Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια

Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράφει την αλήθεια, έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες.
Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν
την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού
την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο
την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναμη
την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάμεσα τους
Αυτές οι δυσκολίες είναι μεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισμό, υπάρχουν όμως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόμα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας.
Μπέρτολτ Μπρεχτ Παρίσι 1935 

Δήλωση της Γ.Γ. του ΚΚΕ για τους "Αγανακτισμένους"

Για τους "Αγανακτισμένους" η Γ.Γ. του ΚΚΕ μιλώντας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 ανέφερε ότι: «Οι άνθρωποι που είναι στο Σύνταγμα οπωσδήποτε έχουν πολιτικές επιλογές και μάλιστα πιστεύουμε ότι είναι εκείνοι που έχουν στηρίξει χρόνια κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και αισθάνονται προδομένοι. Εμείς δεν αισθανόμαστε προδομένοι, δεν μας πρόδωσε κανείς γιατί δεν τους πιστέψαμε ποτέ. Αισθάνονται προδομένοι, δεν είναι ούφο, δεν είναι άνθρωποι που δεν σκέφτονται. Δεύτερο, εγώ πιστεύω ότι έχουν και πολιτικές αντιλήψεις, μπορεί να μην αισθάνονται ενταγμένοι σε ένα κόμμα, αλλά έχουν και πολιτικές αντιλήψεις, δεν μπορεί να είναι χωρίς πολιτικές αντιλήψεις. Και μόνο η έννοια της συγκέντρωσης για να σταματήσω κάτι, είναι και αυτό μια πολιτική επιλογή».


Και πρόσθεσε :«Είναι έτοιμο το κίνημα να αντέξει έναν εκβιασμό πολύ πιο ισχυρό εναντίον του; Τη στάση πληρωμών από την κυβέρνηση; Οι επιχειρηματίες να κλείσουν τις επιχειρήσεις λέγοντας "εμείς δεν ξαναεπενδύουμε στην Ελλάδα";».

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Αφορμές για προβληματισμό

Η αυθόρμητη κινητοποίηση των τελευταίων ημερών στις πλατείες αποκαλύπτει την οξύτητα των συνεπειών στη ζωή της λαϊκής οικογένειας από την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Και καλώς κινητοποιούνται. Βεβαίως, το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα, που δείχνει τη διέξοδο στην ανάπτυξη παλλαϊκής πάλης κόντρα σ' αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της, που επίσης συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, επιδρά και σε τέτοιες κινητοποιήσεις. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν επιτελεία που επιδιώκουν να φέρουν σε αντιπαράθεση αυτό το κίνημα με το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα πρέπει να προβληματίσει. Για παράδειγμα, η υποστήριξη των αστικών ΜΜΕ σ' αυτές τις κινητοποιήσεις πρέπει να προβληματίσει όσους συμμετέχουν σε αυτές. Οπως πρέπει να προβληματίσει το ποιοι βρίσκονται πίσω από τα μπλογκ που καλούν σε τέτοια δράση και γιατί δεν εμφανίζονται. Γιατί όταν ξέρεις μπορείς να αντιμετωπίσεις και τις όποιες τρικλοποδιές προκύψουν, που μπορεί να οδηγούν και σε απογοήτευση. Είναι π.χ. ερώτημα το γεγονός ότι τα ΜΜΕ εκείνα που πρωτοστατούν στην πλύση εγκεφάλου για να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, τα ίδια ΜΜΕ εκθειάζουν και υπερπροβάλλουν αυτές τις συγκεντρώσεις και ιδιαίτερα ότι «κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία ούτε κάποια διχαστική επιδίωξη»(«Νέα»). Σ' αυτή την κοινωνία, όπως έχουν πει και κάποιοι σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, υπάρχουν οι επιχειρηματίες που κερδίζουν και οι εργαζόμενοι που χάνουν. Πώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκού κινήματος σπεύδουν να προβάλουν «το κίνημα στις πλατείες» και να αναδείξουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, δηλαδή τον αυθορμητισμό και κυρίως ότι είναι σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα; Η αξία του κινήματος αυτού, σύμφωνα με τον γνωστό «φίλο» των λαϊκών αγώνων Ι. Πρετεντέρη, είναι «κυρίως ότι απέδειξαν ότι η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ...». Δεν περνάει απαρατήρητη επίσης η επισήμανση της «Καθημερινής» του εφοπλιστή Αλαφούζου ότι «χθες δεύτερη νύχτα της διαμαρτυρίας, έκδηλος ήταν ο προβληματισμός πολλών ομιλητών για το επόμενο βήμα και δεν φάνηκε να υπήρχε ο προχθεσινός αυθορμητισμός»... Οπως και η προβολή τους από τον «ΣΚΑΪ» που λοιδορούσε τους αγώνες των ναυτεργατών. Πρέπει να προβληματίσουν όλα τα παραπάνω. Το πώς δε θα εγκλωβίσουν τη δράση τους αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Αλέκα Παπαρήγα: "Εμείς είμαστε εδώ και οι άλλοι απέναντι"

Κάλεσμα στους πολίτες να μην παγιδευτούν σε εκβιασμούς απηύθηνε η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε δηλώσεις της από τη Βουλή μετά την ολοκλήρωση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών.
Τόνισε επίσης ότι απέναντι στα εκβιαστικά διλήμματα που τίθενται στο λαό, οι πολίτες έχουν στο επίκεντρο ένα πραγματικό δίλημμα με δύο διαφορετικά σκέλη: Ή να χρεοκοπήσει ο λαός οριστικά και αμετάκλητα ή με τη στάση του να οδηγήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα στην ενίσχυση του ενιαίου μετώπου των εργατών και των νέων με στόχο μια σχεδιασμένη αντεπίθεση.

Η κ. Παπαρήγα εξέφρασε την εκτίμηση ότι η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι εν θα διστάσουν να σμικρύνουν την Ε.Ε. για να μείνει, όπως είπε μόνο ο σκληρός πυρήνας. Λύση και διέξοδος υπάρχει όταν κανείς στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην μετατροπή του πολιτικού συστήματος και όχι στη μεταμφίεσή του, επισήμανε. Αυτό που επείγει, πρόσθεσε, είναι η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και η ενίσχυσή του.

Διαφώνησε εκατό τοις εκατό σε όλα τα ζητήματα που έθεσε ο πρωθυπουργός στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δήλωσε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, τονίζοντας χαρακτηριστικά «εμείς είμαστε εδώ και οι άλλοι απέναντι».
Η κ. Παπαρήγα έκανε λόγο για συνεργασίες και εφεδρείες που υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα που μπορεί να καρατομήσει και τα παιδιά του.

