Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Πρωτομαγιά του '44

Εδώ πέσαμε . Παιδιά του λαού . Γνωρίζετε γιατί .

Γυμνοί , κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες ,

-η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.

Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα .

Είδατε τα πουλιά , που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες

αγγίζοντας με τα φτερά τους ,τον ανατέλλοντα πυρφόρον .

Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν'ανοίγουνε στο μέλλον .

Εμείς , μερτικό δε ζητήσαμε ....Τίποτα ...Μόνον

θυμηθείτε το :
αν η ελευθερία

δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας ,

 εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα . Γεια σας .
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

7 εκατομμύρια Γερμανοί φυτοζωούν με 400 ευρώ το μήνα

Το «μυστικό επιτυχίας» της ανταγωνιστικής και ευημερούσας Γερμανίας, που προβάλλει ως «πρότυπο» οικονομικής και εξαγωγικής δύναμης που συνάμα έχει κράτος πρόνοιας και δήθεν οι ...εργαζόμενοι αμείβονται ικανοποιητικά, αποκαλύπτεται σταδιακά: Μετά τα στοιχεία για τις συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων των εργαζομένων, νέα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εργασίας αναφέρουν ότι 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι απασχολούνται με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα.

Πρόκειται για αλματώδη αύξηση μέσα σε διάστημα επτά χρόνων, καθώς οι εργαζόμενοι που αμείβονται με μισθούς πείνας αυξήθηκαν κατά 1,6 εκατομμύρια και αποτελεί απόρροια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθήθηκε από την κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Πρασίνων, της διαβόητης Ατζέντας 2010. Ουσιαστικά πρόκειται για τους χρόνια άνεργους που αφού περιθωριοποιήθηκαν από την αγορά εργασίας μετατράπηκαν σε βορά για το κεφάλαιο καθώς απασχολούνται στο πλέον στυγνό καθεστώς εκμετάλλευσης. Την ίδια στιγμή η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να δηλώνει ικανοποιημένη από το «επιτυχές οικονομικό μοντέλο» καθώς τα στοιχεία, που αναμένεται να ανακοινωθούν για την ανεργία, θα καταγράφουν χαμηλά ρεκόρ σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Σύμφωνα με το γερμανικό δίκτυο, ο αριθμός των ανέργων δεν θα υπερβαίνει τα 3 εκατομμύρια ...αφού στη σχετική στατιστική δεν καταγράφονται επίσης όσοι μετέχουν σε σεμινάρια μετεκπαίδευσης ή επιμόρφωσης και φυσικά όσοι ψάχνουν δουλειά χωρίς τη διαμεσολάβηση των γραφείων εύρεσης εργασίας.

Εννοείται ότι τα 7,3 εκατομμύρια των μισοαπασχολούμενων των 400 ευρώ δεν εντάσσονται στον επίσημο αριθμό των ανέργων, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε θέσεις εργασίας «προσωρινά», με στόχο την επανένταξή τους στην αγορά εργασίας, ενώ μετανάστες, αλλοδαποί και ηλικιωμένοι - δηλαδή άνω των 50 ετών - είναι οι πλέον «εύκαιροι» να «αποβληθούν» από την αγορά της εργασίας. Και ακριβώς αυτές οι κατηγορίες ανέργων δημιουργούν τη στρατιά των χαμηλά αμειβομένων εργαζομένων, τη κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία που αποτελεί συνάμα και μοχλό πίεσης για τις μειώσεις των μισθών των εργαζομένων.

Αυτό είναι το «θαύμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην «ατμομηχανή» της ΕΕ

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

H νίκη του λαού θα είναι η δική μας Ανάσταση


Το ΚΚΕ απευθύνεται πλατιά στους εργατοϋπάλληλους και τα λαϊκά στρώματα, βαθαίνει τη συζήτηση για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης και τις επιπτώσεις που έχει για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα η προσπάθεια των κομμάτων της πλουτοκρατίας να τη διαχειριστούν υπέρ της. Ανοίγει την κουβέντα για τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, που συντρίβονται στη μέγκενη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στο κυνήγι του κέρδους των ιδιωτών, την ώρα που μπορούν να αξιοποιηθούν για την ευημερία του λαού, κάτω από τη διεύθυνση και οργάνωση της παραγωγής από μια λαϊκή εξουσία.

Το ΚΚΕ δεν εγκαταλείπει το πεδίο της καθημερινής πάλης για να αποκρουστούν τα χειρότερα που φέρνουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του με μέτρα εντός και εκτός μνημονίου. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι το πρώτο κόμμα που μίλησε για πόλεμο με την πολιτική της κυβέρνησης και των συμμάχων της, όταν άλλα κόμματα καλούσαν σε συναίνεση, αναμονή ή ανοχή. Το ΚΚΕ ανέδειξε την ανάγκη αυτός ο πόλεμος να αποκτήσει κάστρα και οχυρά για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα στα εργοστάσια, τις εργατογειτονιές, τις σχολές, την πόλη και την ύπαιθρο, με στόχο να βρει ισχυρά εμπόδια η ταξική πολιτική, που οξύνει την επιθετικότητά της σε συνθήκες κρίσης.

Το ΚΚΕ είχε και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση της πάλης του λαού και των εργαζόμενων. Οι αγώνες του χτες, όμως, δεν είναι αρκετοί. Για να μπει φρένο στα χειρότερα και να ανοίξει ο λαός δρόμους για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, απαιτείται σήμερα να κατανοηθεί ο χαρακτήρας της κρίσης για να στοχοποιηθεί στη ρίζα του ο πραγματικός αντίπαλος, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η εξουσία της πλουτοκρατίας και τα κόμματα που τη διαχειρίζονται.

Ενας τέτοιος αγώνας θα έχει διάρκεια και αντοχή, θα είναι ικανός να αποκρούει ελιγμούς και εκβιαστικά διλήμματα, θα βάζει σοβαρά εμπόδια στην κυρίαρχη πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα, θα αποσπά κατακτήσεις και θα αποσταθεροποιεί βήμα το βήμα το αστικό πολιτικό σύστημα, καθιστώντας ανίκανο σε μια πορεία να κουμαντάρει τα πράγματα σε βάρος του λαού.

Οι σημερινές συνθήκες, η καπιταλιστική κρίση και η ένταση της επίθεσης της πλουτοκρατίας στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα επιβάλλουν την άμεση, αποφασιστική, πλατιά και αποτελεσματική προβολή της διεξόδου υπέρ του λαού που προτείνει το ΚΚΕ. Τώρα, που αποκαλύπτονται τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, είναι η ώρα να αναλάβει το εργατικό και λαϊκό κίνημα δράση, να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Δε σηκώνει καμία αναμονή, καμία επανάπαυση και καθυστέρηση στην κλιμάκωση της πολιτικής παρέμβασης των κομμουνιστών για να κερδηθούν νέες δυνάμεις στη λαϊκή συμμαχία για την αντεπίθεση μέχρι την τελική νίκη.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

141 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν


Συμπληρώνονται σήμερα 141 χρόνια από τη γέννηση (22 Απρίλη 1870) του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, στην πόλη Σιμπίρσκ στο Βόλγα. Με αυτήν την αφορμή, ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», στο ένθετο «7 Μέρες μαζί», φιλοξενεί ένα αφιέρωμα στον Λένιν, το όνομα του οποίου είναι ταυτισμένο με το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα, τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.




Η ζωή και η δράση του Λένιν είναι αξεχώριστα δεμένη με την ίδρυση και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μελετώντας και αναπτύσσοντας παραπέρα το μαρξισμό στις συνθήκες του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, παίρνοντας ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης, επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε και, μάλιστα, σε διάκριση από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς. Ετσι, το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου».


Ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, της εποχής της κατάρρευσης της αποικιοκρατίας και της νίκης των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, της εποχής του περάσματος της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας. Σήμερα που η κρίση αποκαλύπτει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, ο μαρξισμός - λενινισμός επιβεβαιώνεται σαν ολοζώντανη θεωρία. Παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ και το καλύτερο εργαλείο για επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ως το οριστικό πέρασμα του καπιταλισμού στο παρελθόν της Iστορίας.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Δημοσιογραφική απάτη από τον ΣΚΑΊ΄

O δημοσιολόγος του συγκροτήματος Αλαφούζου «κύριος» Παπαδημητρίου, αναφερόμενος επί δύο μέρες τώρα στον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ στην υπόθεση αναδιάρθρωσης ή όχι του κρατικού χρέους, αν πρέπει να γίνει άμεσα ή αργότερα, συζήτηση που εντείνεται στους κόλπους των κεφαλαιοκρατών, των αστικών επιτελείων, είπε ψευδώς ότι το ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της αναδιάρθρωσης. Είναι η πολλοστή φορά που το κάνει, γνωρίζοντας πως το ΚΚΕ δεν τάχθηκε ποτέ υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης περί αναδιάρθρωσης, δηλαδή καταστροφής, απαξίωσης, υποτίμησης κεφαλαίου, όπως και αν το πούμε το ίδιο είναι. Το ΚΚΕ είπε ότι προϋπόθεση εξόδου σε όφελος του καπιταλισμού από την κρίση, που είναι νομοτέλεια, είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, ως επίσης αντικειμενική διαδικασία, γι' αυτό οι αστοί συζητούν περί αναδιάρθρωσης, εκτιμώντας επίσης ότι θα την κάνουν ελεγχόμενα για τη μικρότερη δυνατή καταστροφή κεφαλαίου. Ηδη καταστρέφουν την εργατική τάξη (ανεργία, μειώσεις μισθών κλπ.). Γι' αυτό, το ΚΚΕ έχει καλέσει το λαό να γυρίσει την πλάτη σ' αυτό το κάλπικο, για τον ίδιο και τα συμφέροντά του, ενδοαστικό δίλημμα, αφού καταστρέφεται είτε γίνει αναδιάρθρωση είτε όχι. Να αντεπιτεθεί, διεκδικώντας κάλυψη των αναγκών του, σε ρότα ρήξης, ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου που δημιουργεί την κρίση και την πληρώνει ο λαός. Ολ' αυτά τα ξέρει ο δημοσιολόγος. Με τη σκόπιμα ψευδή δημοσιογραφία του για το ΚΚΕ κάνει απάτη.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Εκβιασμοί και μέτρα σε βάρος της υγείας του λαού

Ο υπουργός Υγείας ανακοίνωσε ότι αν δεν εφαρμοστούν οι άγριες περικοπές του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, το κράτος θα αναστείλει την κάλυψη των πληρωμών στο 40% των νοσοκομείων της χώρας


Με έναν ωμό εκβιασμό ότι αν δεν υλοποιηθεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, αυτό θα σημαίνει ότι το 40% των νοσοκομείων της χώρας δε θα μπορεί να πληρωθεί στις ανάγκες του, δηλαδή πάνω από 50 νοσοκομεία της χώρας σταματούν να χρηματοδοτούνται εντελώς από το κράτος, η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει κλίμα τέτοιο ώστε τα άγρια μέτρα που ανακοινώθηκαν πριν μερικές μέρες, να θεωρηθούν ούτε λίγο ούτε πολύ ως αναγκαία δήθεν για την ομαλή λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων για την εργατική λαϊκή οικογένεια.


Οι χτεσινές ανακοινώσεις του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του σχεδίου για τις συγχωνεύσεις των δημόσιων νοσοκομείων της Αττικής, ήταν σαφείς σε ό,τι αφορά την προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τα λαϊκά νοικοκυριά από όσα προβλέπει το ίδιο το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, αυτά τα μέτρα, που προβλέπουν περαιτέρω περικοπές του υπουργείου Υγείας ύψους 1,3 δισ. ευρώ για το 2011 και 350 εκατ. ευρώ για κάθε χρόνο μέχρι το 2015, θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή και την υγεία του λαού. Και είναι βέβαιο ότι σε συνδυασμό με το σχέδιο των συγχωνεύσεων, τον ΕΟΠΥΥ, που θα καλύπτει ένα βασικό πακέτο παροχών προς τους ασφαλισμένους και στη συνέχεια θα πουλά υπηρεσίες για να έχει έσοδα, τη λογική του να λειτουργούν τα δημόσια νοσοκομεία ως αυτόνομες μονάδες στην κατεύθυνση του να περιοριστεί στο ελάχιστο ή να κοπεί η κρατική χρηματοδότηση και η ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης, έτσι κι αλλιώς η κατάσταση που έχει δρομολογηθεί είναι δραματική.


Πιο συγκεκριμένα, ο υπουργός είπε: «'Η θα κάνουμε αυτά που είπαμε όπως τα είπαμε, στα χρονοδιαγράμματα που βάλαμε, με την προσοχή που είπαμε και με συνεννόηση όλων όσοι εργάζονται στο χώρο της Υγείας ή θα ανακοπεί αυτή μας η πορεία με οποιονδήποτε τρόπο βίαιο ή άλλο και η επόμενη κίνηση, αν χαθεί χρόνος, θα είναι ένα 40% των νοσοκομείων της χώρας να μην μπορεί να πληρωθεί στις ανάγκες του. Πρέπει όσοι με έναν τρόπο, να τον έλεγα απερίσκεπτο, αλλά και όσοι για λόγους δικών τους συμφερόντων με έναν τρόπο δόλιο προσπαθούν να σταματήσουν την απόπειρα εξορθολογισμού του δημόσιου συστήματος υγείας, τότε επισπεύδουν και επιταχύνουν το μοιραίο για τη δημόσια υγεία του τόπου, δηλαδή να μην μπορεί το κράτος να αντεπεξέλθει στις δαπάνες του 40% των δομών του συστήματος υγείας». Ωμή απειλή προκειμένου να υποτάξει το λαό στην ακραία εμπορευματοποίηση του δημόσιου τομέα Υγείας, που θα στέλνει στον Καιάδα τους ασθενείς των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αφού δε θα έχουν να πληρώνουν για υπηρεσίες Υγείας, όταν η πολιτική της κυβέρνησής του, αλλά και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων έστρωναν το δρόμο για τη σημερινή πραγματικότητα σε βάρος του λαού μέσω της διαπλοκής των επιχειρηματιών στο χώρο της Υγείας με το λεγόμενο πλέον δημόσιο σύστημα.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου


Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής Νίκος Παπάζογλου. Ήταν 63 ετών.
μουσικά βήματα στη δεκαετία του '60. Τότε έγραψε τα πρώτα του τραγούδια. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 έζησε στη Γερμανία προσπαθώντας να κάνει διεθνή καριέρα. Το 1976 επιστρέφει στην Ελλάδα και γνωρίζεται με τον Διονύση Σαββόπουλο και το Μανώλη Ρασούλη, με αφορμή την παράσταση "Αχαρνής ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια".

Οι τρεις τους, μαζί και με το Νίκο Ξυδάκη, υπογράφουν το δίσκο "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς". Τις επόμενες τρεις δεκαετίες γέννησε δίσκους και τραγούδια που αγαπήθηκαν. Ανάμεσά τους ο "Αύγουστος", "Τρελή κι αδέσποτη", "Κανείς εδώ δεν τραγουδά", "Αχ Ελλάδα".

