους προδότες του. Τους αφήνει στη λάσπη της ιστορίας περιφρονημένους».

Τέλος, στέλνει στο καθεστώς το σαφέστατο μήνυμα, να μην περιμένει τίποτα απ' αυτόν.

«Εγώ, είπε, θα υποστηρίξω εκείνο που πιστεύω, ανεξαρτήτως της ποινής που θα μου επιβληθή» («ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ», 26/7/53).

Αυτός ήταν ο Ν. Πλουμπίδης. Πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα, επαναστάτης, κομμουνιστής, ανυποχώρητος λαϊκός αγωνιστής.







Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Θα βγάλουν 100.000 σπίτια στο σφυρί

Εφιάλτη για εκατομμύρια νοικοκυριά και τσουνάμι στην κτηματαγορά θα φέρει το σχέδιο της τρόικας να αρθεί η απαγόρευση στους πλειστηριασμούς ακινήτων από τις τράπεζες για να πέσουν οι τιμές στην κτηματαγορά.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά της τρόικας ώστε να επιτραπούν εκ νέου οι πλειστηριασμοί ακινήτων, ακόμα και για μικρά ποσά οφειλών από δάνεια. Δεδομένου ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 100.000 ακίνητα προς πλειστηριασμό, αν βγουν μαζικά προς πώληση στην αγορά αναμένεται να οδηγήσουν σε ραγδαία πτώση των τιμών φέρνοντας επίσης μεγάλες ανατροπές στην κτηματαγορά.
Από την πλευρά τους τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή, σχεδιάζουν να ρίξουν στην αγορά νέα μοντέλα δανείων που θα έχουν όμως έναν κοινό παρανομαστή: ο δανειολήπτης θα πληρώνει «για μια ζωή».Αυτή τη στιγμή απαγορεύονται μέχρι το τέλος του 2012 οι πλειστηριασμοί ακινήτων από τις τράπεζες για ποσά οφειλών έως 200.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν βγαίνουν στο σφυρί σπίτια για χρέη από στεγαστικά δάνεια.
Η τρόικα δεν θέλει να δοθεί νέα παράταση, εξέλιξη που - αν τελικά συμβεί - σημαίνει ότι από την αρχή του 2013 θα αρχίσουν να βγαίνουν στον πλειστηριασμό ακίνητα κάθε είδους με ιδιαίτερα χαμηλή τιμή πρώτης προσφοράς. Το σενάριο αυτό είναι εφιαλτικό, όχι μόνο για εκείνους που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους αλλά και για τους συνεπείς δανειολήπτες και τις ίδιες τις τράπεζες. Οπως εξηγούν τραπεζικά στελέχη, αν αυτή τη στιγμή βγουν στην αγορά περίπου 100.000 ακίνητα, η τιμή τους θα καταρρεύσει συμπαρασύροντας μαζί τους ολόκληρη την κτηματαγορά. Και αυτό γιατί η τιμή πρώτης προσφοράς στον πλειστηριασμό είναι πολύ χαμηλότερη ακόμη και από την αντικειμενική αξία ενώ η ούτως ή άλλως χαμηλή ζήτηση δεν επαρκεί για να καλύψει τον μεγάλο αριθμό ακινήτων που θα διατεθούν. Το γεγονός αυτό, με τη σειρά του, θα προκαλέσει ντόμινο στο σύνολο των ακινήτων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους οι τράπεζες αλλά και στην αξία των διαμερισμάτων που έχουν τα νοικοκυριά.
Κατά συνέπεια, αφού οι τιμές θα προσγειωθούν στα νέα, χαμηλότερα επίπεδα, δημιουργείται το εξής παράδοξο και εφιαλτικό δεδομένο: από τη μία η αξία της προσημείωσης που έχει γίνει για αγορά ακινήτων με στεγαστικό δάνειο θα είναι υψηλότερη από την πραγματική αξία και, από την άλλη, τα στεγαστικά δάνεια που ήδη έχουν τιτλοποιήσει στο παρελθόν οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν ως εγγύηση ακίνητα με αξία σαφώς μικρότερη από το ύψος της τιτλοποίησης.
Αυτό σημαίνει ότι, πλέον, θα είναι ασύμφορο για τους δανειολήπτες να συνεχίσουν να πληρώνουν το στεγαστικό τους αφού το υπόλοιπο του χρέους τους θα είναι σαφώς υψηλότερο σε σχέση με τη συνολική αξία του ακινήτου τους. Η εξέλιξη αυτή, με τη σειρά της, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο νέων επισφαλειών, οι οποίες θα πιέσουν ακόμη περισσότερο τις τιμές των ακινήτων. Το σενάριο αυτό έχει ήδη γίνει πραγματικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες - με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων μειωμένης εξασφάλισης - αλλά και στην Ισπανία, όπου οδήγησε στο σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων. Οσο για την Ελλάδα, ενδεικτικό είναι ότι με βάση τα τελευταία δεδομένα της Τραπέζης της Ελλάδος, τον Σεπτέμβριο του 2011 η συνολική αξία των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων ήταν σχεδόν 12 δισ. ευρώ ενώ σήμερα υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 15 δισ. ευρώ.