Ο λαός να χαράξει τη δική του διαχωριστική γραμμή

  
Από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου της Αλέκας Παπαρήγα στη Λάρισα
«Καλούμε τους εργατοϋπάλληλους, αυτούς που δουλεύουν με άγχος στα μικρομάγαζα και τη φτωχή αγροτιά, να αψηφήσουν κυριολεκτικά τη νέα καταιγίδα τρομοκρατικών και εκβιαστικών διλημμάτων που απευθύνουν στο λαό, επίσημα και ανεπίσημα, με τα διλήμματα "είτε δέχεστε το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα που θα έρθει, είτε η Ελλάδα πτωχεύει", "μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη", "δραχμή ή ευρώ" κ.λπ. Πρόκειται για αισχρό εκβιασμό του λαού που δεν έχει καμία βάση. Η διαδικασία της πτώχευσης έχει ξεκινήσει. Ο ελληνικός λαός έχει πτωχεύσει και, ακόμα, είναι στη μέση της διαδικασίας της πτώχευσης. Ερχεται καινούρια καταιγίδα στην πορεία.

Η όλη συζήτηση που γίνεται είναι η εξής: Η διαπραγμάτευση της πτώχευσης για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους πολυεθνικούς ομίλους, και η διανομή της ζημιάς μέσα στην Ελλάδα και στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Η διαπραγμάτευση δεν αφορά το λαό. Το λαό έτσι κι αλλιώς - δε λέμε ότι θα γίνει - τον θέλουν τελειωμένο. Η διαπραγμάτευση είναι δικό τους πρόβλημα. Επομένως ο λαός χρειάζεται να χαράξει μία διαχωριστική γραμμή. Μία γραμμή που λέει το εξής: Επιλέγω το δρόμο να παλέψω να συγκρατήσω τον κατήφορο, να αποσπάσω αν είναι δυνατόν και κάποιες κατακτήσεις, όσες είναι δυνατόν και να βάλει ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, εδώ στην Ελλάδα και τη βαθιά ρήξη με την πολιτική και τα δεσμά της ΕΕ.

Πρόκειται για μία γραμμή πάλης που μπορεί να φέρει αποτελέσματα, διότι θα απελευθερώσει τη μεγάλη εφεδρεία της ταξικής πάλης που υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά είναι ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις ενός μεγάλου, ενιαίου, εργατικού, αγροτικού μετώπου, μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Μόνο με τέτοιους όρους ο ελληνικός λαός μπορεί να ελπίζει και για σήμερα και, κυρίως, να ελπίζει για ένα πιο κοντινό αύριο.

Αυτή είναι ξεκάθαρη γραμμή που, βεβαίως, την αναλύουμε σε κάθε χώρο, σε κάθε μέτωπο πάλης, με πάρα πολύ εξειδικευμένα αιτήματα και στόχους πάλης, άμεσους και πιο μακρινούς. Γιατί σ' αυτόν τον αγώνα, έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Είμαστε βέβαιοι ότι το επόμενο διάστημα θα βγουν στη μάχη νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις, νέες ηλικίες, ακόμα πιο μαζικά, άνθρωποι που έχουν κάνει συνειδητή επιλογή, αλλά και άνθρωποι όλων των ηλικιών, που αναζητούν δρόμους σωτηρίας και διεξόδου του λαού και όχι των μονοπωλίων.

Εμάς, μια τέτοια κι απότομη μαζικοποίηση του κινήματος δε μας φοβίζει καθόλου, γιατί ξέρουμε ότι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η πάλη για λαϊκή εξουσία θα είναι έργο μαζών. Δε μπορεί να είναι έργο μιας πρωτοπορίας μόνο. Η πρωτοπορία φωτίζει τις μάζες, αλλά δεν είναι αρκετή. Γι' αυτό καλούμε σε συστράτευση και συμπόρευση με το ΚΚΕ κι όλους εκείνους που διατηρούν κάποιες ενστάσεις σε επιλογές μας ή σε ορισμένες ιδεολογικές μας απόψεις.
Ταξικός και πολιτικός ο αντίπαλος

Ξεκαθαρίζουμε και το εξής: Απέναντί μας έχουμε έναν αντίπαλο πάρα πολύ έμπειρο. Αντίπαλο και πολιτικό και ταξικό, εξαιρετικά έμπειρο. Δεκάδες χρόνια τώρα. Μετά την πτώση της δικτατορίας, στη δεκαετία του '70 και στη δεκαετία του '80, ο αντίπαλος αυτός καλλιεργούσε στο λαό αυταπάτες, κάνοντας ορισμένες παραχωρήσεις, κάτω από πίεση ή κάτω και από ανάγκη και καλλιεργώντας την ελπίδα ότι κάθε διετία, τριετία τα πράγματα θα είναι και καλύτερα. Οι κατακτήσεις αυτές του λαού, τις οποίες εμείς προσπαθήσαμε να τις περιφρουρήσουμε και να τις αναπτύξουμε, ήταν προσωρινές. Αυτό δεν το λέμε τώρα. Το λέμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα, οι κατακτήσεις αυτές όχι μόνο παίρνονται πίσω, αλλά δημιουργείται μία σύγχρονη βαρβαρότητα και η βαρβαρότητα από εδώ κι εμπρός είναι η εξέλιξη του καπιταλισμού. Δεν πρόκειται να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε πριν 10, 20 και 30 χρόνια.

Γι' αυτό και σήμερα επιστρατεύεται η τρομοκρατία, πέρα από την κρατική και ιδεολογική, πνευματική τρομοκρατία και, βεβαίως, ο φόβος της απόλυσης. Αρα, το κίνημα αυτό που αναπτύσσεται και θα αναπτυχθεί και θα φουντώσει τα επόμενα χρόνια, πρέπει να έχει πολιτικό προσανατολισμό και πολιτικό πρόγραμμα. Δε μιλάμε για στενά κομματικό πρόγραμμα, μιλάμε για πολιτικό πρόγραμμα. Πρέπει να έχει αντίπαλο. Εναν αντίπαλο που πρέπει να τον νικήσει με το συσχετισμό δύναμης και να μη θεωρεί ότι θα τον νικήσει βάζοντάς το στο φιλότιμο, μετατρεπόμενο σε ένα κίνημα που απλώς θα φωνάζει "κάτω οι κλέφτες".