Ο Νίκος Παπάζογλου άνοιξε το δρόμο για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο, στις 4 το απόγευμα, από τον Ιερό Ναό του Αγ. Θεράποντα της γενέτειράς του Τούμπας.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Οι αγώνες σήμερα πρέπει να πάρουν ένα άλλο νόημα

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΚΚΕ

Ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα αρχίζει να προσβλέπει στη ριζική ανατροπή της πολιτικής εξουσίας, στη ριζική αλλαγή, να βλέπει το στόχο για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία και προσπαθούμε να δώσουμε - όσο γίνεται σε μια συνέντευξη - αναλυτικά αυτό το περίγραμμα και να συζητήσουμε με το λαό.

Θα μου πείτε "είναι ώρα τώρα να βάλετε ένα τέτοιο θέμα; Της ρήξης και της ανατροπής, τώρα που τα προβλήματα του λαού οξύνονται και ο λαός προσπαθεί να βρει ένα σωσίβιο να κρατηθεί;". Δεν εξαρτάται από εμάς να αντιμετωπίσουμε τα οξυμένα προβλήματα του λαού με προτάσεις. Προτάσεις έχουμε, όχι μόνο για να σταματήσει ο κατήφορος, αλλά και πώς μπορεί ο λαός να ζήσει καλύτερα, με τις συγκεκριμένες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η Ελλάδα.

Ομως, ακριβώς σήμερα που έχουν ξεριζωθεί σχεδόν όλες οι κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και βέβαια όταν ξεριζώνεις κάτι, φυτεύεις κάτι άλλο. Το τι φυτεύουν ξέρετε: Από τους μισθούς και τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Ηδη, τώρα μπήκε στη συζήτηση η ιδιωτική απασχόληση στο δημόσιο τομέα. Θα μου πείτε, "τους εμποδίζει το Σύνταγμα". Σιγά, αλλάζουν και το Σύνταγμα, κάνουν και συνταγματική αναθεώρηση και το περνάνε.

Ακριβώς τώρα, που δεν είμαστε σε μια περίοδο όπως ήμασταν πριν από 10 - 20 χρόνια, όπου με κάποιους παρατεταμένους αγώνες μπορούσες να αποσπάσεις, ήθελες 15% - 20% αύξηση, έπαιρνες, ξέρω 'γω 8%. Τώρα έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση, μια εξουσία, η οποία δεν κάνει πίσω ρούπι. Δε χάνουν καθόλου οι αγώνες την αξία τους. Απλώς πρέπει να πάρουν ένα άλλο νόημα. Οι αγώνες που χρειάζονται σήμερα δεν μπορεί να είναι οι συνηθισμένοι αγώνες που ζήσαμε τη μεταπολίτευση ή και πριν τη μεταπολίτευση. Αυτοί δε φτάνουν.

Και, αν θέλετε, ποντάρει σήμερα η κυβέρνηση, η εξουσία του κεφαλαίου να πω γενικά, η πολιτική εξουσία, ποντάρει στην κούραση των εργαζομένων από παρατεταμένους αγώνες που δε φέρνουν αποτελέσματα, αλλά ποντάρει πάνω απ' όλα στην ανεργία, στα χαμένα μεροκάματα. Επομένως, οι αγώνες για να μπορέσουν να παίξουν το ρόλο τους πρέπει να έχουν άλλο στόχο και διαφορετική προοπτική. Αλλιώς, πραγματικά αυτοί οι αγώνες θα έχουν αναποτελεσματικότητα.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Παραπλανούν το λαό

Παραμονή της νέας καταιγίδας μέτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση με το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας» για το διάστημα 2012 - 2015, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θέλησαν να παίξουν το ρόλο του «αυστηρού κριτή» της κυβερνητικής πολιτικής, από φιλολαϊκή δήθεν σκοπιά, με στόχο την παραπλάνηση των λαϊκών στρωμάτων με αφορμή ένα νομοσχέδιο. Είναι οι ίδιοι που διαφωνούσαν δήθεν και με άλλα νομοσχέδια αλλά τα ψήφιζαν, τσακίζοντας κάθε εργασιακό και λαϊκό δικαίωμα, συμμετέχοντας ενεργά στην πολιτική πτώχευσης του λαού που κλιμακώνεται. Μπροστά στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το αστικό πολιτικό σύστημα στην αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης, τέτοιες ταχτικές πασχίζουν να παρεμβάλουν εμπόδια στον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από την αστική πολιτική. Με την πορεία πτώχευσης του λαού δε διαφωνούν ούτε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ και ο Καρατζαφέρης. Αυτοί ενδιαφέρονται να εγκλωβίσουν με απάτες τη λαϊκή αγανάκτηση. Για το λαό περιθώρια δεν υπάρχουν. Πρέπει να ξεμπερδεύει με τα επιχειρήματα των κομμάτων της πλουτοκρατίας, να τα εγκαταλείψει, να οργανωθεί και να αντεπιτεθεί.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

…. Το Μεσολόγγι δεν έπεσε ποτέ!….



«Την ημέραν των Βαϊων έκαμαν γιουρούσι στο Μισολόγγι οι ήρωες του Μισολογγίου, σε τόσαις χιλιάδες ασκέρι, σε τόσα κανόνια, χαντάκια, καβαλλαριά. Εγλύτωσαν 2.000, και τα γυναικόπαιδα έγιναν θύμα. Μας ήλθε είδησις Μεγάλη Τετράδη, εις το δειλινό, που είχε παύσει η Συνέλευσις, και ήμεθα εις κάτι ίσκιους. Μας ήλθε είδησις ότι το Μισολόγγι εχάθη. Έτσι εβάλαμε τα μαύρα όλοι, μισή ώρα εστάθη σιωπή που δεν έκραινε κανένας, αλλά εμέτραε καθένας με το νου του τον αφανισμό μας». Μ’ αυτά τα λόγια περιγράφει στ’ Απομνημονεύματά του, ο Γέρος του Μωρηά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου.
Ήταν τη νύχτα της 10ης προς την 11η Απριλίου του 1826, παραμονή των Βαϊων τότε, όταν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, αποφάσισαν κι επιχείρησαν ηρωική έξοδο απο την πολιορκούμενη πόλη τους, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός,
ονόμασε το Μεσολόγγι "Αλωνάκι της λευτεριάς" για τη θυσία των υπερασπιστών του, το ολοκαύτωμα του Καψάλη και την Ηρωϊκή ΄Εξοδο της 10ης Απριλίου 1826. Η τόλμη και η ανδρεία των "Ελεύθερων Πολιορκημένων" προκάλεσαν τη βαθιά συγκίνηση και το θαυμασμό όλων των λαών. Το Μεσολόγγι πέρασε στην ιστορία σαν Πόλη Ηρώων. Η 1η φάση της πολιορκίας κράτησε από τον Απρίλιο ως το Δεκέμβριο του 1825 και στο διάστημα αυτό οι Τούρκοι έφτασαν σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από το τείχος. Μια ισχυρή επίθεση του Κιουταχή στις 21 Ιουλίου 1825 απέτυχε και τρεις μέρες αργότερα μια ελληνική νυκτερινή αντεπίθεση προκάλεσε σοβαρότατες απώλειες στο τουρκικό στρατόπεδο.
Στο μεταξύ ελληνικά πλοία είχαν διασπάσει τον θαλάσσιο αποκλεισμό και είχαν εφοδιάσει τους πολιορκουμένους με τροφές και πολεμοφόδια, ενώ στις αρχές Αυγούστου η άμυνα του Μεσολογγίου ενισχύθηκε με 1500 άντρες επιπλέον. Μετά τις άκαρπες επιθέσεις του ο Κιουταχής αποσύρθηκε στις γύρω υπώρειες και κατά διαστήματα βομβάρδιζε την πόλη, χωρίς όμως την ασφυκτική πίεση των πρώτων μηνών.
Τον Δεκέμβριο του 1825 άρχιζε η 2η φάση της πολιορκίας, όταν ο Ιμπραήμ έφτασε στο Μεσολόγγι με ισχυρή δύναμη (10.000 άνδρες), αποφασισμένος να το καταλάβει. Μετά την απόρριψη από τους πολιορκούμενους της πρότασής του για παράδοση, η πολιορκία έγινε στενότερη και από το Φεβρουάριο οι πολιορκούμενοι πιέζονταν από τις επιθέσεις των Αιγυπτίων και από την πείνα. Τα νησάκια της λιμνοθάλασσας, προπύργια του Μεσολογγίου, έπεσαν στα χέρια του εχθρού, εκτός από την Κλείσοβα, που η νίκη των Ελλήνων υπήρξε θριαμβευτική. Οι πολιορκούμενοι μάταια περίμεναν την ενίσχυσή τους από το Ναύπλιο, και η προσπάθεια του ελληνικού στόλου να λύσει την πολιορκία από τη θάλασσα αποδείχτηκε αδύνατη. Μόνη λύση μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που διαρκώς χειροτέρευαν, απέμεινε η έξοδος.