Η απάντηση των τραπεζών. Προκειμένου λοιπόν να απαλλαγούν από αυτό το εφιαλτικό ντόμινο επιπτώσεων αλλά και να αποφύγουν την κοινωνική έκρηξη που θα φέρουν οι μαζικοί πλειστηριασμοί, οι τράπεζες - σε συνεννόηση με την τρόικα - εξετάζουν μια σειρά από σενάρια. Στόχος τους είναι να μειώσουν όσο το δυνατόν τις επισφάλειες στα στεγαστικά δάνεια και παράλληλα να απαλλαγούν από τα χιλιάδες ακίνητα που έχουν στην κατοχή τους, χωρίς όμως να προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή μέσα από μαζικές κατασχέσεις αλλά ούτε και να οδηγήσουν στα τάρταρα τις τιμές των σπιτιών.
Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τραπεζικούς παράγοντες, υπάρχουν δύο βασικά μοντέλα μετατροπής των δανείων, τα οποία εξασφαλίζουν τις τράπεζες και παράλληλα αποσοβούν το κραχ στην κτηματαγορά. Και στις δύο περιπτώσεις όμως το ακίνητο περνάει ουσιαστικά στην τράπεζα ενώ ο δανειολήπτης πληρώνει για μια ζωή.
n Το πρώτο βασίζεται στο βρετανικό μοντέλο και προβλέπει αύξηση της μέγιστης διάρκειας των δανείων από τα 40 χρόνια σήμερα στα 99. Με τον τρόπο αυτόν μειώνεται αισθητά η δόση του δανείου, φτάνοντας στα επίπεδα του ενοικίου που θα πλήρωνε ούτως ή άλλως κάποιος για ένα σπίτι αντίστοιχης αξίας. Μάλιστα, οι τράπεζες θα δίνουν τη δυνατότητα στους πελάτες τους να μειώνουν τη διάρκεια του δανείου ή να το αποπληρώνουν χωρίς ποινή, στην περίπτωση που βελτιωθούν τα οικονομικά τους. Εναλλακτική λύση είναι τα δάνεια αποπληρωμής μόνο τόκων, στα οποία οι πελάτες των τραπεζών δεν εξοφλούν το κεφάλαιο, αλλά μόνο τις επιβαρύνσεις από το επιτόκιο, με αποτέλεσμα η δόση να μειώνεται. Αντίστοιχα, και σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούν να αποπληρώσουν μέρος ή και όλο το κεφάλαιο, ώστε να αποκτήσουν την κυριότητα του ακινήτου.
n Το δεύτερο μοντέλο προβλέπει ότι οι τράπεζες θα παίρνουν την κυριότητα των σπιτιών που θα έβγαιναν προς πλειστηριασμό αλλά θα επιτρέπουν στους σημερινούς ιδιοκτήτες να μείνουν σε αυτά πληρώνοντας ενοίκιο. Οι συμβάσεις ενοικίασης θα είναι πολυετείς, το δε ενοίκιο σημαντικά χαμηλότερο από τη δόση του δανείου, ενδεχομένως δε και από τα ενοίκια που «τρέχουν» στην αγορά σήμερα. Σύμφωνα με μια εκδοχή του σχεδίου, οι σημερινοί ιδιοκτήτες, αν είναι συνεπείς, θα μπορούν έπειτα από κάποια χρόνια να επαναγοράσουν το ακίνητο σε συμβολική τιμή, όπως γίνεται στις συμβάσεις leasing.

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Επίδειξη απανθρωπιάς από τη συγκυβέρνηση στα θύματα της μετανάστευσης



Με τη μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας η συγκυβέρνηση κάνει επίδειξη απανθρωπιάς στα θύματα της μετανάστευσης. Την ίδια στιγμή κρύβει από το λαό ότι τα κύματα των μεταναστών θα πληθήνουν όσο οι σύμμαχοί της, ΗΠΑ, ΕΕ, Ισραήλ, με τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους φουντώνουν τη φωτιά του πολέμου στη Συρία.

Όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή, με το κυνήγι των μεταναστών προσπαθεί να κρύψει ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης εξαθλιωμένων μεταναστών προκειμένου να μην προχωρήσουν στο εσωτερικό της ΕΕ βάσει του Δουβλίνου 2 και άλλων συμφωνιών.

Επιχειρεί να κρύψει τις μεγάλες ευθύνες σε ό,τι αφορά στην αντιμετώπιση των εγκληματικών κυκλωμάτων και των συμμοριών των ναρκωτικών, της πορνείας, της διακίνησης μεταναστών.

Το μεγάλο πρόβλημα της συσσώρευσης μεταναστών που διαρκώς θα οξύνεται, δεν αντιμετωπίζεται με την επίδειξη αγριότητας, βαρβαρότητας στα θύματα. Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους μετανάστες θέλουν να φύγουν από τη χώρα προς άλλες χώρες της ΕΕ. Να σταματήσει η συμμετοχή της χώρας στους επιθετικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κατά των λαών της Αφρικής και της Ασίας. Να μη συμμετέχει η χώρα με κανένα τρόπο στις επεμβάσεις και στον πόλεμο στη Συρία.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Τριάντα εννιά χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη

Από το σημερινό Ριζοσπάστη 


Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο, μαχητικό

Σήμερα συμπληρώνονται τριάντα εννιά χρόνια από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1931-1956. Ο «Ριζοσπάστης», αντί για άλλο αφιέρωμα δημοσιεύει σήμερα την Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με θέμα «Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, Β΄ τόμος περίοδος 1949 - 1968. Αποκαταστάσεις», για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη. Αλλωστε, όπως και το Δοκίμιο Ιστορίας, η Απόφαση για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, είναι αποτέλεσμα συλλογικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη έγινε με εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ στις 2 Οκτώβρη 2011, με ομιλήτρια τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

Για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού μονοπώλιου καπνού «Ρεζί», πήγε δημοτικό σχολείο σε διάφορες πόλεις (Σκόπια, Νικομήδεια) και την πρώτη τάξη του γυμνασίου στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης (αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.

Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «...η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ' όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».

Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ' ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον "ελληνικό άξονα", αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».

Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.

Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο, δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.

Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη για να δικαστεί.

Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.). Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

16 Ιούλη 2011