Υπάρχει μία τάξη που εκμεταλλεύεται και κλέβει το λαό νόμιμα. Και με τη νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου, της συγκατάθεσης και της αδράνειας. Και, επομένως, αυτόν τον αντίπαλο πρέπει να τον ανατρέψει. Μακάρι, να είχαμε απέναντί μας μία κυβέρνηση, μία εξουσία που ήταν ταλαντευόμενη, που δεν είχε πολλές ικανότητες και έπρεπε ο λαός να την πολεμήσει. Μακάρι να είχαμε απέναντί μας μόνο δειλούς. Εχουμε απέναντί μας ορκισμένους και αποφασισμένους, πάση θυσία να εξασφαλίσουν το καπιταλιστικό σύστημα να βγει από την κρίση. Κι εμείς προσθέτουμε για να μπει ξανά στην κρίση, μετά από λίγα χρόνια. Και η κρίση θα είναι βαθύτερη. Αυτή είναι η επιλογή μας. Δεν είναι καινούρια επιλογή, αλλά πιστεύουμε ότι αποτελεί τη νέα πραγματικά καινοτόμα λύση για το λαό.
Πάλη με αποτελέσματα υπέρ του λαού

Ξεκαθαρίζουμε κι ένα δεύτερο πράγμα: Πώς θα γίνει πιο αποτελεσματικό το κίνημα, να έχει κι άμεσες κατακτήσεις, έστω και προσωρινές; Δεν σνομπάρουμε καθόλου την ανάγκη που νιώθει ο λαός να ανακουφιστεί έστω και πρόσκαιρα. Ομως, ένα κίνημα, για να είναι αποτελεσματικό, πριν από όλα πρέπει να έχει ρίζες στους τόπους δουλειάς. Η ταξική πάλη θα είναι η κινητήρια δύναμη των θετικών εξελίξεων. Σε άλλη περίπτωση, τα πράγματα θα είναι τρομακτικά αρνητικά για το λαό.

Πού πονάει ο αντίπαλος; Πονάει στον κλάδο, πονάει στην επιχείρηση, στο γραφείο, στο πολυκατάστημα, στο σχολείο, στο ΤΕΙ, στο Πανεπιστήμιο. Εκεί, δηλαδή, που η αντίθεση ανάμεσα στην πλουτοκρατία και το λαό μπορεί να εκδηλωθεί άμεσα. Διότι ο αντίπαλος πρέπει να αρχίζει να χάνει έδαφος. Και το έδαφος θα το χάσει εκεί που εκδηλώνεται η βασική, κύρια αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στα μονοπώλια και στο λαό. Ολες οι άλλες διαμαρτυρίες είναι σημαντικές, διαμορφώνουν συναισθήματα, επιλογές, αλλά ο αντίπαλος είναι σε θέση να βάλει στο χέρι και το πιο δυνατό κίνημα που δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό την εξουσία.

Κι ας πάρουμε σαν παράδειγμα τι έχει γίνει στη διάρκεια του 20ού αιώνα σε χώρες της Ευρώπης, όταν το εργατικό κίνημα ήταν ισχυρό. Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, ακόμα και Ισπανία. Πόσα χρόνια είχε να γίνει γενική απεργία στην Ισπανία; Ας προβληματιστούμε για το τι γίνεται στις ΗΠΑ. Υπάρχει εργατικό κίνημα; Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι εδώ στην Ελλάδα που χάρη στην ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, που δεν μπήκε στη μόδα του συμβιβασμού και της συναίνεσης, υπάρχει ένα κίνημα το οποίο αγκαλιάζει, βεβαίως και μη κομμουνιστές, υπάρχει ένα κίνημα πιο δυνατό από άλλες χώρες και, επομένως, είναι και στη δική μας ευθύνη αυτή η φλόγα της ταξικής πάλης και με τη βοήθεια της αδελφοποίησης να επιδράσει και σε άλλες χώρες. `Η και εμείς, βεβαίως, καθόλου δε το θεωρούμε κακό πράγμα να αξιοποιήσουμε κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις με πολιτικό πρόγραμμα, που μπορεί κάπου αλλού να ξεκινήσουν.

Δεν είμαστε διατεθειμένοι πάντως να έχουμε σαν αυτοσκοπό την πάλη, θέλουμε πάλη με αποτελέσματα, αν θα είναι αργά ή γρήγορα αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, αλλά θέλουμε αποτελέσματα υπέρ του λαού. Και σε καμία περίπτωση δε θα δεχτούμε τους αγώνες να τους καπηλευθεί καμία εξουσία, να τους καπηλευτούν όλοι εκείνοι που ενδιαφέρονται ν' αλλάξουν το πολιτικό προσωπείο του καπιταλισμού και ο ίδιος να παραμένει εξίσου βάρβαρος και ακόμα πιο βάρβαρος, τα επόμενα χρόνια.

Παίρνουμε υπόψη και το εξής: Η κρίση συνοδεύεται και από τοπικές πολεμικές συγκρούσεις. Συνοδεύεται από αλλαγή συνόρων. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι επιχειρηματικοί όμιλοι στη χώρα μας δεν ενδιαφέρονται ούτε για σύνορα. Αλλωστε τα κεφάλαιά τους μπορούν να τα κινούν ελεύθερα και δεν είμαστε διατεθειμένοι μπροστά στην ανάγκη ο λαός να βρει δουλειά και να έχει ψωμί, να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, το Κυπριακό, την ΑOZ και τίποτα άλλο. Για μας είναι εξίσου σημαντικά και έχουν σχέση και με τη δουλειά και με το ψωμί».

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Συνένοχες στη βαρβαρότητα

Η πλειοψηφία στην ΑΔΕΔΥ καλεί τους εργαζόμενους «να περιμένουμε να δούμε τι ακριβώς σημαίνουν τα μέτρα»!
Τα μονοπώλια προελαύνουν και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες καλλιεργούν την αναμονή. Στάση που συμπληρώνει τις υπηρεσίες, με τις οποίες εδώ και χρόνια έχουν στηρίξει τις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» και, ουσιαστικά, έχουν στρώσει το έδαφος για μέτρα όπως αυτά που ανακοινώθηκαν προχτές.