Το Μεσολόγγι το 1825 αποτελούσε σε μικρογραφία μια μικρή Ελλάδα, στην καρδιά της Ελλάδος, γιατί μέσα στην πόλη εκείνη δεν ήταν κλεισμένοι μόνο Μεσολογγίτες και Πελοποννήσιοι, αλλά και αντιπρόσωποι όλων των ελληνικών πληθυσμών από τον Ισθμό και επάνω. Κατά την πρώτη φάση της πολιορκίας οι πολιορκούμενοι με συνεχείς αντεπιθέσεις αλλά και με συνεχή ανεφοδιασμό, έστω και δύσκολα από τον ελληνικό στόλο, υπέμειναν την πολιορκία. Η θέση των Ελλήνων επιδεινώθηκε κατά την δεύτερη φάση της πολιορκίας. Είχαν κουραστεί από την εννεάμηνη πολιορκία και ιδίως από την έλλειψη τροφίμων. Η κατάσταση βέβαια ήταν περισσότερο τραγική για τους αρρώστους και τους πληγωμένους. Μολαταύτα η μαχητικότητά τους ήταν άκαμπτη και αμετακίνητη η απόφασή τους να νικήσουν ή να πεθάνουν, ιδιαίτερα των ντόπιων που έφθασαν στον ύψιστο βαθμό του ηρωισμού και της αυτοθυσίας. Μετά την κατάληψη του Βασιλαδίου, του Ντολμά και του Πόρου οι πολιορκούμενοι απελπισμένοι και εξαντλημένοι από τη φοβερή πείνα και τις άλλες στερήσεις,περίμεναν σωτηρία μόνο από την άφιξη του στόλου . Από τα μέσα κιόλας Φεβρουαρίου η κατάσταση στο Μεσολόγγι είχε αρχίσει να γίνεται τραγική. Πολλές οικογένειες είχαν αρχίσει να στερούνται εντελώς τα τρόφιμα και αναγκάζονταν να σφάζουν άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια και κατόπιν σκύλους, γάτες, ποντικούς. Αλλά και αυτά έλειψαν. Από τις 16 Μαρτίου άρχισαν να τρώνε αρμυρίκια, πικρά χόρτα που φύτρωναν κοντά στη θάλασσα. Ο υποσιτισμός και οι αρρώστειες εξασθένιζαν τους ρωμαλέους οργανισμούς των ανδρών της φρουράς και προκαλούσαν πολλούς θανάτους. Από τον Απρίλιο όμως τα ολιγάριθμα ελληνικά πλοία με ναύαρχο το Μιαούλη, απέτυχαν σε επανειλημμένες προσπάθεις να διασπάσουν τον αποκλεισμό του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Στους πολιορκούμενους δεν έμενε άλλη λύση από την έξοδο. Για τους ασθενείς και πληγωμένους, αποφάσισαν να μεταφερθούν στα πιο οχυρωμένα σπίτια και εκεί να πεθάνουν πολεμώντας. Εκείνοι δέχτηκαν. "Τα παράθυρα να μας αφήσετε ανοιχτά μονάχα, και ώρα σας καλή ! Ο Θεός να μας ανταμώσει στον άλλο κόσμο" είπαν και αποχαιρετίστηκαν. Οι πολιορκημένοι, απελπισμένοι πια, πήραν την οριστική απόφαση να επιχειρήσουν έξοδο τη νύχτα της 10ης Απριλίου προς την 11η, Κυριακή των Βαΐων, και ειδοποίησαν σχετικά τους Έλληνες του στρατοπέδου της Δερβέκιστας να προσπαθήσουν να φέρουν αντιπερισπασμό στους Τούρκους. Αποφάσισαν να σκοτώσουν όλους τους αιχμαλώτους, καθώς και τα γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ενώ η πρώτη απόφαση πραγματοποιήθηκε, τη δεύτερη την απέτρεψε ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. Οι ασθενείς και τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στα πιο οχυρά σπίτια ώστε εκεί να πεθάνουν πολεμώντας. Το μεσημέρι της 10ης Απριλίου καταρτίστηκε το σχέδιο και το δειλινό άρχισαν όλοι να μαζεύονται στις προσδιορισμένες θέσεις. Κατά τις 6.30 ακούστηκε επάνω στο Ζυγό η ομοβροντία του ελληνικού επικουρικού σώματος, που είχε φθάσει από τη Δερβέστικα. Όταν νύχτωσε οι περισσότεροι της φρουράς είχαν βγει έξω από την πόλη και περίμεναν το σύνθημα του ξεκινήματος. Το σχέδιό τους όμως προδόθηκε και οι Τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν να τους κτυπούν με πυκνά πυρά κανονιών και τουφεκιών. Τελικά οι Έλληνες αποφάσισαν να κινηθούν όρμησαν οι άνδρες των δύο πρώτων σωμάτων με τα γιαταγάνια και τα σπαθιά τους επάνω στις εχθρικές γραμμές. Ο καθένας τους κοίταζε πως να ανατρέψει τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά του και να περάσει. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από το τρίτο σώμα των γυναικοπαίδων η φωνή "οπίσω, οπίσω, μωρέ παιδιά!" και αποχωρίστηκαν μερικοί από τα δύο πρώτα σώματα. Η σύγκρουση ήταν φονικότατη. Οι Έλληνες ανατρέπουν όποιον βρουν μπροστά τους και προχωρούν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς. Την πορεία τους συνόδευσαν δύο εκρήξεις από την πόλη. Η πρώτη από την έκρηξη των υπονόμων και η άλλη από την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης με τον ηρωικό Χρήστο Καψάλη. Οι Έλληνες είχαν απώλειες και από τους κρυμμένους στα διάφορα υψώματα και τις χαράδρες Αλβανούς. Μολαταύτα αντιμετώπιζαν με σταθερότητα τον αόρατο εχθρό.
Είχε αρχίζει να γλυκοχαράζει η Κυριακή των Βαΐων, όταν η μάχη έπαψε. Εκεί επάνω μόνο, στην κορυφή του Ζυγού. Από τους 3000 στρατιωτικούς που πήραν μέρος στην έξοδο, μόνο 1300 σώθηκαν. οι υπόλοιποι 1700 σκοτώθηκαν στις συμπλοκές της εξόδου. Από τις γυναίκες, 13 μόνο Σουλιώτισσες σώθηκαν και από τα παιδιά τρία ή τέσσερα. Οι απώλειες των Τουρκοαιγυπτίων υπολογίστηκαν σε 5000. Η θυσία του Μεσολογγίου, που επί 12 ολόκληρους μήνες αντιστάθηκε ηρωικά, προώθησε το ελληνικό ζήτημα, όσο καμιά άλλη ελληνική νίκη: πλημμύρισε τους άλλους Έλληνες και τους Ευρωπαίους με αισθήματα θαυμασμού για τους άνδρες της φρουράς του και τον ηρωικό πληθυσμό του Μεσολογγίου. Πραγματικά σπάνια συναντά κανείς στις σελίδες της ιστορίας παραδείγματα παρόμοιας υπεράνθρωπης ψυχικής αντοχής. Οι φλόγες του Μεσολογγίου θέρμαναν τις καρδιές των πολιτισμένων λαών και τους ξεσήκωσαν σε μια αληθινή σταυροφορία για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.

.... Το Μεσολόγγι δεν έπεσε ποτέ!....

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Συνάντηση της ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα με αντιπροσωπείες της ΠΣΟ

 Χαιρετισμός της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στη συνάντηση με αντιπροσωπείες του συνεδρίου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας

Με ιδιαίτερη χαρά σας υποδεχόμαστε στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ. Με πολύ ενδιαφέρον και προσδοκίες αναμένουμε τις τελικές αποφάσεις του συνεδρίου σας, σε μια περίοδο που οι λαοί έχουν ανάγκη από ένα ισχυρό, σταθερό και αταλάντευτο στήριγμα, μια δύναμη έμπνευσης και αυτοπεποίθησης στον δύσκολο και βασανιστικό αγώνα τους.

Η οικονομική καπιταλιστική κρίση είναι σε πλήρη εξέλιξη, ξεκίνησε όπως πάντα από μια χώρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τις ΗΠΑ, και διαδοχικά χτυπά πολλές χώρες της ΕΕ και όχι μόνο.

Τα διάφορα επιστημονικά ινστιτούτα του ιμπεριαλισμού και οι πιο σοβαροί αναλυτές διαπιστώνουν ότι όταν επέλθει η ανάκαμψη, διαδοχικά από χώρα σε χώρα αυτή θα συνοδεύεται από υψηλή και αύξουσα ανεργία και πληθωρισμό. Εμείς προσθέτουμε αυτό που επίσης αναγνωρίζεται σε πιο χαμηλούς τόνους, ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σε συνθήκες απελευθέρωσης της κίνησης των κεφαλαίων, είναι πολύ πιθανό να φέρει σοβαρές ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, που θα αγκαλιάσει και τις μεσαίες και ίσως κατώτερες βαθμίδες, επομένως και στη διάρκεια της κρίσης και της όποιας ανάκαμψης, θα εκδηλωθεί σε αρκετές χώρες και πολιτική αστάθεια και κυρίως οξυμμένες συγκρούσεις στρατιωτικές, πολεμικές, για το ξαναμοίρασμα της λείας.

Ο πόλεμος κατά της Λιβύης είναι ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα και βεβαίως όχι το τελευταίο, όταν μάλιστα σημειώνονται ανάλογες εξελίξεις σε μια σειρά αραβικές χώρες, ενώ η Αφρική αναδεικνύεται σε μεγάλο θέατρο των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Αναπόφευκτα κατά τη γνώμη μας σήμερα τίθεται στην πρώτη γραμμή η εξειδίκευση της στρατηγικής και τακτικής του εργατικού κινήματος, ώστε να αντέξει την πίεση σε περίοδο κρίσης, να περάσει σε φάση αντεπίθεσης, να κατοχυρώσει ένα σοβαρό βήμα εμπρός, ένα μικρό ή μεγάλο άλμα, ώστε να αρχίσει η πορεία αντίστροφης μέτρησης στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης όπως έχει εξελιχθεί την τελευταία 20ετία.

Εμείς μιλάμε για εξειδίκευση ως κόμμα, γιατί η κρίση μας βρήκε ιδεολογικά και πολιτικά προετοιμασμένους, με νέο πρόγραμμα και επεξεργασμένη στις σύγχρονες συνθήκες στρατηγική, αλλά και με διεύρυνση των δεσμών μας με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας.

Αυτό που κατά τη γνώμη μας βοήθησε να είμαστε καλυτέρα προετοιμασμένοι ήταν οι επεξεργασίες μας για την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού σε συνθήκες ενσωμάτωσης στην ΕΕ, η πολιτική συμμαχιών που έχουμε επεξεργασθεί, που βασίζεται στις εξελίξεις στην κοινωνικοταξικη διάρθρωση της χώρας, και η 18χρονη δουλειά μας για να βγάλουμε επιστημονικά συμπεράσματα για την σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ου αιώνα και τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης, ιδιαίτερα τις εσωτερικές που αφορούν κατά κύριο λόγο το Κόμμα.

Εκτιμάμε ότι σε συνθήκες κρίσης τόσο το Κομμουνιστικό Κόμμα όσο και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα οφείλουν να τα βγάλουν πέρα σε ένα πολύ σύνθετο αγώνα. Από τη μια μεριά να διαμορφώνουν εστίες και όρους συσπείρωσης με βάση τα καθημερινά προβλήματα που η κρίση οξύνει, ώστε να προσελκυσθούν στη δράση ευρύτερες εργατικές μάζες, ιδιαιτέρα νέες ηλικίες που είναι σχετικά ανώριμες, έχουν διαπαιδαγωγηθεί σε συνθήκες υποχώρησης του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού κινήματος, και ταυτόχρονα όλα αυτά τα ιδιαίτερα μέτωπα κατά τόπο δουλειάς και κλάδο να συνενώνονται σε ένα ενιαίο κίνημα που διεκδικεί ανατροπή του συσχετισμού δύναμης, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, κατευθύνεται δηλαδή στην προοπτική του σοσιαλισμού.


Βεβαίως δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς σε συνθήκες κρίσης ο ριζοσπαστισμός που μπορεί να αναπτυχτεί προσκρούει όχι μόνο στην κρατική βία και ιδεολογική τρομοκρατία, αλλά και στη συστηματική διάδοση ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών απόψεων που θολώνουν τη συνείδηση, αποδυναμώνουν, κατακερματίζουν, ενσωματώνουν.


Όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη στρατηγική της ρήξης και της ανατροπής.


Αυτό που σήμερα είναι φανερό, και αποτελεί σχετικά νέο στοιχείο, είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο έχει πολύ περιορισμένα όρια διαχείρισης της κρίσης σε σχέση με το παρελθόν, λόγω των ανταγωνισμών, της ακόμα μεγαλύτερης αναρχίας στις συνθήκες απελευθέρωσης της κίνησης των κεφαλαίων, αύξησης των ιμπεριαλιστικών κέντρων που διεκδικούν το ξαναμοίρασμα κλπ.


Τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται πιο ορατά σήμερα από ότι στην κρίση του 1929-33 ή ακόμα και την περίοδο του 70.