Αυτή είναι, με λίγες λέξεις, η αντίδραση των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και των παρατάξεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - που με την τακτική τους προσφέρουν «γην και ύδωρ» στους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Χθες η πλειοψηφία της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, μία μέρα μετά την ανακοίνωση των νέων ακόμα πιο σκληρών αντεργατικών μέτρων, αποφάσισε να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Συγκεκριμένα, είπε ότι θα κάνει Γενικό Συμβούλιο σε ένα μήνα από τώρα (!), συλλαλητήριο το μεθεπόμενο Σάββατο στις 4 Ιούνη και κάποια στιγμή αργότερα θα κάνει απεργία. Για να δικαιολογήσει τη στάση της, χρησιμοποίησε διάφορα προσχήματα. Για παράδειγμα, ότι «δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός», «να περιμένουμε να δούμε τι ακριβώς σημαίνει το τάδε μέτρο», «η βάση βρίσκεται σε ύπνωση» και παρόμοια τέτοια. Να σημειωθεί ότι οι «Παρεμβάσεις», που συμμετέχουν με δικαίωμα λόγου στην Εκτελεστική Επιτροπή, αρνήθηκαν να τοποθετηθούν...

Η εκπρόσωπος των ταξικών δυνάμεων, Β. Πανουτσάκου, κατήγγειλε τη στάση της πλειοψηφίας, σημειώνοντας ότι είναι συνένοχη στη σφοδρή επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Οτι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία περί αναμονής για διευκρινίσεις και πως τα αντεργατικά μέτρα αφορούν στο σύνολο των εργαζομένων. Απαιτείται συναγερμός και άμεση κινητοποίηση. Με αυτήν την έννοια, οι ταξικές δυνάμεις ήδη κάλεσαν στο χτεσινό συλλαλητήριο σωματείων στους ΟΤΑ, καλούν σε νέο το Σάββατο και προτείνουν την κήρυξη απεργίας άμεσα, στις 2 Ιούνη. Την απεργία που συζητά η πλειοψηφία για αργότερα μπορεί να ενταχθεί στη λογική της κλιμάκωσης του αγώνα.

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ συμφώνησε κατά πλειοψηφία με την πρόταση που κατέθεσαν οι ταξικές δυνάμεις για την κήρυξη απεργίας στις 2 Ιούνη και καλεί την ΑΔΕΔΥ να πάρει ανάλογη απόφαση.
Υποταγή και αποπροσανατολισμός

Ανάλογη στάση με την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ κρατάνε οι πλειοψηφίες και σε άλλους κλάδους.

Χθες το ΔΣ του Σωματείου στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ΤΤ) αποφάσισε και έκανε το ίδιο μια συμβολική κατάληψη των γραφείων του διοικητή του ΤΤ διαμαρτυρόμενο για το σχέδιο παραπέρα ιδιωτικοποίησής του. Εκπρόσωποι της πλειοψηφίας της ΟΤΟΕ που παραβρέθηκαν στην κατάληψη πρόβαλαν ως «λύση» τον Ελληνα καλό τραπεζίτη! Δηλαδή, μίλησαν ξανά για τη δημιουργία «δημόσιου πυλώνα» τραπεζών και πως δεν πρέπει να ανθελληνιστεί το τραπεζικό σύστημα! Λες και έχει διαφορά για τον εργάτη αν ο εργοδότης που τον εκμεταλλεύεται είναι το κράτος των καπιταλιστών ή ο καπιταλιστής και αν αυτός κατάγεται από την Ελλάδα ή άλλη χώρα. Ακόμα μίλησε για συντονισμό με τη ΓΣΕΕ.

Επίσης χθες έγινε Εκτελεστική Επιτροπή στην Ομοσπονδία Εργαζομένων στον ΟΤΕ. Και εκεί η πλειοψηφία αποφάσισε ότι θα κάνει κάποια στιγμή, κάποτε, 48ωρη απεργία και ότι θα συνεννοηθεί και αυτή με τη ΓΣΕΕ. Ολα αυτά, αφού πρώτα φρόντισε να επιτεθεί στον εκπρόσωπο των ταξικών δυνάμεων, τον Ν. Σιτζάνη, καταλογίζοντάς του ότι με αυτά που λέει «θέλει να κάνει σοσιαλισμό». Ο λόγος της επίθεσης ήταν ότι ο Ν. Σιτζάνης είπε το αυτονόητο. Μίλησε για την ανάγκη οργάνωσης και κλιμάκωσης του αγώνα των εργαζομένων ενάντια στο σύνολο της πολιτικής που ασκείται και όχι σε επιμέρους ζητήματα, που αδυνατίζουν και καθιστούν αναποτελεσματικούς τους αγώνες.

Τέλος, λόγος πρέπει να γίνει για τα σωματεία στον ΟΠΑΠ που κήρυξαν απεργία για σήμερα, αντιδρώντας στην ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Είναι ο ίδιος Οργανισμός όπου πριν λίγες μέρες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υπέγραψαν ΣΣΕ με την οποία μειώνονται οι μισθοί κατά 14% και την οποία ευθύς αμέσως αξιοποίησαν οι κεφαλαιοκράτες διαφημίζοντάς την σχεδόν ολόκληρη την προηγούμενη βδομάδα μέσα από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, ως παράδειγμα προς μίμηση!

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Σαν σήμερα «έφυγε» από τη ζωή ο Καπετάν - Γιώτης

«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.

Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.

Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.

Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.

Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.

Σεπτέμβρης 1994

Γεια σας

Χαρίλαος Φλωράκης»


Αυτός ήταν ο σύντροφος Χαρίλαος 

Δε χτυπάμε καμπάνες, όχι

Δε χτυπάμε καμπάνες

Αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε

Αυτός που αγωνίστηκε σαν ένα τεράστιο φως

Κι έπεσε σαν ένας ήλιος με κασκέτο

Αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε

(
από το Πένθιμο Εμβατήριο του Ναζίμ Χικμέτ)
 
 

Αμφισβήτηση της εκτέλεσης του Μπιν Λάντεν

Την αντίδραση του Αμερικανού πρέσβη στη Μόσχα, Τζον Μπέιρλ, προκάλεσε η μετάδοση από το 1ο κανάλι της ρωσικής τηλεόρασης της αποκλειστικής συνέντευξης του τσετσένικης καταγωγής Μπερκάν Γιάσαρ, που δηλώνει πρώην μυστικός πράκτορας των ΗΠΑ και προβλήθηκε την περασμένη Τρίτη. Ο συγκεκριμένος υποστήριξε στη συνέντευξή του πως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είχε πεθάνει από μακροχρόνια ασθένεια σχεδόν πριν από πέντε χρόνια και όχι στις 2 Μάη του 2011 κατά τη διάρκεια της αμερικανικής επιχείρησης στο έδαφος του Πακιστάν. Σύμφωνα με τα λόγια του Μπερκάν Γιάσαρ, με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν είχε γνωριστεί στην αρχή της δεκαετίας του '90, όταν ο Λάντεν επισκέφτηκε την Τσετσενία. Η γνωριμία τους έγινε σε ένα διώροφο σπίτι στην πόλη Γκρόζνι, όπου τότε ζούσε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν.