Οι αγώνες που περιορίζονται σε ορισμένα αποσπασματικά αιτήματα με στόχο την άμβλυνση των συνεπειών δεν φέρνουν αποτελέσματα, οι κυβερνήσεις δείχνουν αντοχή, ρισκάρουν, όμως δεν κάνουν ούτε εκείνες τις παραχωρήσεις που στο παρελθόν έκαναν.


Αυτό δεν σημαίνει ότι βάζουμε προκαταβολικά όρια στην ταξική πάλη, αλλά όλα τα πράγματα δείχνουν ότι ένα κίνημα εύκολα μπορεί να κουραστεί, να ενσωματωθεί ή και να τσακιστεί, όταν περιορίζεται στρατηγικά στη διεκδίκηση κάποιων αμυντικών αιτημάτων, σε μια περίοδο που καταργούνται οι όποιες κατακτήσεις είχαν αποσπαστεί ή παραχωρηθεί. Με τον τρόπο αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα είτε κινδυνεύει να οδηγηθεί στην πλήρη απαξίωση και ανυποληψία και τελικά να χάσει τον διεκδικητικό του χαρακτήρα μέχρι και να εκφυλιστεί πλήρως, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις ΗΠΑ. Να οδηγηθεί στην πλήρη ενσωμάτωση και τον αφοπλισμό όπως συμβαίνει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες. Το θέμα της πολιτικής εξουσίας υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της πρέπει να μπει μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα όχι συνθηματικά και βολουνταριστικά, αλλά σχεδιασμένα, παίρνοντας υπόψη την πείρα των μαζών. Ισχύει και σήμερα ότι πρέπει να πεισθεί η εργατική τάξη, όσο γίνεται μεγαλύτερο τμήμα της, από την ίδια της την πείρα. Όμως για να μετατραπεί η πείρα σε πολιτική ωρίμανση χρειάζεται σωστή επαναστατική στρατηγική και τακτική, διαφορετικά η πείρα των μαζών θα διαμορφώνεται όχι μόνο με βάση τα προβλήματά τους αλλά και τα ιδεολογικά σκουπίδια της αστικής ιδεολογίας και του ρεφορμισμού, οπορτουνισμού. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί ούτε να ρυθμιστεί και να εκσυγχρονισθεί προς όφελος των εργαζομένων. Καμιά παραλλαγή μίγματος δεν μπορεί να απαλείψει τη βαρβαρότητα της ταξικής εκμετάλλευσης. Το καπιταλιστικό σύστημα διαθέτει ορισμένες εφεδρείες να σχηματίζει κυβερνήσεις συνεργασίας με ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, με οικολογικά σχήματα, όμως αυτό δεν αλλάζει ότι παραμένει απέναντι στο λαό μια αστική κυβέρνηση που στηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα με συνέπεια και σταθερότητα.


Ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα είναι η στάση του κομμουνιστικού και του εργατικού κινήματος απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κάθε μορφής επέμβαση.


Έχει απόλυτη ισχύ και σήμερα ο διαχωρισμός των πολέμων σε δίκαιους και άδικους. Δεν είναι θέμα τι διαλέγεις, το ζήτημα είναι αντικειμενικό γιατί ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος είναι απολύτως συμβατοί μεταξύ τους.


Εμείς είπαμε από την πρώτη στιγμή ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ασία, ανεξάρτητα της διαφοράς μας με τα κατά χώρα καθεστώτα, κυβερνήσεις. Το όχι στον πόλεμο του Ιράκ δεν σήμαινε βεβαίως ανοχή στον Σαντάμ, ούτε το όχι στον πόλεμο της Λιβύης έχει καμιά σχέση με ανοχή και υποστήριξη του Καντάφι.


Σε κάθε χώρα την πρώτη ευθύνη έχει ο ίδιος ο λαός, με επικεφαλής την εργατική τάξη, να επιβάλλει ανατροπή συσχετισμών και να δώσει ριζική λύση, χωρίς την ιμπεριαλιστική προστασία και παρέμβαση. Είναι άλλο πράγμα η ανάγκη να υπάρχει συναπισμένη ενεργητική διεθνιστική εργατική αλληλεγγύη στους λαούς που υποφέρουν.


Θεωρούμε ότι πιο ανοικτά και τολμηρά πρέπει να γίνει πλατιά διαφώτιση των λαών, αλλά και να γίνονται πρακτικές ενέργειες, ώστε να ισχυροποιηθεί η θέση ότι κανένας λαός δεν πρέπει να συντάσσεται στο πλευρό της αστικής τάξης της χώρας του στον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, στην προσπάθεια να αποσπάσει ένα μερίδιο από την πίττα της ταξικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής καταπίεσης.


Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει αντικειμενικό χαρακτήρα. Με το σημερινό συσχετισμό δύναμης είναι δύσκολο να αποτραπεί, χωρίς βεβαίως να σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει συστηματική λαϊκή προσπάθεια για την ματαίωσή του. Κάπου μπορεί να υπάρξει ενδεχομένως και στις σημερινές συνθήκες κάποιο αποτέλεσμα. Αντικειμενικά όμως, όταν ξεσπά ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τίθεται ζήτημα τόσο για το κομμουνιστικό κίνημα όσο και το εργατικό συνδικαλιστικό, στο βαθμό βεβαίως που έχει κρατήσει ή έχει αναπτύξει ταξικό προσανατολισμό να μετατρέψει την πάλη κατά της κατοχής ή της συμμετοχής στον πόλεμο σε αγώνα για την εξουσία, στο βαθμό βεβαίως που εμφανισθούν οι προϋποθέσεις για άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σε κάθε περίπτωση το αντιπολεμικό κίνημα δεν μπορεί να μένει μόνο σε μια ανθρωπιστική μάχη, ή πολύ περισσότερο σε ένα αγώνα που προσωρινά παραμερίζει την ταξική πάλη στον όνομα του τερματισμού του πολέμου. Η αστική τάξη προ πολλού έχει αποδειχθεί ότι μπροστά στη λαϊκή εξέγερση προτιμά την πολιτική προστασία του ιμπεριαλιστή συμμάχου, τη σύμπραξη με τον επιτιθέμενο, παρά τη διαφύλαξη της ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας της.


Αισθανόμαστε την υποχρέωσή μας, ιδιαίτερα με τους εκλεγμένους κομμουνιστές στα όργανα της ΠΣΟ, στα όργανα των συνδικάτων, σε κοινό αγώνα με όλους όσοι συμμερίζονται τις αρχές της ταξικής πάλης, να συμβάλλουμε στο δυνάμωμα της οργάνωσης, με νέα μέλη οργανώσεις, σε νέες χώρες, ώστε να γίνει μια παγκόσμια δύναμη της πάλης και της ελπίδας.

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Τα 4 και τα ... 430

Αναγνώστης επικοινώνησε με τον «Ρ» για να μας ενημερώσει ότι διαπίστωσε πως τα επιτόκια που δίνουν οι τράπεζες για καταθέσεις 3.000 ευρώ το χρόνο είναι σχεδόν μηδενικά. Γνωστή ιστορία, του απαντήσαμε, συνδέεται με την πάγια πολιτική των τραπεζών να λεηλατούν τις λαϊκές καταθέσεις για να κάνουν τις μεγάλες μπίζνες με τζάμπα κεφάλαια.

Την ίδια στιγμή, συνέχισε, αν κάποιος ζητήσει ένα καταναλωτικό δάνειο 3.000 ευρώ τότε ζητάνε ένα κάρο χαρτιά, ορίζουν επιτόκιο πάνω από 13%, χρεώνουν έξοδα για την έκδοση του δανείου, βάζουν επιβάρυνση για ασφάλιστρα και αν δεν πληρώσεις κάποια δόση, κινδυνεύεις με άλλου είδους μέτρα. Γνωστή ιστορία, του απαντήσαμε και πάλι, συνδέεται με την πάγια τακτική των τραπεζών να δίνουν πανάκριβα δάνεια στους εργαζόμενους, που βρίσκονται σε ανάγκη, ώστε να αυξάνουν έτσι ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους.