«Τους Τσετσένους από τη φρουρά του τους γνωρίζω καλά, είναι ο Σάμι, ο Αγιούμπ και ο Μαχμούντ. Ηταν μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής του. Καλά θυμάμαι εκείνη την ημερομηνία, εκεί ήταν τρία εξάρια: 26/06/2006. Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς και δυο άλλοι απ' το Λονδίνο και δύο απ' την Αμερική, συνολικά επτά άτομα, τον είδανε νεκρό: Ηταν βαριά άρρωστος», υποστήριξε ο Γιάσαρ, προσθέτοντας πως στην κηδεία πήραν μέρος μόνο οι τρεις Τσετσένοι που τον κήδεψαν σύμφωνα με την επιθυμία του στα βουνά, στα σύνορα Πακιστάν - Αφγανιστάν. Ο ίδιος δεν πιστεύει πως οι Αμερικανοί σκότωσαν τον Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν, «ακόμη κι αν θα το πίστευε όλος ο κόσμος, εγώ δεν θα το πίστευα». Σύμφωνα με τα λόγια του, «οι Αμερικανοί τώρα απλώς βρήκαν και άνοιξαν τον τάφο του επικεφαλής της Αλ-Κάιντα».

Οπως ισχυρίζεται ο Γιάσαρ, «δεν πραγματοποιήθηκε καμιά έφοδος. Την αμερικανική κουζίνα τη γνωρίζω καλά κι από τα μέσα. Αυτοί έπρεπε να δείξουν πως οι μυστικές υπηρεσίες έκαναν καλή δουλειά, πως κάθε βήμα ήταν υπό έλεγχο και στο τέλος κατάφεραν να νικήσουν».

Ο Γιάσαρ εξήγησε στους δημοσιογράφους του 1ουκαναλιού πως έκανε αυτές τις αποκαλύψεις επειδή κινδυνεύει η ζωή του. Ο ίδιος πιστεύει πως μόνο η ευρεία δημοσιότητα μπορεί να τον προστατέψει από τη CIA και πρόσθεσε πως ήδη βρίσκεται υπό την προστασία των τούρκικων μυστικών υπηρεσιών.

Να σημειωθεί πως ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, από τη μεριά του, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την Τετάρτη, δήλωσε πως εάν αυτό που έδειξε το ρεπορτάζ του 1ου ρωσικού καναλιού είναι αλήθεια, τότε «η Αμερική θα πρέπει να ανατριχιάσει».

Από τη μεριά του ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα με δήλωσή του την Πέμπτη κάλεσε τα ρωσικά ΜΜΕ να μην αναπαράγουν «ανεύθυνα σενάρια συνωμοσίας» και υποστήριξε την αμερικανική εκδοχή της εκτέλεσης του Μπιν Λάντεν.

Φαντάσου και να … πετύχαινε !

Μας τα “πρήξανε” στην κυριολεξία, με το ότι :
Το Μνημόνιο ΑΠΕΤΥΧΕ !!!
Ενώ:
- Κόπηκαν μισθοί, συντάξεις, δώρα
- Αυξήθηκαν τα όρια συνταξιοδότησης
- Διπλασιάστηκε η ανεργία και ο πληθωρισμός
- Γιγαντώθηκε η ύφεση κι η οικονομική ασφυξία
- Αυξήθηκε το χρέος, διογκώθηκε το έλλειμμα
- Καταστράφηκαν μικρομάγαζα
- Είχαμε τον εκβαρβαρισμό των εργασιακών σχέσεων
 - Ξεχαρβαλώθηκαν τα νοσοκομεία τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια
Και, όλα αυτά, εξ αιτίας της … αποτυχίας του Μνημονίου !!!
Σκεφτείτε, δηλαδή, τι θα γινόταν αν … πετύχαινε !

(Από http://faros.wordpress.com/)

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Αντιλαϊκό προσκλητήριο «προθύμων»...

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ; Αν καταλάβαμε σωστά αυτά που μετέδωσαν τα δελτία ειδήσεων, το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι δε συναινεί η ...Νέα Δημοκρατία σε μια πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας!


Να εκμεταλλευθούν λίγο την κατάσταση μήπως κι ανέβουν καμιά μονάδα στις δημοσκοπήσεις προσπαθούν οι δυστυχείς «γαλάζιοι» και κινδυνεύουν να θεωρηθούν... κάτι μεταξύ αντικαπιταλιστικού κινήματος και τρομοκρατικής οργάνωσης!
Κι αυτά ενώ έχει πιαστεί το χέρι τους να υπερψηφίζουν νομοσχέδια και ρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ ψάχνοντας μήπως εντοπίσουν καμιά «ανθυπολεπτομέρεια» για να διαφοροποιηθούν.
Ασχέτως όμως με τις ...αστείες ερμηνείες των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, είναι προφανές πως όταν η τρόικα ζητάει «συναίνεση» ξέρει πολύ καλά τι εννοεί. Οπως καταλαβαίνει και ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος.
Απαιτεί την άμεση συστράτευση όλου του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος για... υπεκφυγές και κολπάκια.
Σε περίοδο κρίσης δεν έχουν καιρό για παιγνίδια μεταξύ «δεξιών», «κεντρώων», «φιλελεύθερων», «σοσιαλιστών» και «αριστερών». Οφείλουν να ...παρουσιαστούν άπαντες και να κάνουν τη δουλειά τους.
Οσο για το ποια είναι η δουλειά τους αυτό είναι ξεκάθαρο: Να κοροϊδέψουν, να πείσουν, να τρομοκρατήσουν, να αποπροσανατολίσουν, να αποχαυνώσουν, να παθητικοποιήσουν, να μπερδέψουν, να χαλιναγωγήσουν.
Να διαλέξουν όποιο ρήμα θέλουν από τα παραπάνω - με βάση τις δυνατότητές τους - απέναντι σε ένα «αντικείμενο»: Τους Ελληνες εργαζόμενους, τον ελληνικό λαό, που πρέπει με κάθε τρόπο να παραμείνει απαθής όταν θα εφαρμόζουν την πολιτική τους.
Ε, σε αυτό το σκηνικό, σε αυτό το αντιλαϊκό προσκλητήριο ορισμένοι είναι ...απλά λουφαδόροι και άλλοι αρκετά έξυπνοι ώστε να βρίσκουν γωνιά να κρυφτούν. 
Ομως, τελικά όλοι θα αποδειχθούν «πρόθυμοι», μην έχετε καμία αμφιβολία.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Δεν πρόλαβε να στρωσ΄ καν

Ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ και πιθανός υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Ντομινίκ Στρος-Καν συνελήφθη το Σάββατο και ανακρίθηκε σχετικά με την καταγγελία ότι προέβη σε απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης μιας καμαριέρας του ξενοδοχείου όπου διέμενε, σύμφωνα με την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαβεβαίωσε σήμερα ότι παραμένει «σε πλήρη λειτουργία» και υπογράμμισε ότι δεν θα προβεί «σε σχόλια» για την υπόθεση.

Ο 62χρονος Στρος-Καν, ένας από τους σημαντικότερους διαχειριστές οικονομικών κρίσεων σε διεθνές επίπεδο, συνελήφθη στο διεθνές αεροδρόμιο JFK αφού είχε επιβιβαστεί σε μια πτήση της Air France για το Παρίσι, είπε ο εκπρόσωπος του NYPD Πολ Μπράουν.

Μια 32χρονη καμαριέρα κατέθεσε μήνυση για επίθεση και απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης αφού «απέδρασε» από το δωμάτιο του Στρος-Καν στο ξενοδοχείο Sofitel στην Τάιμς Σκουέαρ.

Σύμφωνα με τον Μπράουν η 32χρονη γυναίκα νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Ρούζβελτ με «ελαφρά τραύματα» μετά την επίθεση, που είπε πως σημειώθηκε όταν μπήκε στο δωμάτιο για να καθαρίσει περίπου στις 13:00 τοπική ώρα.

«Βγήκε από το μπάνιο, εντελώς γυμνός, και αποπειράθηκε να την κακοποιήσει σεξουαλικά», είπε ο Μπράουν. Η γυναίκα ειδοποίησε το προσωπικό, το οποίο κάλεσε την αστυνομία. Σύμφωνα με τον Μπράουν, ο Στρος-Καν είχε φύγει όταν έφθασαν αστυνομικοί στο ξενοδοχείο, και φαίνεται ότι έφυγε πολύ βιαστικά--ξεχνώντας το κινητό του τηλέφωνο.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Πρόβλημα στα blogs

Ελπίζουμε το τεχνικό πρόβλημα που ''γονάτισε'' όλα τα μπλογκς, μεγάλα και μικρά τις τελευταίες 2 μέρες να ξεπεράστηκε οριστικά και να μην μας κάνουν άλλα τέτοια. Οι τελευταίες αναρτήσεις χάθηκαν όπως και στα περισσότερα ιστολόγια, αλλά θα προσπαθήσουμε να τις αναπληρώσουμε. Το πρόβλημα ήταν παγκόσμιο, και αφορούσε τα blogs που φιλοξενούνται στην πλατφόρμα blogger, αυτά δηλαδή που είναι της μορφής χχχχχ.blogspot.com.

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ

Το ΚΚΕ καταγγέλλει την εγκληματική επίθεση της αστυνομίας εναντίον διαδηλωτών που είχε ως αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός. Η αστυνομική επίθεση εντάσσεται και είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής και των αστικών μηχανισμών να τσακίσουν τη λαϊκή αγανάκτηση και πάλη, που προκαλείται από την αντεργατική λαίλαπα κυβέρνησης, ΕΕ και πλουτοκρατίας.
Ο λαός δεν πρέπει να υποκύψει σε κάθε είδους εκβιασμούς και επιθέσεις εναντίον του, πρέπει να υψώσει φραγμό και να αντεπιτεθεί.

ΑΘΗΝΑ 11/5/2011 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ





Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Αύριο κανείς δεν πάει για δουλειά!


Όλοι στην απεργία στις 11Μάη 2011 
 Κανείς για δουλειά 
Η αποχή από τους αγώνες είναι συνενοχή στην αντιλαϊκή πολιτική 
Όλοι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ

Δεν υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση που να είναι φιλολαϊκή.

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στην εκπομπή Πρωινή Ενημέρωση της ΝΕΤ 9/5/2011

Τί συμβαίνει από την Παρασκευή μέχρι σήμερα; Σας εξέπληξε;

Όχι. Άλλωστε αυτή είναι η διαδικασία που ακολουθείται από την πλευρά της κυβέρνησης και της ΕΕ. Συζητάνε πως θα γίνει το λεγόμενο κούρεμα, εμείς το λέμε απαξίωση του κεφαλαίου, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, έχουμε τους δικούς μας όρους. Και εδώ πρέπει να γίνει συζήτηση. Ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο περισσότερο. Καλά, ο λαός δεν το συζητάμε, δε συζητάν γι' αυτό, τί θα χάσει ο εργαζόμενος. Συζητάνε τί μερίδιο θα καταβάλλουν οι τράπεζες, τί μερίδιο οι επιχειρήσεις, ποιό κράτος θα υποστεί τη μεγαλύτερη ζημιά από την πτώχευση κ.λπ. Αυτό κάνουν.

Εσείς κάνετε λόγο για παιχνίδια κερδοσκοπίας;

Θα σας πω τί εννοούμε. Δεν εννοούμε κάποιους ανώνυμους κερδοσκοπικούς κύκλους που συνήθως λένε "οι κερδοσκόποι". Κερδοσκόποι είναι μέρος της αγοράς, είναι επιχειρηματικοί όμιλοι. Άλλοι κερδοσκοπούν στον τομέα της παραγωγής, δηλαδή βγάζουν κέρδη - αυτό είναι κερδοσκοπία, κυνηγάω το κέρδος, το όσο γίνεται μεγαλύτερο. Άλλοι, αγοράζοντας και πουλώντας μετοχές ή αγοράζοντας και πουλώντας ομόλογα. Αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, της καπιταλιστικής αγοράς.
Εσεις, δηλαδή, θεωρείτε ότι είναι μονόδρομος πια η πτώχευση, το «κούρεμα», όπως κι αν το πούμε, και ένα νέο μνημόνιο μακροχρόνιο;

Θα σας πω ποιά είναι η έννοια του μονοδρόμου. Και στο παρελθόν και τώρα, για να μπορέσει να κλείσει ο κύκλος της καπιταλιστικής κρίσης και να ξαναρχίσει η κερδοφορία του κεφαλαίου, πρέπει να καταστραφούν πέρα από τα δικαιώματα των εργαζομένων - εδώ δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό γι' αυτούς - πρέπει να καταστραφεί, να απαξιωθεί και ένα μέρος του κεφαλαίου. Αυτό θα είναι επιχειρήσεις, μέρος των επιχειρήσεων, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Όταν λέμε καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου είναι υποτίμηση του κεφαλαίου που έχουμε, μείωση της αξίας του. Γιατί αυτό είναι μονόδρομος γι' αυτούς για να ξαναρχίσει ο κύκλος της κερδοφορίας. Δεν υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση που να είναι φιλολαϊκή.