Είτε είναι γνωστή η ιστορία, είτε όχι, είπε τότε εκείνος, η ουσία είναι ότι για μία κατάθεση 3.000 η τράπεζα σου δίνει τόκο 4 ευρώ, ενώ αν πάρεις ισόποσο δάνειο, τότε εσύ πληρώνεις στην τράπεζα 430 ευρώ.


Γνωστή η ιστορία, αλλά όταν αντιπαραβάλεις τα 430 ευρώ στα 4, τότε σίγουρα συνειδητοποιείς καλύτερα και αντιλαμβάνεσαι πιο ολοκληρωμένα το μέγεθος της ληστείας που γίνεται από αυτά τα ευαγή ιδρύματα, για τη σωτηρία των οποίων οι κυβερνώντες κλιμακώνουν τα μέτρα - οδοστρωτήρα κατά των λαϊκών στρωμάτων.

Από το Ριζοσπάστη 

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Λύκειο ανταγωνισμού και αμορφωσιάς

Η κυβέρνηση μας είχε δώσει γεύση εδώ και καιρό για τα σχέδιά της για το λεγόμενο «νέο Σχολείο» και μέσα σ' αυτό για το «νέο Λύκειο». Και οι σχετικές ανακοινώσεις που έγιναν προχτές ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι στο «νέο Λύκειο»: Τους μαθητές, αντί για επιδίωξη του εκπαιδευτικού συστήματος να τους μορφώνει όλους μέσα από ενιαίο πρόγραμμα, θα τους χωρίζει σε αυτούς που δήθεν «παίρνουν» και αυτούς που δήθεν «δεν παίρνουν τα γράμματα». Το πρόγραμμα σπουδών του κάθε μαθητή (το τι μαθήματα θα παρακολουθεί, τι θα μαθαίνει σε τελική ανάλυση) θα γίνεται όλο και περισσότερο ατομική του υπόθεση. Τα συγκροτημένα αυτοτελή μαθήματα, που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, θα υποχωρούν σταδιακά υπέρ των «διαθεματικών πακέτων», των πληροφοριών, των δεξιοτήτων. Μοναδικός στόχος του «νέου Λυκείου» θα είναι η πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (από απαξίωση του μορφωτικού ρόλου του σχολείου έως και την ένταση των φροντιστηρίων). Επιπλέον, το σχολείο που φέρνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι σίγουρα ένα σχολείο ακόμα πιο ανταγωνιστικό από το σημερινό.


 Η δυνατότητα πολλών μαθημάτων επιλογής, που μπορεί να φαίνεται ελκυστική στους μαθητές, είναι μια παγίδα που οδηγεί στην εξατομίκευση των σπουδών. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μισά από τα επιλεγόμενα μαθήματα είναι τα λεγόμενα μαθήματα «εμβάθυνσης». Η υπουργός ισχυρίστηκε ότι αυτά θα είναι... φροντιστηριακά μαθήματα. Ο κόσμος γνωρίζει όμως ότι η δουλειά των φροντιστηρίων δεν είναι η εμβάθυνση πάνω σε επιστημονικά αντικείμενα που διδάσκονται στο σχολείο, αλλά μια παροχή μεθοδολογίας και επιπλέον εξάσκησης χάρη της διαδικασίας των εξετάσεων. «Επιλογές» και «εμβάθυνση», σημαίνει διαφοροποίηση των μαθητών σ' αυτούς που μπορούν να παρακολουθήσουν π.χ. πιο προχωρημένα μαθηματικά, φυσική, χημεία, και σ' αυτούς που θα μένουν σε ένα πρώτο χαμηλότερο επίπεδο. Τα φροντιστήρια θα έπονται. Σ' αυτό το περιβάλλον είναι επόμενο μια μάζα νέων να «λυγίζει» από πιο νωρίς, να κατεβάζει τον πήχη των στόχων της και των απαιτήσεων από τον εαυτό της, να εμπεδώνει από νωρίς ότι προορίζεται για ένα διαρκές κυνήγι καταρτίσεων και μορφωτικής και εργασιακής περιπλάνησης.

 Τα κυβερνητικά στελέχη ισχυρίζονται ότι με τις αλλαγές που φέρνουν θα παταχθούν η παπαγαλία και η στείρα απομνημόνευση. Μπορεί και να το πετύχουν. Εξάλλου ποιος μπορεί να απομνημονεύσει ένα μάτσο αποσπασματικές πληροφορίες που θα αλιεύονται από «πακέτα μαθημάτων», όπως περίπου γίνεται το λεγόμενο «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο; Μπορεί βέβαια να οδηγηθούμε αντί στην παπαγαλία των κειμένων των βιβλίων (που έχουμε σήμερα) να έχουμε παπαγαλία... διαδικτυακών πληροφοριών. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η αποσπασματικότητα αυτή θα οδηγήσει στη μορφωτική υποβάθμιση, στην υποχώρηση ακόμα και από αυτή τη λειψή και πάλι αποσπασματική γνώση που προσφέρει το σημερινό Λύκειο που ξέρουμε. Επιπλέον, ο πιο ανταγωνιστικός χαρακτήρας του «νέου Λυκείου» θα είναι ακόμα ένας μοχλός που θα σπρώχνει στην παπαγαλία, καθώς αυτή θέριεψε στη χώρα μας παράλληλα με την καθιέρωση του ανταγωνιστικού συστήματος πρόσβασης των γενικών εξετάσεων.


Σ' αυτό το «ασφυκτικό» σχολείο που ετοιμάζουν, θα είναι αυταπάτη να πιστέψει κανείς στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι τάχα θα αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος των μαθητών. Οι μαθητές πατώντας το πόδι τους στο Λύκειο θα πρέπει να επιλέξουν σχολή ανώτατης εκπαίδευσης και ν' αρχίσουν την προετοιμασία σ' αυτήν για την πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, αγκομαχώντας όλη μέρα, εντός κι εκτός σχολείου, και με πολύ πιο φτωχά μορφωτικά αποτελέσματα...

Θέατρο σκιών

Το θέατρο σκιών που στήνουν στις πλάτες του λαού οι ΠΑΣΟΚοι υπουργοί και βουλευτές, για να τον κοροϊδέψουν ότι ο ένας τραβάει τον άλλο σε αποφάσεις που συμφέρουν δήθεν το λαό, για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, φανερώνει η Ερώτηση που κατέθεσαν οκτώ βουλευτές της κυβέρνησης προς τον υπουργό Οικονομικών. Με αυτήν, ζητούν την «άμεση παρέμβαση της κυβέρνησης, ώστε ή να αναγκαστούν οι τράπεζες να διοχετεύσουν ρευστότητα στην αγορά με δικά τους κεφάλαια ή να παρακαμφθούν οι ιδιωτικές τράπεζες και να εισρεύσει τουλάχιστον το δημόσιο χρήμα στην αγορά, μέσω των κρατικών τραπεζών που έχουν απομείνει». Οι βουλευτές μιας κυβέρνησης που έχει χαρίσει πακτωλό χρημάτων στο τραπεζικό κεφάλαιο λεονταρίζουν τώρα απέναντι στους τραπεζίτες και καμώνονται πως τους μαλώνουν επειδή από τα 100 δισ. των ενισχύσεων δεν έριξαν τίποτα στην αγορά. Και πώς να δώσουν εν μέσω κρίσης που σημαίνει ότι δε γίνονται επενδύσεις, γιατί έχουν ρίσκο; Τις τράπεζες τις ενισχύουν, γιατί είναι η καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας, διασφαλίζουν τη δανειοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων, για να ξαναρχίσει ένας κύκλος επενδύσεων, όχι εκεί που έχει ανάγκη ο λαός, αλλά εκεί που θα κερδοφορεί περισσότερο το κεφάλαιο, με όρους ακόμα δυσμενέστερους για τους εργαζόμενους. Αλλά όχι σε συνθήκες κρίσης. Οι ΠΑΣΟΚοι βουλευτές δεν εγκαλούν, βέβαια, την κυβέρνηση για το γεγονός ότι κόβει από το υστέρημα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για να προικίσει τις τράπεζες. Αντίθετα, θεωρούν δεδομένη τη χρηματοδότηση για τη διατήρηση της ρευστότητάς τους και την ίδια ώρα ζητούν αυτά τα χρήματα να διοχετευτούν με δάνεια στο λαό. Με υπερχρέωση, δηλαδή, ξανά των εργαζομένων και του λαού που έχουν στερηθεί μεγάλο μέρος από το εισόδημά τους. Κάπως έτσι, με μοιρασμένους ρόλους, ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση προσπαθούν να κοροϊδέψουν το λαό ότι ο ένας ελέγχει τον άλλο και έτσι επιτυγχάνονται «διορθωτικές» κινήσεις. Κάπως έτσι η στρατηγική της κυβέρνησης θωρακίζεται από τη δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση και επιχειρείται να στραφεί σε ανώδυνα κανάλια για την πολιτική της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τον «γιατρό» για το ποδόσφαιρο

Η ευρω-λαγνεία και η συνείδηση του συστηματικού διαχειριστή δεν κρύβονται. Η εικονική πραγματικότητα και η προπαγάνδα καταρρέουν από τις πράξεις. Για τις (χρονικά) τελευταίες δημοσιοποιήσεις αναφορικά με όσα συμβαίνουν στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τον «γιατρό». Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή του, Ν. Χουντή, είναι να παρέμβει η Κομισιόν. Κατέθεσε σχετική Ερώτηση και ζητάει (σύμφωνα με το Γραφείο Τύπου, 3.03.2011): «H Κομισιόν να παρέμβει στις υποθέσεις που έχουν πάρει δημοσιότητα στην Ελλάδα, αλλά και να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να σταματήσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ευρώπη να αποτελεί πεδίο οικονομικής διαφθοράς, ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, παράνομη πηγή εσόδων και εξαπάτησης των παικτών του στοιχήματος». Υπενθυμίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «υπάρχει δέσμευση της Κομισιόν ότι θα αντιμετωπίσει το θέμα του στησίματος των αγώνων δεδομένου ότι κινδυνεύει να υποσκάψει τις αξίες της Ευρώπης».
 
Δηλαδή - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - το οικοδόμημα είναι εντάξει, αλλά το... παραστράτημα κάποιων επιχειρηματιών και παραγόντων δημιουργεί... αστοχίες. Και αν ασχοληθούν πιο καταρτισμένοι επαγγελματίες όλα θα διορθωθούν. Δεν έχει σχέση αιτίας - αιτιατού το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο με τα φαινόμενα σήψης. Δεν είναι αυτά - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - σύμφυτα του συστήματος. Κάθε άλλο. Είναι διαστρεβλώσεις που αντιμετωπίζονται εντός του συστήματος. Και η μη διαχείρισή τους, όπως επισημαίνει και ο ευρωβουλευτής, «κινδυνεύει να υποσκάψει τις αξίες της Ευρώπης». Μεταξύ των οποίων αξιών της (δικής τους) Ευρώπης, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ενωσης - του σχηματισμού υπεράσπισης των κεφαλαιοκρατών - είναι η εμπορευματοποίηση (και) του ποδοσφαίρου, ο τζόγος, είναι η «ελεύθερη» (ανεξέλεγκτη) διακίνηση κεφαλαίων κλπ. Απλά πρέπει να είναι σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες και επιταγές, ώστε να ελέγχονται.

Σε απλά ελληνικά, αποδεκτό το ξέπλυμα χρήματος αρκεί να γίνεται με βάση τους δικούς μας κανόνες και έλεγχο. Το ίδιο ισχύει και για τον τζόγο. Οι εταιρείες χωρίζονται σε «νόμιμες» και «παράνομες». Οι μεν ελέγχονται, οι δε - τυπικά είναι εκτός συστήματος, αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των «νόμιμων» - δεν ελέγχονται. Είτε «νόμιμες», είτε «παράνομες» πάντως αντιμετωπίζουν το άθλημα σαν «προϊόν», όπως και οι «αξίες της Ευρώπης»..

Και μαζί και χώρια...

Την περασμένη Τρίτη, ο Αλ. Τσίπρας κατά την επίσκεψη και ομιλία του στους συμβασιούχους του Δήμου Αθήνας, κατακεραύνωσε τον δήμαρχο Αθήνας, Γ. Καμίνη, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Απορώ γιατί ο δήμαρχος, ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αθήνας, ο κ. Καμίνης, απορώ γιατί δεν ήρθε εδώ να συνεδριάσει το Δημοτικό Συμβούλιο και έψαχνε να βρει ξενοδοχείο για να συνεδριάσει. Αλλά όταν η εξουσία αποξενώνεται από τις κοινωνικές ανάγκες, όταν αποξενώνεται από τις ανάγκες της κοινωνίας και παίρνει και μια αλαζονική στάση, τότε αυτή η εξουσία γίνεται ανάλγητη (...) Και λυπάμαι ιδιαίτερα γιατί πολύ γρήγορα ο κ. Καμίνης, από ένας πετυχημένος συνήγορος του πολίτη, μετατράπηκε σε συνήγορο της κυβέρνησης, της πιο ανάλγητης κυβέρνησης που έρχεται να εφαρμόσει ένα μνημόνιο που οδηγεί τον ελληνικό λαό στη χρεοκοπία».
Η ηγεσία του ΣΥΝ γνώριζε πολύ καλά ότι ο κ. Καμίνης ήταν ο υποψήφιος δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ. Γνώριζε ακόμη καλύτερα ότι οι εκλεκτοί του δικομματισμού για τα όργανα της τοπικής διοίκησης θα εφάρμοζαν πιστά την αντιλαϊκή πολιτική του, του «μνημονίου» και του «Καλλικράτη». Παρότι τα γνώριζε όλα αυτά, στο δεύτερο γύρο των εκλογών για το Δήμο Αθήνας έδωσε «γραμμή» για Καμίνη! Ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε παραμονές του δεύτερου γύρου «οι πολίτες δεν είναι πρόβατα, το κόμμα δεν είναι τσομπάνης» και προέτρεπε σε ψήφο κατά συνείδηση. Η «Αυγή», προκειμένου να μην παρερμηνευτεί η «γραμμή», κάτω απ' αυτές τις δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα, στο πρωτοσέλιδό της ανήγγειλλε άρθρο του Γ. Καμίνη που δημοσίευε στις μέσα σελίδες της, με τον εύγλωττο τίτλο «Μαζί στο δήμο και στις γειτονιές»!

Σήμερα ο Αλ. Τσίπρας «λυπάται». Γιατί όχι; Παλιά του τέχνη κόσκινο του οπορτουνισμού, να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά και μετά να βγάζει την ουρά του απέξω.