Όταν η κυβέρνηση και άλλα κόμματα ουσιαστικά αποφεύγουν ή τουλάχιστον ξορκίζουν αυτές τις έννοιες, ότι δεν υπάρχει θέμα «κουρέματος», δεν υπάρχει θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους, υπάρχει μόνο το θέμα της επιμήκυνσης. Εσείς πολύ νωρίς έχετε πει ότι αυτό συμβαίνει. Θέλω να μου το τεκμηριώσετε αν έχετε την καλοσύνη.

Είπα και προηγούμενα ότι η κρίση του καπιταλισμού, η οποία είναι αποτέλεσμα υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίων, με διάφορες μορφές - είτε είναι χρηματική, είτε είναι εμπορεύματα, είτε είναι μηχανήματα - για να βγει από την κρίση ο καπιταλισμός έχει τον εξής τρόπο. Ένα είναι να κάνει ακόμα πιο φθηνή και πιο εκμεταλλεύσιμη την εργατική δύναμη. Αυτό το έκανε και προ κρίσης, αλλά η κρίση του δίνει ευχέρεια να πάρει μέτρα που δεν μπορούσε να τα πάρει πριν την κρίση. Αυτά τα μέτρα που παίρνονται τώρα είναι γραμμένα στις αποφάσεις της ΕΕ και στα προγράμματα των κομμάτων εδώ και χρόνια, πριν από την κρίση. Αν τα έπαιρναν λοιπόν σε βάθος δέκα χρόνων, τώρα θα τα πάρουν σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο. Δεύτερον, δεν αρκεί αυτό. Διότι πρέπει να απαξιωθεί και ένα μέρος του κεφαλαίου. Και προσέχτε, το σχετικά καινούριο σε σχέση με τη δεκαετία του '70 ή σε σχέση με τις χώρες που δεν είναι οργανικά ενταγμένες μέσα σε μια περιφερειακή ένωση, είναι ότι η διέξοδος από την κρίση δυσκολεύεται να γίνεται με τον ίδιο τρόπο που γινόταν παλιά, ακριβώς λόγω της διαπλοκής των οικονομιών, όπου θα γίνει απαξίωση ενός μέρους του κεφαλαίου στην Ελλάδα και θα χτυπηθούν ταυτόχρονα οι γαλλικές τράπεζες περισσότερο, λιγότερο οι γερμανικές, αυτή η συζήτηση γίνεται τώρα. Το «μονόδρομος», είναι μονόδρομος για το καπιταλιστικό σύστημα και για τη διαχείριση της κρίσης
 

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Αγρια επίθεση των ΜΑΤ εναντίον γιατρών και υγειονομικών


Επίθεση με γκλοπ, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου - λάμψης δέχτηκαν από δυνάμεις των ΜΑΤ χτες, έξω από το υπουργείο Υγείας, νοσοκομειακοί γιατροί, υγειονομικοί και εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ, που πραγματοποιούσαν μαζική και μαχητική συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης στην Υγεία και την επιχείρηση τρομοκράτησης που έχει εξαπολύσει απέναντι στους υγειονομικούς!

 Οι υγειονομικοί μπροστά στο υπουργείο βρήκαν τα ρολά κατεβασμένα και παρατεταγμένες δυνάμεις των ΜΑΤ, που άρχισαν να χτυπάνε «στο ψαχνό» με τα γκλοπ, όταν οι υγειονομικοί επιχείρησαν να μπουν στο υπουργείο για να δώσουν υπόμνημα στην πολιτική ηγεσία. Η επίθεση των ΜΑΤ συνεχίστηκε με ρίψη χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου - λάμψης. Χτυπήθηκαν τρεις εργαζόμενοι. Δυο εργαζόμενοι μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Γενικό Κρατικό της Αθήνας. Ο ένας είχε χτυπηθεί από γκλοπ στον αυχένα και υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία. Ο δεύτερος εργαζόμενος είχε αναπνευστικά προβλήματα. Στην επίθεση των ΜΑΤ χτυπήθηκε στο κεφάλι και εργαζόμενος του νοσοκομείου «Σωτηρία», τον οποίο μετέφεραν στο σπίτι του συνάδελφοί του.

Η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να «πνίξει» τη διογκούμενη αγανάκτηση των υγειονομικών για τα αποτελέσματα της πολιτικής της στον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας, μετά την εισβολή των αστυνομικών που συνέλαβαν την εφημερεύουσα γιατρό του «Αττικόν», των «ράμπο» της Υγείας και τις Ενορκες Διοικητικές Εξετάσεις στο «Αλεξάνδρα» και το «Ασκληπιείο», επιστράτευσε χτες και τα ΜΑΤ. Αποδεικνύοντας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα στην Υγεία πηγαίνουν χέρι χέρι με την ένταση του αυταρχισμού και την κρατική καταστολή.
Οι υγειονομικοί απ' τα νοσοκομεία της Αθήνας και του Πειραιά, με τη μαζική και μαχητική συγκέντρωση και την πορεία που ακολούθησε στη Βουλή, διαμαρτυρήθηκαν για την επιχείρηση τρομοκράτησης και ξεκαθάρισαν: «Η τρομοκρατία δεν θα περάσει»! Κατήγγειλαν τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού και το πάγωμα των προσλήψεων, τις απλήρωτες υπερωρίες και εφημερίες, τις προωθούμενες συγχωνεύσεις - καταργήσεις νοσοκομείων, τμημάτων και κλινών, τις άγριες περικοπές στην Υγεία και τα νέα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση αναγκάζοντας τους ασθενείς να πληρώνουν όλο και περισσότερα για πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας. 

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Χρέος όλων να πετύχει η απεργία στις 11 του Μάη

Η απεργία στις 11 Μάη είναι κρίκος για να μετατραπεί σε αφετηρία νέων αγώνων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Το ταξικό κάλεσμα πρέπει να φτάσει σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε λαϊκή συνοικία, να ανοίξει πλατιά και σε βάθος η κουβέντα: Οι θυσίες του αγώνα έχουν μικρότερο κόστος από τις θυσίες για λογαριασμό της πλουτοκρατίας. Ο πλούτος που παράγεται σήμερα και η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης πρέπει να αξιοποιούνται για την ικανοποίηση των όλο και διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. Τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα έχουν σταματημό, αν το εργατικό - λαϊκό κίνημα δε βάλει φρένο. Οσο καθυστερεί η οργάνωση, η αντεπίθεση, η οριστική ρήξη με την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, τόσο θα δυναμώνει η επίθεση στη λαϊκή οικογένεια. 75 δισ. ετοιμάζεται να ληστέψει η κυβέρνηση από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Ολα αυτά πρέπει να τα σκεφτεί σοβαρά κάθε εργαζόμενος, να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και να μπει στη δράση.




Η οργάνωση της απεργίας πρέπει να γίνει υπόθεση του κάθε εργάτη, της κάθε εργάτριας, του κάθε άνεργου, του κάθε νέου. Η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και η κυβερνητική προπαγάνδα βάζουν μεγάλα εμπόδια, αλλά μπορούν να ανατραπούν. Καθένας και καθεμιά πρέπει να αναλογιστεί: Τι δύναμη έχει ο καθένας μόνος του; Τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει ο αγώνας μόνον ενός κλάδου, ενός εργοστασίου; Τι απομένει στον άνεργο που δεν μπορεί καν να ζήσει, πέρα από το να παλέψει για ουσιαστικά μέτρα προστασίας του και για αλλαγή του τρόπου οργάνωσης της παραγωγής, ώστε να καταργηθεί μια και καλή το φαινόμενο της ανεργίας; Ποιος μπορεί να εξασφαλίσει στον κάθε εργαζόμενο ότι δε θα απολυθεί, ότι θα έχει δουλειά με δικαιώματα, στον αυτοαπασχολούμενο ότι θα κρατήσει το μαγαζί του; Τι θα κάνει η λαϊκή οικογένεια, όταν κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, όταν δε χορηγούνται φάρμακα σε χιλιάδες ασφαλισμένους; Τι τύχη μπορεί να έχει ο καθένας σήμερα, όταν παραμένει ανοργάνωτος, ανοχύρωτος στην προπαγάνδα των επιχειρηματιών; Η αδράνεια και η μοιρολατρία οδηγούν στη θυσία για τα καπιταλιστικά κέρδη και ερμηνεύονται από την κυβέρνηση και την τρόικα σαν συναίνεση και αποδοχή της πολιτικής αυτής, της εξουσίας των μονοπωλίων. Εδώ πρέπει να κυριαρχεί το «όλοι για τον έναν και ο ένας για όλους». Συλλογική ταξική δράση.


Με αυτήν την έννοια, η προετοιμασία της απεργίας - της κάθε μάχης - δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Εντάσσεται στο διαρκή αγώνα, ώστε οι εργαζόμενοι να απεγκλωβιστούν από την πολιτική αυτή είτε έχει τη μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ, είτε οποιαδήποτε άλλη. Να γυρίσουν οριστικά την πλάτη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Να μεγαλώσει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς και σε επίπεδο κλάδου. Να ωριμάζει η ταξική τους συνείδηση, η ταξική αλληλεγγύη. Να καταδικάσουν στη συνείδησή τους αυτήν την πολιτική. Να δώσουν πολιτική απάντηση, με τον αγώνα κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που είναι στην ακριβώς αντίπερα όχθη από τις λαϊκές ανάγκες. Να συμβάλουν στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, απομονώνοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Συσπείρωση, οργάνωση δυνάμεων σε γραμμή σύγκρουσης με την πλουτοκρατία και τις δικές της ανάγκες, για την οριστική ανατροπή της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Τώρα ανακάλυψαν τη σαπίλα του ποδοσφαίρου

Η υποκρισία ξεχειλίζει.  Ξάφνου όλοι οι εμπλεκόμενοι ένιωσαν «ντροπή» για αυτά που έγιναν στον τελικό για το κύπελλο στο ποδόσφαιρο. Ολοι τους προσπαθούσαν να πείσουν ότι δεν είχαν δει ποτέ ως τώρα τη σαπίλα και ότι πήραν χαμπάρι τι συμβαίνει όταν πια τα σκουλήκια από το πτώμα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου κατέκλυσαν το γήπεδο. Το σύνολο των αναλύσεων, που προσπαθούν να εμφανίσουν το αποτέλεσμα ως αιτία, κρύβουν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για κάποιο ξεχωριστό γεγονός, ούτε καν μόνο ελληνικό. Παντού στον κόσμο, όπου η ανάγκη για φυσική αγωγή έχει υποκατασταθεί από εταιρείες που βγάζουν φράγκα, τα φαινόμενα της βίας και της ντόπας είναι ο κανόνας.

Ας αφήσουν, λοιπόν, την υποκρισία. Δεν αφορά τον αθλητισμό το θέμα. Οι ιδιωτικές εταιρείες έχουν τους πελάτες που επιλέγουν. Εχουν και τους ιδιωτικούς στρατούς που θέλουν. Οσοι εμφανίζονται να μιλούν για μέτρα χωρίς να θίγουν το πρόβλημα, κρύβουν το γεγονός ότι όπως δεν μπορούν να βάλουν εμπόδιο στον «ελεύθερο ανταγωνισμό» των καπιταλιστών, έτσι δεν μπορούν και να ελέγξουν και τις εταιρείες του ποδοσφαίρου. Κανείς δεν μπορεί να βάλει εμπόδια στον ελεύθερο ανταγωνισμό τους, στο πώς δηλαδή θα αυξήσουν τα κέρδη τους. Συντηρούν τους χούλιγκαν γιατί κάτι κερδίζουν απ' αυτό. Λύση υπάρχει, αλλά αυτή προϋποθέτει το γκρέμισμα της σαπίλας.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

"ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ"

Του Μπέρτολτ Μπρεχτ – 1935 
    Αφιερωμένο σε όλη την εργατική τάξη του κόσμου,
 Επειδή στην ιστορία δεν θα βρει κανείς ούτε μιά λέξη για τους εργάτες,

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;
Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα –
ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές;


Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;
Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν, πού πήγανε οι χτίστες;

H μεγάλη Pώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου.
Ποιος τις έστησε; Πάνω σε ποιους θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;
Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;

Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα, τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.
Mοναχός του;


O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε. Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο. Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;
Kάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;


Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;
Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες.