Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Η αστική τάξη περισσεύει, ν' απολυθεί!

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης πρέπει να προσληφθεί στη Δραματική Σχολή. Διερωτήθηκε: «Πώς είναι δυνατόν να μην περισσεύουν 3% υπάλληλοι;».

Οταν τα σχολεία δεν έχουν δασκάλους και καθηγητές, όταν στα νοσοκομεία λείπουν γιατροί και νοσοκόμες, όταν στην πρόνοια δεν υπάρχουν υπάλληλοι για τα στοιχειώδη, όταν στις εφορίες οι λειψοί που υπάρχουν λιώνουν, για να συγκεντρώσουν χρήμα που θα πάει στις τσέπες των καπιταλιστών, αυτός ρωτάει - σ' ένα ρεσιτάλ υποκρισίας - γιατί δεν περισσεύουν εργαζόμενοι να απολύσει. Αυτό που δε λέει είναι πως θέλει σχολεία χωρίς δασκάλους (τι να τους κάνει, αφού ήδη κτίζουν φυλακές κλείνοντας σχολεία), νοσοκομεία χωρίς γιατρούς (τι να τους κάνει, αφού στέλνουν κατευθείαν στο θάνατο όποιον αρρωστήσει και δεν έχει να πληρώσει).

Στη Δραματική πρέπει να προσληφθούν και οι 155 που ψήφισαν χτες το νέο χαράτσι. Που με πόνο καρδιάς δήλωσαν ότι δίνουν στην κυβέρνηση μια ακόμα ευκαιρία να τσακίσει το λαό.

Αυτό το θέατρο δεν έχει τέλος. Εκτός και αν... Εκτός κι αν πάρουν ανάποδες όσοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και καταλάβουν επιτέλους ότι δεν μπορούν πια να ψηφίζουν το δήμιό τους. Εχουν ευθύνη!

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ypourgikes.. gafes

Συγχαρητήρια στο υπουργείο παιδείας που μοίρασε τα dvd στα σχολεία στα GREEKLISH. Μπράβο ή μάλλον bravo re ypourgara pou frontizeis gia th glwssiki mas kataptwsi! Ήταν πολύ δύσκολο να πατήσετε τα σχετικά κουμπάκια για την γρήγορη αλλαγή της γλώσσας. Όχι καλή μου , το shift και το Alt είναι διακοσμητικά! εμ τι!! φαντάστηκες ότι είχανε καμιά χρήση? Πάτε τώρα να μάθετε Eykleidia_Gewmetria και σουτ!!! Καληνύχτα...

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ



Στις 27 του Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που συσπείρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ οργάνωσε την αντίσταση του λαού μας ενάντια στο γερμανικό φασισμό.


Οταν τα στρατεύματα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας κατέκτησαν την Ελλάδα και οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα (27 Απρίλη 1941), οι κομμουνιστές που δραπέτευσαν από τους τόπους εξορίας, όπου τους κρατούσε η κυβέρνηση Μεταξά, καθώς και άλλοι, που δρούσαν στην παρανομία, έσπευσαν να ανασυγκροτήσουν το ΚΚΕ και να οργανώσουν την Αντίσταση κατά των κατακτητών.

Στις 31 Οκτώβρη 1940 το (πρώτο) «ανοιχτό γράμμα προς τον ελληνικό λαό» του Νίκου Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, από τα μπουντρούμια της Κρατικής Ασφάλειας, χάραξε τη γραμμή της πάλης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Το πρώτο ανοιχτό γράμμα δημοσιεύτηκε στις 2 Νοέμβρη 1940 και ανάμεσα σε άλλα, καλούσε «(...) Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. (...) Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξένη ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό (...)».

Στη γραμμή του «ανοιχτού γράμματος» κινήθηκε στη συνέχεια η δράση του ΕΑΜ.

Το ΚΚΕ είχε βγει βαριά χτυπημένο από τη βασιλομεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936. Η Κρατική Ασφάλεια μπόρεσε να συγκροτήσει τη χαφιέδικη «Προσωρινή Διοίκηση» σε ρόλο καθοδηγητικού οργάνου του Κόμματος, που εξέδιδε τον κατευθυνόμενο «Ριζοσπάστη».



Στο ίδιο διάστημα, με πρωτοβουλία στελεχών του ΚΚΕ, είχε συγκροτηθεί η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή», που λειτουργούσε ως καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος.

Το ΚΚΕ είχε στερηθεί τις σημαντικές υπηρεσίες εκατοντάδων στελεχών του, που η κυβέρνηση Μεταξά παρέδωσε στους Γερμανούς, καθώς και του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που επίσης τον παρέδωσε στην Γκεστάπο και αυτή τον έστειλε στο στρατόπεδο Νταχάου. Μπόρεσε ωστόσο να ξεπεράσει τις δυσκολίες και σε πολύ λίγο χρόνο μετατράπηκε σε ισχυρό και μαζικό Κόμμα.

Την 1η του Ιούλη 1941, συγκροτείται η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και συνέρχεται η 6η Ολομέλειά της.Το θέμα της συζήτησης ήταν: «Η τρέχουσα στιγμή και τα καθήκοντα των Ελλήνων κομμουνιστών - έκκληση προς τα μέλη του ΚΚΕ».

Στην απόφασή της η ΚΕ (ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος, σελ. 36-40) κάνει εκτίμηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου:

«1.
Η ανθρωπότητα περνάει την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της. Απ' άκρη σ' άκρη της Γης απλώνονται όλο και πιο πολύ οι φλόγες του δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου, που έχει σκοπό το ξαναμοίρασμα της Γης(...)».


Ταυτόχρονα, εκτιμά ότι η υπεράσπιση και η νίκη της ΕΣΣΔ στον πόλεμο (ήδη από τις 22 του Ιούνη 1941 είχε δεχτεί τη χιτλερική επίθεση), ταυτίζεται με την αντιφασιστική πάλη των λαών.

«2.
(...) Η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης, η υποστήριξη της νίκης της με όλα τα μέσα είναι ύψιστο καθήκον κάθε κομμουνιστή, κάθε εργαζόμενου ανθρώπου που θέλει τη λευτεριά της χώρας του από το φασιστικό ζυγό. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν ξεχνάνε, πως σε τελευταία ανάλυση η Σοβιετική Ενωση είναι ο κοινός εχθρός όλων των ιμπεριαλιστών. Ομως, οι κομμουνιστές οφείλουν να δουν, ότι στο σημερινό στάδιο της αντισοβιετικής επίθεσης ο φασισμός είναι ο κύριος εχθρός όχι μόνον του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, αλλά και κάθε δημοκρατικής κατάκτησης του λαού. Γι' αυτό πρέπει να υποστηρίζουν κάθε προσπάθεια που θα τείνει στη συντριβή του φασισμού και στην υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης...».

Η απόφαση της 6ης Ολομέλειας θέτει ως καθήκον, μέσα στις συγκεκριμένες αντίξοες συνθήκες, την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, μέσω της αντιμετώπισης της διαβρωτικής, από τον ταξικό αντίπαλο, δουλειάς στην περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας, και τη συσπείρωση και εξασφάλιση της ενότητας του Κόμματος στην απόφαση αυτή, που έμελλε να είναι μετά το ιστορικό γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη, το οποίο καλούσε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η βάση της πολιτικής για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

«6.
Στις σημερινές υπεύθυνες ιστορικές στιγμές για την ανθρωπότητα και τον κομμουνισμό πρωταρχικός όρος για τη νίκη είναι η ύπαρξη γερού κομμουνιστικού κόμματος, ικανού να οδηγήσει το λαό στην εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση. Είναι κοινή συνείδηση ότι πρέπει να μπει τέρμα σε μια κατάσταση αποσύνθεσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας πρέπει το γρηγορότερο να περάσει από το στάδιο της σύγχυσης, του χαφιεδισμού και της διασποράς στο στάδιο της ανασυγκρότησης και συνένωσης των δυνάμεων, να γίνει ο οδηγός του λαϊκού αγώνα για την εθνική μας ανεξαρτησία, για την εξουσία του λαού...».


Και έθετε τα καθήκοντα του αγώνα ως εξής:

«7.
Ο γερμανοϊταλικός φασιστικός ζυγός και ο διεκπεραιωτής του, η αντεθνική κυβέρνηση Τσολάκογλου, οδηγούν καθημερινά τον ελληνικό λαό στον αφανισμό. Μέσα στις σημερινές συνθήκες το βασικό καθήκον των Ελλήνων κομμουνιστών είναι η οργάνωση της πάλης του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης και την αποτίναξη του ξενικού φασιστικού ζυγού. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας καλεί τον ελληνικό λαό, τα κόμματα και τις οργανώσεις του, σ' ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης:

α) Για το διώξιμο της γερμανοϊταλικής κατοχής από την Ελλάδα.

β) Για την ανατροπή της κυβέρνησης - οργανέτου τους.

γ) Για την καθημερινή υποστήριξη και υπεράσπιση της Σοβιετικής Ενωσης.

δ) Για την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα.

ε) Για το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης από όλα τα κόμματα, που θα αποκαταστήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, θα του εξασφαλίσει ψωμί και δουλιά, θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση και θα υπερασπίσει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη.

8.
Η συγκρότηση του εθνικού μετώπου επιβάλλει στον κάθε κομμουνιστή, στον κάθε αντιφασίστα μια επίμονη καθημερινή δουλιά για την οργάνωση της πάλης για το ψωμί του λαού που λιμοκτονεί, για την αύξηση του μεροκάματου και των μισθών, ενάντια στις επιτάξεις και στη λήστεψη της εγχώριας παραγωγής, για την οργάνωση των εργατών και υπαλλήλων στα σωματεία τους, που θα είναι όργανα πάλης για την καλυτέρεψη της ζωής τους, για την άμεση οργάνωση των απολυθέντων πολεμιστών, των τραυματιών και των θυμάτων, για την ανακούφιση της τραγικής θέσης τους, για την κατάπαυση της εντεινόμενης φασιστικής τρομοκρατίας, για την απόλυση όλων των συλληφθέντων αντιφασιστών και για την παροχή γενικής πολιτικής αμνηστίας.


9.
Οργανώνοντας ακούραστα τον αγώνα για τα καθημερινά ζητήματα όλων των λαϊκών στρωμάτων και την ένοπλη αντίσταση στους καταχτητές, το Κόμμα και ο κάθε κομμουνιστής ξεχωριστά οφείλει να προσανατολίζεται έγκαιρα και σωστά στα σοβαρά γεγονότα που αλλάζουν και θα αλλάζουν κάθε μέρα με γρηγορότερο ρυθμό, να οργανώνει τις δυνάμεις της λαϊκής εξέγερσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας. Κάθε κομμουνιστής έχει χρέος να δώσει όλες του τις δυνάμεις για τη συγκρότηση του εθνικού μετώπου, δουλεύοντας ειλικρινά γι' αυτό το σκοπό και οργανώνοντας παντού επιτροπές εθνικού μετώπου από πολίτες κάθε πολιτικής παράταξης, που θέλουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι κομμουνιστές οφείλουν να διαφωτίζουν το λαό πως οριστικά μόνον η λαϊκή εξουσία των εργατών και αγροτών θ' απαλλάξει το λαό από τα μαρτύρια των ιμπεριαλιστικών πολέμων, θα δώσει τη γη στους αγρότες, θα απαλλάξει τον τόπο από την ξενική εξάρτηση και εκμετάλλευση και θα κάνει τον εργαζόμενο λαό ελεύθερο, χορτάτο και πολιτισμένο».

Το σημαντικό ζήτημα δεν ήταν μόνον το κάλεσμα στην εργατική τάξη και στ' άλλα λαϊκά στρώματα για εθνικοαπελευθερωτική πάλη. Ηταν κυρίως ότι η πρωτοβουλία οργάνωσης αυτού του αγώνα περνούσε στα χέρια της εργατικής τάξης.

Πράγματι, τα αποτελέσματα της δράσης του ΚΚΕ με βάση αυτήν την απόφαση δεν άργησαν να 'ρθουν. Αλλωστε, η λαϊκή πάλη για την απελευθέρωση είχε ήδη αρχίσει να οργανώνεται πριν την Ολομέλεια, με πρωτοβουλίες που έπαιρναν κατά περιοχές οι κομμουνιστές. Το ζητούμενο ήταν να πάρει πανελλαδικά χαρακτηριστικά, να καθοδηγηθεί κεντρικά, να αποκτήσει ενιαίο προσανατολισμό, να γίνει πιο αποτελεσματική.

Ηδη, από το Μάη - Ιούνη, ακόμη, του '41, είχαν δημιουργηθεί πλατιές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις: Στη Μακεδονία η οργάνωση «Ελευθερία», στην Ηπειρο το «Πατριωτικό Μέτωπο», στην Καλαμάτα η «Νέα Φιλική Εταιρεία», στον Πύργο το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» κ.ο.κ. Η πρώτη, όμως, πανελλαδική εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ήταν η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, που ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 28 του Μάη του 1941.

Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ αμέσως μετά την έναρξη της Κατοχής, δημιουργήθηκαν το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ - 16 Αυγούστου 1941).

Στις 27 Σεπτέμβρη του 1941 πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική σύσκεψη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΚΕ), του κόμματος της Ενωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ), του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ).

Το Νοέμβρη του 1941, ο Θανάσης Κλάρας (μετέπειτα Αρης Βελουχιώτης) φεύγει από την Αθήνα για τη Ρούμελη με αποστολή της ΚΕ του ΚΚΕ να ερευνήσει τις δυνατότητες οργάνωσης του ένοπλου αγώνα. Το Δεκέμβρη ο Κλάρας επέστρεψε και κατέθεσε θετική, ως προς το θέμα, έκθεση στην ΚΕ. Στις αρχές Γενάρη του 1942, συνήλθε η ΚΕ του ΚΚΕ και αποφάσισε την ίδρυση πανελλαδικού απελευθερωτικού στρατού. Στο πλαίσιο αυτής της απόφασης, στις 2 Φλεβάρη του 1942, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική σύσκεψη του ΕΛΑΣ.

Στις 16 Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ), το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ. Ηδη, από το καλοκαίρι του '41, κομμουνιστές και άλλοι πατριώτες συγκροτούν ένοπλες αντιστασιακές ομάδες και αντάρτικα τμήματα σε διάφορα μέρη της χώρας με απόφαση του Κόμματος, αλλά η ενοποίησή τους ήταν βασικό ζήτημα για τη συγκρότηση λαϊκού στρατού ικανού να κατευθύνει ενιαία την ένοπλη πάλη κατά των Γερμανών κατακτητών και του ντόπιου καθεστώτος της άρχουσας τάξης.

Στις 23 Φλεβάρη 1943 ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ), που συσπείρωσε στις γραμμές της την πλειοψηφία της νεολαίας. Τον ίδιο χρόνο συγκροτήθηκε το Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό (ΕΛΑΝ). Δίπλα σε αυτές τις οργανώσεις έδρασαν η Εθνική Αλληλεγγύη, η Επιμελητεία του Αντάρτη και η Οργάνωση για την Προστασία του Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Το Μάρτη του 1943 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων (ΟΕΝΟ), με πρωτοβουλία της Κομματικής Οργάνωσης Ναυτεργατών του ΚΚΕ (ΚΟΝ).

Με την ανάπτυξη της ένοπλης πάλης του ΕΛΑΣ δημιουργήθηκαν γρήγορα ελεύθερες περιοχές στην Ελλάδα, οι οποίες εκ των πραγμάτων έπρεπε να διοικηθούν, για να μπορέσουν οι κάτοικοί τους να ζήσουν οργανωμένα, προσφέροντας στον εαυτό τους και στον αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση. Ετσι το ΕΑΜ δημιούργησε φύτρα εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές (Αυτοδιοίκηση, Λαϊκή Δικαιοσύνη). Τροφοδότησε τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση. Στις 10 Μάρτη 1944 ορκίστηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών. Μετά από εκλογές (23 Απρίλη 1944), που έγιναν στις συνθήκες της Κατοχής, εκλέχτηκε το «Εθνικό Συμβούλιο» με έδρα τις Κορυσχάδες (30 Απρίλη 1944). Στις εκλογές ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες και οι νέοι από 18 χρόνων. Συμμετείχαν περίπου 1.800.000 ψηφοφόροι, δίχως να υπολογίζονται τα αποτελέσματα της Κρήτης, της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης και των νησιών του Αιγαίου. Σημειώνεται ότι στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1936 είχαν πάρει μέρος 1.000.000 ψηφοφόροι.

Η δράση του ΕΑΜ περιλάμβανε όλες τις μορφές πάλης: Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαβήματα, ένοπλη οργάνωση. Πλατιά και πολλές φορές πρωτότυπη ήταν η μαζική προπαγανδιστική δουλειά του. Ο ΕΛΑΣ καθήλωσε 8 έως και 12 εχθρικές μεραρχίες. Προξένησε στους κατακτητές απώλειες 30.000 νεκρούς και συνέλαβε 6.500 αιχμαλώτους. Κατέστρεψε 37 μεγάλες γέφυρες, 85 ατμομηχανές, 1.000 περίπου βαγόνια και 1.000 αυτοκίνητα. Το σύνολο σχεδόν του οπλισμού του προερχόταν από τις επιχειρήσεις του εναντίον των Γερμανών και των Ιταλών. Την Ανοιξη του 1944 ο ΕΛΑΣ είχε υπό τον έλεγχό του τα 2/3 της χώρας και τη στιγμή της απελευθέρωσης περισσότερο από το 90% του εδάφους. Στη διάρκεια του πολέμου οι νεκροί από τον ελληνικό πληθυσμό έφθασαν συνολικά τους 405.000 (θάνατοι από την πείνα, εκτελεσμένοι, νεκροί του ελληνοϊταλικού και του ελληνογερμανικού πολέμου, χιλιάδες που εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - κυρίως Εβραίοι της Θεσσαλονίκης - κ.ά.)

Το ΚΚΕ υπήρξε η ψυχή, η καθοδηγητική δύναμη και ο κύριος αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης. Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους.Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, το Χαϊδάρι, ο Αϊ-Στράτης, είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας.

Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Χάρη στη δράση του ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Δε στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

Διαφορετική ήταν η στάση του αστικού πολιτικού κόσμου. Ενα τμήμα του επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ηταν οι «δοσίλογοι», που σχημάτισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και Ι. Ράλλη. Ενα άλλο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου, μαζί και το Παλάτι, διέφυγε στην Αίγυπτο, ενώ ένα τρίτο συγκαταλέγεται στους απόντες του αγώνα.

Το ΕΑΜ έχει καταγραφεί στην Ιστορία, όχι αυτήν που έγραψαν οι αστοί, αλλά στην πραγματική, αυτήν που έγραψε και γράφει ο λαός μας στην ταξική πάλη, ως πολιτική οργάνωση που καθοδήγησε το λαϊκο-απελευθερωτικό αγώνα στην περίοδο 1941-1944. Αλλά μόνο μ' αυτό το χαρακτηριστικό δεν αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορική αλήθεια της εξελισσόμενης στη συγκεκριμένη περίοδο πραγματικότητας. Γιατί η ταξική πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας από τη μια πλευρά και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα ακόμη και σ' αυτήν την περίοδο. Αλλωστε, ο λαός μας την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς κατακτητές δεν πρόλαβε να τη χαρεί και να διατηρήσει για πολύ, ο αστικός πολιτικός κόσμος στηριγμένος στους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του επεδίωξε να τσακίσει με τα όπλα το λαϊκό κίνημα για να επιβάλει την αστική εξουσία και να οργανώσει αστικό κράτος. Και δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά, αφού δεν είχε το παραμικρό λαϊκό έρεισμα.

Ουσιαστικά, σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και τα συνασπισμένα στο ΕΑΜ κόμματά τους, όπως και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά.

Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα, αφού το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως, επίσης, και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων.

Αλλωστε, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός, ανάμεσα σε δυο συνασπισμούς καπιταλιστικών κρατών, (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, από τη μια πλευρά και Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία από την άλλη), για το εδαφικό ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής αλλά και με έναν κοινό σκοπό. Την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Απ' αυτήν την άποψη, το ενδιαφέρον των Αγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα, έρχεται ως συνέχεια της οικονομικοπολιτικής σύνδεσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα με την αστική τάξη της Αγγλίας (ήταν «παραδοσιακοί» σύμμαχοι), μετά την ήττα του αντίπαλου συνασπισμού καπιταλιστικών κρατών στον πόλεμο. Μα η στήριξη της αστικής τάξης, του αστικού πολιτικού κόσμου στους Αγγλους δεν θα τους ήταν χρειαζούμενη, αν στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ηγούνταν η αστική τάξη της Ελλάδας, οπότε και θα θεωρούνταν νικήτρια, άρα θα συνέχιζε να ήταν ο ηγέτης των μεταπελευθερωτικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.

Η πραγματικότητα όμως εξελίχτηκε εντελώς διαφορετικά. Σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του.

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, ακόμη πριν από τον πόλεμο και στη διάρκεια της προετοιμασίας του προετοιμαζόταν η ίδια να αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις, φροντίζοντας η πάλη της ενάντια στο εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική, με αποκορύφωμα τότε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά. Το καθεστώς της οποίας αρνήθηκε να απελευθερώσει τους κρατούμενους στις φυλακές και τις εξορίες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, προκειμένου, όπως ζητούσαν, να σταλούν εθελοντικά στο πολεμικό μέτωπο. Ακόμη και σ' αυτή την ιστορική στιγμή, το ταξικό ζήτημα για την άρχουσα τάξη ήταν το πρωτεύον. Και δεν έφτασε μόνο αυτό. Οσοι δεσμώτες κομμουνιστές δεν κατάφεραν να αποδράσουν παραδόθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές, πολλοί από τους οποίους βεβαίως πέρασαν την φρικιαστική εμπειρία των στρατοπέδων του Νταχάου, του Αουσβιτς, του Μαουτχάουζεν και αλλού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.

Επίσης, ακόμη πριν την απελευθέρωση και έχοντας επίγνωση των συνθηκών που δημιουργούνται παγκόσμια, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ που ήταν η αρχή του τέλους του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα, λαϊκή, εξουσία.

Το έπος του ΕΑΜ, επομένως, δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα. Που μπορεί, βεβαίως, να μην αγκάλιαζε τα τότε αστικά κέντρα, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα είχε ήδη τη δική της δράση με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και με την κυβέρνηση, την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό τον ΕΛΑΣ και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.

Βεβαίως, η εργατική τάξη, ο λαός, δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Ας δούμε πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα.

Στο διάστημα 17 έως 20 Μάη 1944 συνήλθε στη Βηρυτό σύσκεψη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, που έμεινε στην ιστορία ως «Συνέδριο του Λιβάνου». Στο Συνέδριο, συμμετείχαν ουσιαστικά το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ που είχαν στα χέρια τους την πραγματική εξουσία κι, από την άλλη, ήταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που δεν είχε κανένα λαϊκό έρεισμα στην Ελλάδα. Ηταν κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή, από τα τμήματα της άρχουσας τάξης που είχαν μεταβεί στην περιοχή μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα εγκαταλείποντας το λαό. Βεβαίως, συμμετείχαν και ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, αλλά επίσης χωρίς σημαντικό λαϊκό έρεισμα στην Ελλάδα.

Με τη διοργάνωση του Συνεδρίου, οι Αγγλοι και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας επιχειρούσαν να προλάβουν τις εξελίξεις στη χώρα, να φρενάρουν, δηλαδή, μια πιθανή διαγραφόμενη πορεία προς μια μεταπολεμική Ελλάδα του λαού της.

Από την άλλη, το ΕΑΜικό κίνημα πήρε μέρος στο συνέδριο, στο όνομα μιας ευρυτάτης εθνικής ενότητας, την οποία θεωρούσε αναγκαία, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού στην Ελλάδα ήταν συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.

Στο Συνέδριο Λιβάνου έγιναν φανερές οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε τα εξής: «Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της Πατρίδος μας... Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι Αντάρται. Σφάζουν και καίουν... Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση τη μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν... Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, είπε χαρακτηριστικά, εδημιουργήθη δυστυχώς, το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη - την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας...».

Ετσι εξίσωνε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ με τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες. Ηξερε τι έκανε. Επρεπε να βρει τρόπο, ώστε την απόφαση για επίθεση στο ΕΑΜ, ως μέσο για να ευοδωθούν οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης μετά την απελευθέρωση για επανεγκαθίδρυση της εξουσίας της να τη δρομολογήσει. Αυτό έκανε. Και γι' αυτό θεωρούσε πως έπρεπε να χτυπήσει εκεί που ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν σε βάρος του αστικού πολιτικού κόσμου. Στο ένοπλο τμήμα του λαού, τον ΕΛΑΣ.

Ετσι, η λύση που επρότεινε ο Παπανδρέου για να εκλείψουν όσα περιέγραφε και για να επιτευχθεί η περιβόητη εθνική ενότητα ήταν να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ.

Στις 2 Σεπτέμβρη του 1944, έναν περίπου μήνα πριν από την απελευθέρωση της Αθήνας, το ΕΑΜ προσχώρησε στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου, υποχωρώντας στους απαράδεχτους όρους αυτής της συμμετοχής που επέβαλε το Συνέδριο του Λιβάνου. «Πολιτικόν Πρόγραμμα της Κυβερνήσεως αποτελεί το Εθνικόν Συμβόλαιον του Λιβάνου», αυτή ήταν η πολιτική ουσία του προγράμματος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, με το οποίο άνοιγε το δρόμο για την εγκατάσταση της εξουσίας της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Αυτή η εξέλιξη ήταν απαράδεκτη και επιζήμια υποχώρηση του ΕΑΜ έναντι του αστικού κόσμου, που δεν είχε κάνει το παραμικρό για την απελευθέρωση της χώρας, αλλά και έναντι των Αγγλων, που κατάφερναν για άλλη μια φορά να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια, βάζοντας σοβαρή παρακαταθήκη για τον έλεγχο των μεταπολεμικών κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ αποδέχτηκε τη Συμφωνία του Λιβάνου, περιορίζοντας το όλο πρόβλημα στο ζήτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου, στη συνεδρίαση της ΚΕ του, που έγινε στις 2-3 Αυγούστου του 1944. Ο Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, όμως, Γ. Σιάντος είχε εγκρίνει τη Συμφωνία του Λιβάνου για λογαριασμό του Κόμματος, με την ομιλία που έκανε στην ΠΕΕΑ, λίγες μέρες πριν από τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 27 Ιούλη του 1944, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Επειδή πιστεύουμε τόσο ειλικρινά στην ανάγκη της ενότητας, γι' αυτό δηλώνω ότι η συμφωνία του Λιβάνου και η δράση της αντιπροσωπείας μας τόσο στο Λίβανο, όσο και στο Κάιρο, είναι μέσα στην πολιτική μας γραμμή»... Στην ίδια συνεδρίαση της ΠΕΕΑ, ο Σιάντος αποδέχτηκε και την πρόταση του Αλ. Σβώλου που περιόριζε το όλο πρόβλημα με τη συμφωνία του Λιβάνου στο αίτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δικαιολόγησε στις κομματικές οργανώσεις ως εξής αυτήν την εξέλιξη: «Το ΠΓ θεώρησε ότι το Κόμμα μας δεν επιτρέπεται να μείνει έξω από την κυβέρνηση. Μια τέτοια στάση θα ενίσχυε ακριβώς εκείνες τις άκρες μερίδες που κάνουν το παν για να ματαιώσουν την ενότητα και να επιβάλουν αντιλαϊκό καθεστώς με πρόκληση του ανοιχτού εμφυλίου πολέμου... Η είσοδός μας πείθει τα πλατιά στρώματα του λαού για την ειλικρίνεια της πολιτικής της εθνικής ενότητας που ακολουθούμε σ' όλη τη διάρκεια του εθνικού αγώνα. Αφοπλίζει την προπαγάνδα των πιο αντιδραστικών κύκλων. Βοηθάει στο σπάσιμο της διεθνούς απομόνωσης και κατασυκοφάντησης του αγώνα μας. Μας δίνει νέες δυνατότητες πάλης για την ενίσχυσή του. Φέρει σύγχυση στο στρατόπεδο των τρομοκρατικών αντιπάλων οργανώσεων. Μας βοηθάει να ανασυγκροτήσουμε τις λαϊκές δυνάμεις σε νέα ανώτερη βάση». Ετσι, οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ είχαν μπει στη δίνη μιας σειράς απαράδεκτων υποχωρήσεων, απέναντι στους Αγγλους και στην αστική τάξη της Ελλάδας που συνεχίστηκε με την υπογραφή τη Συμφωνίας της Γκαζέρτας στις 26 Σεπτέμβρη 1944.

Το ζήτημα της εξουσίας είναι καθοριστικό στρατηγικό ζήτημα, για το οποίο η πολιτική πρωτοπορία, η καθοδήγηση και οι ηγετικές πολιτικές δυνάμεις του αγώνα με πρώτο απ' όλες το Κόμμα της εργατικής τάξης, μπορούν να εξασφαλίσουν αν έχουν σωστή στρατηγική.

Να κατανοούν και να υπολογίζουν σωστά στις αντικειμενικές συνθήκες το συσχετισμό των δυνάμεων, να προβλέπουν και να προνοούν τις εξελίξεις, εφαρμόζοντας σωστά τις νομοτέλειες της ταξικής πολιτικής πάλης.

Και εδώ βεβαίως δεν υπήρχε σύνδεση της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης με το ζήτημα της εξουσίας.

Στις 12 του Οκτώβρη 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα από το γερμανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό. Είχε προϋπάρξει βεβαίως συμφωνία Αγγλων - Γερμανών με την ήττα και την υποχώρηση των τελευταίων να μη χτυπηθούν οι δυνάμεις τους. Προσέβλεπαν στο να αποτελέσουν ένα επιπλέον εμπόδιο κατά την υποχώρησή τους στην προέλαση του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωνε τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, αλλά τους χρειαζόταν, όπως αποδείχτηκε μετά το 1945, ως εφεδρεία για τη διαμόρφωση της παγκόσμιας μεταπολεμικής εξέλιξης.

Στις 30 του Οκτώβρη, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη, ενώ στις 3 του Νοέμβρη 1944, τα τελευταία χιτλερικά τμήματα εγκατέλειψαν οριστικά την Ελλάδα.

Στις 18 του Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ), συνοδευόμενη από τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, στο λόγο που εκφώνησε κατά την άφιξή του μίλησε για «λαοκρατία», ενώ ο ίδιος είχε ζητήσει επίμονα από τον Τσόρτσιλ να «αποστείλει επιβλητικές δυνάμεις» στην Ελλάδα «διότι τα πολιτικά μέσα διά την αντιμετώπισιν της κρισίμου καταστάσεως δεν ήσαν πλέον επαρκή».

Η κρίσιμη ώρα έφτανε, για να ξεκαθαρίσει το ανοιχτό, άλυτο ζήτημα, που όμως ήταν το κυρίαρχο μετά την απελευθέρωση. Το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη θα κυριαρχούσε; Οι κεφαλαιοκράτες ή η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, ο λαός, που απελευθέρωσε την Ελλάδα από την ξένη ιμπεριαλιστική κατοχή; Θα άφηναν το λαό να ανοίξει το δρόμο για τη λαοκρατούμενη Ελλάδα, να γίνει αφέντης στον τόπο του, οικοδομώντας τη δική του κοινωνία ή θα τσάκιζαν με κάθε μορφή και με την ένοπλη βία το κίνημά του;

Ο συσχετισμός των δυνάμεων έως την απελευθέρωση ήταν υπέρ του λαού και σε βάρος της άρχουσας τάξης. Το ΕΑΜ συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αγωνιζόταν κατά της Κατοχής, αλλά και προσβλέποντας σε καλύτερες μέρες μετά την απελευθέρωση. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου δεν έδιναν τη ζωή τους για την απελευθέρωση από το γερμανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό, για να επανέλθει ο τόπος σε χρόνια σαν της 4ης Αυγούστου (1936-1941, δικτατορία Μεταξά), ούτε και στα χρόνια πριν απ' αυτή, που ο λαός γνώρισε απίστευτες στερήσεις, περιπέτειες, εξαθλίωση. Αλλά και η αστική τάξη δεν ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει την εξουσία και τα συμφέροντά της.

Με την έλευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, ο αστικός πολιτικός κόσμος, η άρχουσα τάξη και οι Αγγλοι ζητούσαν επίμονα τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και επέμειναν στη διατήρηση των ένοπλων σωμάτων της άρχουσας τάξης.

Την 1η του Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ προκήρυξη, που καθόριζε ημερομηνία έναρξης της αποστράτευσης των ανταρτικών δυνάμεων την 10η του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκαλούσε την κυβέρνηση, χωρίς τους υπουργούς του ΕΑΜ, κι αποφάσιζε την άμεση διάλυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας. Την ίδια μέρα, παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση οι υπουργοί του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κάλεσαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά σε συλλαλητήριο στις 3 του Δεκέμβρη. Πλατεία Συντάγματος. Χιλιάδες λαού συμμετείχαν σε μια τεράστια ειρηνική πορεία, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα σχέδια της ελληνικής πλουτοκρατίας που στηριζόταν στους Αγγλους ιμπεριαλιστές.

Η ειρηνική διαδήλωση χτυπήθηκε με τα όπλα. 30 νεκροί και πάνω από 100 τραυματίες ήταν ο αιματηρός απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης.

Στις 4 του Δεκέμβρη, η αδούλωτη Αθήνα και ο αδάμαστος Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι, για να συνοδέψουν στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της μονόπλευρης, από τη μεριά της άρχουσας τάξης, ένοπλης βίας και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα.

Τη νύχτα της 3ης προς την 4η Δεκέμβρη βρετανικά τεθωρακισμένα κύκλωσαν και αφόπλισαν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.

Στη συνέχεια, η σύγκρουση επεκτάθηκε και γενικεύτηκε.

Στις 33 μέρες των μαχών της Αθήνας και του Πειραιά, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ έγραψαν λαμπρές σελίδες. Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία έφτασαν στο επίπεδο που χαρακτηρίζει κάθε μαχόμενο λαϊκό κίνημα που έχει το δίκιο με το μέρος του. Δόθηκαν δεκάδες μάχες, αρκετές νικηφόρες. «Ολοι στις επάλξεις του αγώνα. Ολοι στα οδοφράγματα», ήταν το διάγγελμα της ΚΕ του ΕΛΑΣ.

Δεν έγινε όμως δυνατόν να συγκεντρωθούν δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο βασικό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση, τα ένοπλα τμήματά της και τους Αγγλους στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Δεν υπήρχε τέτοιο σχέδιο και προετοιμασία με πανστρατιά.

Το Κόμμα το Δεκέμβρη και το λαϊκό κίνημα δεν εξασφάλισαν τέτοιες προϋποθέσεις και σχέδιο. Η ένοπλη σύγκρουση δεν πήρε δηλαδή χαρακτηριστικά πάλης για την εξουσία. Ακόμα και στη διάρκειά της παρέμενε η θέση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ομαλή δημοκρατική εξέλιξη.

Στις 5 Γενάρη 1945 άρχισε η υποχώρηση του ΕΛΑΣ και χιλιάδων αγωνιστών. Ακολούθησε η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας που αφοπλίστηκε ο λαός.

Το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του ...προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξάγει χρήσιμα διδάγματα από την εμπειρία του. Η ιστορική μελέτη δεν αποτελεί απλώς μια καταγραφή ή αποτίμηση του παρελθόντος. Μπορεί και πρέπει να γίνεται ιδεολογικό όπλο, να ενισχύει τα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης για το παρόν και το μέλλον του κινήματός μας. Σε αυτή τη βάση το ΚΚΕ αντιμετώπισε και τη συγγραφή της Ιστορίας του των χρόνων 1950-1968, που αποτελούν το περιεχόμενο του Β' ΤΟΜΟΥ (ΔΟΚΙΜΙΟΥ) της Ιστορίας του ΚΚΕ...

Στέκεται πρωταρχικά στο θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα, στη στρατηγική του. Επιχειρεί να απαντήσει στο γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σωστά το θέμα της πολιτικής εξουσίας.

Θεωρούμε ότι ως πηγή γνώσης και συμπερασμάτων τα χρόνια 1940-1945 έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Για τα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης, το ΚΚΕ έχει υπογραμμίσει και στο παρελθόν τα παρακάτω, ανάμεσα σε άλλα:

Τις ημέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (12 Οκτώβρη 1944) στην Ελλάδα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Ταυτόχρονα, το ΕΑΜ κυριαρχούσε, ενώ ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν σμπαραλιασμένος. Η αστική κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί βρισκόταν στην Αίγυπτο και οι Εγγλέζοι δεν είχαν καταφθάσει ακόμα στην Ελλάδα.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα μας, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας και τότε ακόμη, ιδίως μετά το 1943, που οι συνθήκες επέβαλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα στις συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την "εθνική ενότητα". Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας, που, ανάλογα και με άλλους παράγοντες, μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη.

Δεν εκτίμησε σωστά τη σύμπλεξη του κοινωνικοταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό. Αυτή η σύμπλεξη, πέρα από τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις με τις στρατιωτικές οργανώσεις του "δοσιλογισμού", επιβεβαιώνεται και από τις ένοπλες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τις αντιχιτλερικές και τις αγγλόφιλες οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ.

Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και οι συνεχείς προστριβές του ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, η αμείωτη ιδεολογική και πολιτική πάλη των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής κατά της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, η συχνή συνεργασία αστικών οργανώσεων με τους κατακτητές, για την αντιμετώπιση της "ερυθράς απειλής", καθώς και η αιματηρή καταστολή, από τους Εγγλέζους και την ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, της ηρωικής "Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης" (ΑΣΟ) τον Απρίλη του 1944.

Οι δυνάμεις που συμμετείχαν στο ΕΑΜ εξέφραζαν διαφορετικά συμφέροντα. Εκτός από το ΚΚΕ, συμμετείχαν και δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες, γενικά αστικής πολιτικής κατεύθυνσης. Επρεπε να θεωρηθεί βέβαιο ότι, εξαιτίας των ταλαντεύσεων που προσιδιάζουν στη φύση τέτοιων κομμάτων και ατόμων και που δεν είναι διατεθειμένα να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν ήταν δυνατό η εργατική τάξη να βαδίσει μαζί τους σε όλες τις φάσεις της πάλης, πολύ περισσότερο όσο πλησίαζε το τέλος της Κατοχής και το ζήτημα της εξουσίας (ποιος - ποιον) ετίθετο επί τάπητος. Το ΚΚΕ δεν πήρε υπόψη του ότι η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη διεξάγεται και στο πλαίσιο της συμμαχίας και ότι για την επιτυχή έκβαση της ταξικής πάλης δεν επιτρέπονται επιζήμιοι συμβιβασμοί. Πολύ περισσότερο, όταν οι συμβιβασμοί δεν αντιστοιχούν στο συσχετισμό των δυνάμεων που υπάρχει ανάμεσα στους συμμάχους.

Ηταν επίσης αναγκαίο να μελετηθεί η στρατηγική των Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων, οι ελιγμοί τους και ανάλογα να προσαρμοστεί η στρατηγική του ΚΚΕ.

Η κριτική αποτίμηση, μακριά από τη λαθολογία και το μηδενισμό, εστιάζεται στην ικανότητα του ΚΚΕ να επιβεβαιώνει σε κάθε φάση του αγώνα τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του. Αυτός ο ρόλος εκφράζεται με την επιστημονική θεμελίωση της στρατηγικής του, στη βάση της εφαρμογής στις συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά και της ανάπτυξης της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού. Εκφράζεται, κατά συνέπεια, με την αντικειμενική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών αντιθέσεων, της διάταξης των ταξικών δυνάμεων, του πολιτικού συσχετισμού, της τακτικής του ταξικού αντιπάλου.

Η αυτοτελής δράση του ΚΚ διασφαλίζει πολιτική συμμαχιών που δεν υποθηκεύει τα στρατηγικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, στο όνομα κάποιων πρόσκαιρων επιτυχιών. Οι συμμαχίες, αναπόσπαστο στοιχείο της στρατηγικής, προϋποθέτουν συμβιβασμούς, που όμως δε θα θίγουν την προώθηση της στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η ιστορική εξέλιξη, επίσης, έχει αποδείξει με οδυνηρό πολλές φορές τρόπο ότι αν το αστικό κράτος δεν τσακιστεί από τις επαναστατικές δυνάμεις, η δυνατότητα εγκαθίδρυσης και στερέωσης της διάδοχης εξουσίας τίθεται υπό αίρεση.

Νέες μειώσεις μισθών για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τραπεζίτες

Μειώσεις σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων (20%), ψαλίδισμα συντάξεων κύριων και επικουρικών, καθώς και περικοπές στις φοροαπαλλαγές αναδρομικά από τον Ιανουάριο του 2011, περιλαμβάνονται στα μέτρα που ανέλυσε ο υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, μιλώντας σε εκδήλωση του IIF. Όπως χαρακτηριστικά είπε τα πρόσθετα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση ανέρχονται στο 3% του ΑΕΠ (προσεγγίζουν τα 7 δισ. ευρώ).
Σύμφωνα με τον υπουργό τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν:

- Επιπλέον μείωση κατά 20% στους μισθούς του δημόσιου (επιπροσθέτως του 15% που έχει ήδη εφαρμοστεί για τους δημοσίους υπαλλήλους και τις περικοπές της τάξεως του 25% στις ΔΕΚΟ). Αυτές οι μισθολογικές περικοπές συνδυάζονται με διαρθρωτικές αλλαγές στο μισθολογικό πλέγμα του Δημοσίου, κάτι που διασφαλίζει μακροπρόθεσμη εξοικονόμηση και βελτιώνει την παραγωγικότητα του δημόσίου τομέα.

- Μια, κατά μέσο όρο, επιπλέον περικοπή 4% στις συντάξεις (επιπροσθέτως του 10% που ήδη εφαρμόζεται). Αυτές οι περικοπές συμπληρώνονται από την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης στο Ασφαλιστικό (μέσω και της μεταρρύθμισης στα επικουρικά ταμεία) που διασφαλίζει την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού συνταξιοδοτικού συστήματος.

- Την δημιουργία του καθεστώτος εργασιακής εφεδρείας στην οποία θα ενταχθούν 30 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι το τέλος του 2011.

- Την εφαρμογή του κανόνα μια πρόσληψη για κάθε δέκα αποχωρήσεις καθ'όλη την διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής.

- Σημαντική περικοπή στις φοροαπαλλαγές της τάξεως του 0,6% του ΑΕΠ που θα ισχύσει αναδρομικά από τον Ιανουάριο του 2011

- Την εισαγωγή ένα τέλους ακινήτων που θα εισπράττεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ και θα αποδίδει ετησίως έσοδα της τάξεως του 1,1% του ΑΕΠ για όλη την διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής

Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, επεσήμανε, ο στόχος για τον Σεπτέμβριο είναι 1,7 δισ. ευρώ. Ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί μέσα στον Οκτώβριο, με τα 1,4 δισ. ευρώ να συγκεντρώνονται εντός του Σεπτεμβρίου. Μέχρι το τέλος του 2011 υπολογίζουμε να έχουν συγκεντρωθεί 4 δισ. ευρώ. Όλα τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων της περιόδου μέχρι το 2014 ωριμάζουν, για να τρέξουμε με μεγαλύτερη ταχύτητα, τώρα που το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων έχει αρχίσει να λειτρουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο διαφάνειας και συναίνεσης, τόνισε.

Τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, που αφορούν την πορεία εκτέλεσης του τρέχοντος κρατικού προϋπολογισμού το οκτάμηνο Γενάρης - Αύγουστος 2011. 

Σύμφωνα με αυτά, το σύνολο των πάσης φύσης δαπανών του ελληνικού δημοσίου τους οκτώ μήνες του έτους, ανήλθε στα 97 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα 56,4 δισ. ευρώ αφορούν πληρωμές τοκοχρεολυσίων (τα 43,7 δισ. ευρώ καταβλήθηκαν για την πληρωμή χρεολυσίων και τα 12,7 δισ. ευρώ για τόκους), ενώ για όλες τις υπόλοιπες κρατικές δραστηριότητες καταβλήθηκαν 40,6 δισ. ευρώ. Κοντολογίς το 58,2% των δαπανών αφορά πληρωμή τοκοχρεολυσίων και το υπόλοιπο 41,8% για τη λειτουργία της κρατικής μηχανής.

Οσο για τις πληρωμές μισθών και συντάξεων, πάνω στα οποία στηρίχθηκε το τεράστιο κυβερνητικό ψέμα, αυτές ανήλθαν στα 14,5 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί μόλις στο ένα τέταρτο των δαπανών που έδωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στους τραπεζίτες για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων.

Από τα ίδια τα στοιχεία γίνεται κατανοητό, ότι τα δάνεια της τρόικας, δεν δόθηκαν για...να σωθεί ο λαός, αλλά για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι πιστωτές των ελληνικών κυβερνήσεων.

Σε ό,τι αφορά αυτή καθεαυτή την εκτέλεση του τακτικού προϋπολογισμού οκταμήνου, τα έσοδα εμφανίζουν υστέρηση 5,3% σε σχέση με το αντίστοιχο οκτάμηνο του 2010, καθώς ανήλθαν στα 30,7 δισ. ευρώ, έναντι 32,4 δισ. ευρώ. Με τις επιδόσεις αυτές, τους υπόλοιπους τέσσερις μήνες θα πρέπει να εισπραχθούν έσοδα ύψους 23,7 δισ. ευρώ, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, εξ ου και η κυβερνητική αγριότητα με την επιβολή αλλεπάλληλων μέτρων.

Οι δαπάνες - πλην χρεολυσίων - εμφανίζουν υπέρβαση 8,1% και ανήλθαν στα 47,4 δισ. ευρώ, έναντι 43,9 δισ. ευρώ το αντίστοιχο περσινό διάστημα. Ειδικότερα οι πρωτογενείς δαπάνες - πρόκειται για τις τρέχουσες δαπάνες λειτουργίας του κράτους - σημείωσαν αύξηση 4,5% - ανήλθαν στα 34,1 δισ. ευρώ - ενώ οι δαπάνες για τόκους αυξήθηκαν κατά 19,4% και ανήλθαν στα 12,6 δισ. ευρώ.

Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού διαμορφώθηκε στα 18,1 δισ. ευρώ - έναντι 14,8 δισ. ευρώ το 2010 - και εμφανίζεται αυξημένο κατά 22,1%.

Ενδεικτικό της δραματικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι, ότι το ΙΚΑ έχει εισπράξει το οκτάμηνο το 93,1% της κρατικής επιχορήγησης, ο ΟΑΕΕ το 100% και το ΤΑΠ - ΟΤΕ το 101,8%. Είναι ορατός δηλαδή ο κίνδυνος, τα τρία αυτά ταμεία, να μην είναι σε θέση να καταβάλουν τις συντάξεις τους επόμενους μήνες του έτους.

 

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Προπαγάνδα του φόβου και αντικομμουνισμός

Σε πλήρη συντονισμό, Καρατζαφέρης και Πάγκαλος χίμηξαν χτες ξανά στις λαϊκές συνειδήσεις, εκβιάζοντας για υποταγή στη βαρβαρότητα

Λειτουργώντας με συνέπεια σαν λαγός της κυβέρνησης και των συμμάχων της και με στόχο τον εκφοβισμό του λαού, προκειμένου να αποδεχτεί τα μέτρα και τα χαράτσια προς όφελος της πλουτοκρατίας, ο Γ. Καρατζαφέρης έφτασε χτες στο σημείο να πει στη Βουλή ότι φοβάται πως «θα χυθεί αίμα» από τις λαϊκές αντιδράσεις, καθώς κάποιοι ετοιμάζουν «ένα νέο ΕΑΜ». Οπως χαρακτηριστικά εξήγησε, ο κίνδυνος δεν προέρχεται μόνο από μια χρεοκοπία, αλλά από το ότι «κάποιοι επεξεργάζονται ένα νέο ΕΑΜ. Το ακούσατε και σε δημόσιες ομιλίες ότι "εμείς ετοιμαζόμαστε σε κάθε πλατεία και σε κάθε γειτονιά". Και θα πάρουν την ευκαιρία από μια σπίθα».

Μαρτυρώντας το φόβο της αστικής τάξης και των κομμάτων της για τη δύναμη της οργανωμένης λαϊκής πάλης, ο Γ. Καρατζαφέρης συνέχισε, λέγοντας ότι το ΕΑΜ μάζεψε την οργή του κόσμου και εγκλώβισε μια σειρά ανθρώπων «και τώρα πάει να γίνει ο ίδιος εγκλωβισμός ανθρώπων, πέρα από τα όρια ενός κόμματος και φοβάμαι το αίμα γιατί το αίμα το επιζητούν και οι Βρυξέλλες». Με άλλα λόγια, το παλλαϊκό κίνημα που εκφράστηκε στην Κατοχή με το ΕΑΜ, ο ΛΑ.Ο.Σ. το θεωρεί κίνημα «παραπλανημένων» (!) Ταυτόχρονα, προσπαθεί να ταυτίσει τη μαζική πολιτική δράση του λαού με το χάος, για να ανακόψει με τρομοκρατία τη συσπείρωση σε γραμμή στρατηγικής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική.

Λίγες μέρες πριν, ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του: «Ακούω ότι δημιουργούνται "διάφοροι σχηματισμοί" κατά γειτονιές στην πόλη μας. Αυτό μου θυμίζει "Δεκέμβρη του '44"... Θα δημιουργηθεί "πολιτοφυλακή" κατά γειτονιά. Δημιουργείται ένα "κράτος εν κράτει". Οδηγούμαστε σε επικίνδυνα αδιέξοδα». Κατά τον Γ. Καρατζαφέρη, «πρέπει να αποφύγουμε αυτές τις λέξεις γιατί οι Βρυξέλλες θέλουν μια φλεγόμενη Αθήνα ως επιχείρημα να πείσουν τις χώρες δορυφόρους πως πρέπει να σώσουν την Ελλάδα. Εγώ όμως δεν θέλω να τρέξει ούτε σταγόνα αίμα Ελληνα στο πεζοδρόμιο και γι' αυτό και χτυπάω τα καμπανάκια. Πρέπει να σώσουμε τη χώρα από συρράξεις τέτοιες που δεν πρέπει να αφήσουμε να επαναληφθούν ξανά».

Πρόκειται για προκλητική επίθεση κινδυνολογίας και εκφοβισμού στις λαϊκές συνειδήσεις. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο Καρατζαφέρης λέει πως οι δυνάμεις εκείνες, που καλούν το λαό σε οργανωμένη ανυπακοή, λειτουργούν για λογαριασμό των συμμάχων της κυβέρνησης (!) Προσπαθεί να ταυτίσει τον αναγκαίο ξεσηκωμό του λαού με το χάος και το αίμα, καλώντας επί της ουσίας τα αστικά κόμματα να συσπειρωθούν απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του.

Συντονισμένος με Πάγκαλο

Καθόλου τυχαία, στην τρομοκρατία του χάους ποντάρει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος, για να φρενάρει μαζικές λαϊκές αντιδράσεις στη βάρβαρη αστική διαχείριση της κρίσης. Μιλώντας χτες στο ραδιόφωνο του «9,84», είπε μεταξύ άλλων: «Κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να θεωρεί την προσπάθεια να εξυγιάνουμε την οικονομία (...) προτιμότερη από το χάος. Η χρεοκοπία είναι χάος. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μερικοί μπορεί να είναι οπαδοί του χάους και να το λαμβάνουν επιπόλαια ως ενδεχόμενη απόδειξη των ενεργειών τους. Εκτός αν θέλουν άλλο πράγμα, εκτός αν θέλουν άλλο κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς, που αυτό είναι ενδεχόμενο για μερικούς. Σου λέει, θα γίνει χάος, θα γίνει επανάσταση και θα έρθω εγώ με το 5% που παίρνω στις κάλπες και δεν έχω ελπίδα ποτέ να δω εξουσία, θα έρθω στα πράγματα, να κάνουμε αυτό που νομίζω. Διότι υπάρχουν νοσταλγοί του αυταρχισμού στη χώρα μας και εκδηλώνουν τα φρονήματά τους με διάφορους τρόπους, διότι είναι ελεύθεροι να το κάνουν.

Απευθύνομαι σε συγκεκριμένα κόμματα της Βουλής που είναι κομμουνιστικής έμπνευσης και είναι κόμματα που αυτή τη στιγμή δεν καταφέρνουν να πείσουν το εκλογικό σώμα και επομένως δεν έχουν καμία πιθανότητα εξουσίας με το ισχύον κοινοβουλευτικό σύστημα. Αυτοί όμως, όπως λένε επίσημα, γιατί εγώ ακούω τους αρχηγούς τους που μιλάνε στη Βουλή, διαβάζω τα κείμενά τους, λένε "δε βαριέσαι, καλύτερα να γίνει χρεοκοπία". Χρεοκοπία, λέει, με ψηλά το κεφάλι».

Οι γνωστές αντικομμουνιστικές κορόνες του Πάγκαλου δεν αντέχουν σοβαρής κριτικής. Πέρα από το γεγονός ότι η χρεοκοπία δεν εξαρτάται από το τι θέλει ή δε θέλει το ΚΚΕ, αλλά αποτελεί αντικειμενική εξέλιξη σε συνθήκες κρίσης, ο Θ. Πάγκαλος επιβεβαιώνει ότι η δημοκρατία την οποία υπηρετεί δεν ανέχεται το δικαίωμα ενός κόμματος να παλεύει ώστε οι θέσεις του να γίνουν πλειοψηφικές στην κοινωνία.

Το γεγονός όμως ότι οι θέσεις και η δράση του ΚΚΕ ασκούν ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή στο λαό, βάζει φιτίλια στους αστούς και τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι προσπαθούν με συκοφαντίες να αποξενώσουν το ΚΚΕ από τα λαϊκά στρώματα, κρύβοντας ότι προϋπόθεση για να γίνουν πράξη οι διακηρυγμένοι στρατηγικοί στόχοι του ΚΚΕ, είναι να υιοθετηθούν σαν στόχοι πάλης από ένα πλειοψηφικό ρεύμα στο λαό.

Ο οργανωμένος λαός...



«Η προχθεσινή μεγαλειώδης συγκέντρωση των συνδικάτων στο Σύνταγμα ενάντια στα χαράτσια, οι χιλιάδες εργατών, αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών που οργάνωσαν πολύμορφες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα με τα σωματεία, άλλους μαζικούς φορείς, δείχνουν τη δυναμική της οργανωμένης λαϊκής πάλης και τη δυνατότητα ο λαός να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να ακυρώσει στην πράξη αντιλαϊκά μέτρα. Δημιουργώντας ανυπέρβλητες δυσκολίες στην κυβέρνηση, στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στα αστικά κόμματα που στηρίζουν την πολιτική σωτηρίας του κεφαλαίου και σφαγής του λαού, με ολοένα και πιο άγρια μέτρα.

...έχει τη δύναμη...

Το ομολόγησε ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών όταν είπε ότι η τρόικα, το ΕΚΟΦΙΝ αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα του μέτρου των χαρατσιών γιατί οξύνονται οι λαϊκές αντιδράσεις. Το δείχνει η αντιπαράθεση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ που έγινε αφορμή για μετάθεση της ψηφοφορίας της τροπολογίας για το χαράτσι, ανεξάρτητα αν όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν, στηρίζουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Και τα δύο παραδείγματα αντανακλούν τη δύναμη της λαϊκής πάλης που ακόμη δεν έχει εκφραστεί, αλλά πρέπει να το κάνει, σε όλο της το μέγεθος.

...να τους μπλοκάρει

Μπορεί ο οργανωμένος λαός σύσσωμος να τους μπλοκάρει, δημιουργώντας ρήγματα. Τι μπορούν να κάνουν αν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι που έχουν ήδη χρεοκοπήσει από την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση δεν πληρώσουν τα χαράτσια; Η πλουτοκρατία θα χάσει. Γι' αυτό ούτε βήμα πίσω από αυτό που σκέφτεται η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, να αρνηθεί να πληρώσει τα χαράτσια, αυτό πρέπει να κάνει. Αυτή η αναμέτρηση να συνεχιστεί, είναι ο αποτελεσματικός μονόδρομος για το λαό»

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Η εφεδρεία 30.000 εργαζομένων έχει έναν... «συμβολικό» χαρακτήρα»


Αδυνατείς πια να βρεις τους κατάλληλους χαρακτηρισμούς για τούτη την κυβέρνηση. Εκείνους που ήξερες χτες, είναι μπαγιάτικοι σήμερα. Τους λες ανδράποδα, εξωνημένους και σφουγγοκωλάριους κι είναι λίγο μπροστά σ΄ αυτά που βλέπουν και αδυνατούν να πιστέψουν τα μάτια σου.
Γράφουν τα ΝΕΑ για τη χτεσινή σύσκεψη της Κυβερνητικής Επιτροπής:
«Η Κυβερνητική Επιτροπή αποφάσισε να δοθεί ένα «ισχυρό μήνυμα» προς τα έξω για τη βούληση της χώρας να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της. Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρουν έγκυρες πληροφορίες, αποφασίστηκε η θέση σε εφεδρεία 30.000 εργαζομένων στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που όπως ανέφερε ο κ. Βενιζέλος έχει έναν «συμβολικό» χαρακτήρα και δεν αποφέρει ιδιαίτερα οικονομικά οφέλη».
Σκέφτονται δηλαδή να πετάξουν στο δρόμο 30.000 ανθρώπους για.. συμβολικούς λόγους!
Αϊ σιχτίρ τσογλάνια…

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ακου το ΚΚΕ, πολέμα μαζί του

Προτού να γίνει η περίφημη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, όποιος άκουγε τη σχετική προπαγάνδα πίστευε πως στην Ελλάδα όλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Οταν έγινε η απογραφή διαπιστώθηκε πως αυτοί όχι μόνο δεν ήταν πολλοί, αλλά ήταν και λιγότεροι απ' όσους χρειάζονται για την κάλυψη των αναγκών.

Μόλις ξεχάστηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής, άρχισε πάλι το άλεσμα των μυαλών: Τεμπέληδες, ακαμάτηδες, απατεώνες, φραγκάτοι, κοτεράκηδες, κοπανατζήδες. Αυτοί είναι - σύμφωνα με ορισμένα από τα επίθετα που έχουν χρησιμοποιήσει κυβερνητικά στελέχη - οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, οι οποίοι, μάλιστα, τώρα καλούνται απολυόμενοι να σώσουν και το αστικό κράτος από τη χρεοκοπία.

***

Λείπουν δάσκαλοι απ' τα σχολεία; Λείπουν. Λείπουν νοσοκόμες στα νοσοκομεία; λείπουν. Λείπουν εργαζόμενοι στην καθαριότητα; Λείπουν.

Λάθος, απαντά ο αρμόδιος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Υπάρχει πλεόνασμα προσωπικού. Και αυτό το πλεόνασμα πρέπει να απολυθεί. Αλλά όχι μόνο αυτό. Πρέπει να χάσει και το σπίτι του.

***

Επειδή πλεονάζουν «αυτοί που λείπουν» - συνεχίζει ακάθεκτη η σχετική προπαγάνδα - πρέπει να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις. Επειδή πλεονάζουν «αυτοί που λείπουν», πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί τους. Τι θα κάνουν άμα μείνουν χωρίς μισθό; Θα φύγουν να βρουν αλλού την τύχη τους, ή θα δεχτούν να δουλεύουν με ένα επίδομα όσο και της ανεργίας. Τι θα κάνουν οι γέροντες άμα δεν τα βγάζουν πέρα; Θα πεθάνουν και θα σωθεί το κρατικό ταμείο.

***

Ξεπερνά τα όρια της πλάκας, ξεφεύγει από την τραγωδία που ζητά στην κωμωδία τη λύτρωση.

Στα σπίτια πια λείπει κυριολεκτικά το φαΐ απ' το τραπέζι. Στο δρόμο δεν ζητάνε πια τράκα τσιγάρο, αλλά μια τυρόπιτα.

***

Μέσα σ' ένα τέτοιο σκηνικό - παράγωγο της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας δηλώνει «νοσταλγώ το ΠΑΣΟΚ». Δήλωση που σπεύδει να χειροκροτήσει η «Ελευθεροτυπία» (άρθρο Τ. Παππά) που τον καλεί να κάνει ένα ακόμα βήμα. Αλλιώς, όπως σημειώνει άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα, «αν δεν μπορεί αυτή η αριστερά, τότε ίσως χρειάζεται να γεννηθεί μια νέα, που να μπορεί και να θέλει να κυβερνήσει αυτή τη δύσκολη ώρα».

Η αγωνία της αστικής τάξης για το επόμενο κυβερνητικό σχήμα εκφράζεται με προτάσεις επί προτάσεων. Γιατί, όπως γράφει ο Ψυχάρης στο «Βήμα», «κινδυνεύει όχι απλώς η έννομη τάξη αλλά ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός». Γεγονός που - όπως συμπληρώνει - επιβάλλει σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή να πολιτευτούν μαζί, ή, να παραμερίσουν και να δώσουν την κυβέρνηση σε τεχνοκράτη που δεν πολιτεύεται και δε θα πολιτευθεί (είναι που λένε ορισμένοι ότι έχει αδιέξοδα η δημοκρατία. Μια χαρά διέξοδο έχει και την αξιώνει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία).

***

Τύφλα να 'χουν οι κυβερνητικές ανακοινώσεις. Ο κόσμος τις έχει γραμμένες στα παλιά του τα παπούτσια. Ο χαμός γίνεται όταν αρχίζουν οι αναλύσεις σε κατά τ' άλλα αντιπολιτευόμενες εφημερίδες και κανάλια. Οπου η κυβέρνηση καταγγέλλεται όχι για αναλγησία, αλλά για καθυστέρηση στη λήψη αντιλαϊκών μέτρων. Ορισμένοι από τους αναλυτές, απογειώνονται, φτάνουν σε σημείο οργασμού. Οπως χτες κάποια Λυμπεράκη, που καλούσε τους ανέργους να νιώσουν περίπου ευτυχισμένοι που θα πληρώσουν το χαράτσι, γιατί έτσι, είπε, θα έχουν ελπίδα ότι αύριο θα έχουν δουλειά. Ενώ αν δεν πληρώσουν θα μείνουν άνεργοι. Της πετάς την πατσαβούρα;

***

Ολοι αυτοί, που τρομοκρατούν το λαό από τα κανάλια με τον κίνδυνο στάσης πληρωμών, αναφέρονται στην πιθανότητα μη εξόφλησης ομολόγων (δηλαδή, σε χρήμα που έχει παρθεί για να δοθεί ξανά στο κεφάλαιο με τόκο).

Στην πράξη, για το λαό στάση πληρωμών υπάρχει. Στους μισθούς, στις συντάξεις, στην παιδεία, στα νοσοκομεία, στην πρόνοια.

Και παράλληλα υπάρχει πρόσθετη αφαίμαξη με φόρους, ώστε να πληρωθούν τα χρέη της πλουτοκρατίας.

***

Κανείς δεν πρέπει να τρομοκρατείται από τη στάση πληρωμών.

Ο γονατισμένος δεν μπορεί να σκύψει άλλο.

Μόνη του επιλογή να σηκωθεί ορθός.

Να γκρεμίσει την εξουσία του κεφαλαίου.

Είναι επείγον να πέσουν οι αστοί.

Είναι επείγον να πάρει ανάσα ο λαός και όχι ο καπιταλισμός.

Αντίθετα, κάθε πρόταση που στοχεύει να πείσει το λαό ότι μπορεί να υπάρχει και ανθρώπινος καπιταλισμός (με επαναδιαπραγμάτευση χρέους που λέει ο Σαμαράς και αντίστοιχη πρόταση του Τσίπρα) χαλκεύει πιο ισχυρά δεσμά για έναν λαό που έχει ήδη πληρώσει πολλά και βλέπει ήδη μια ολόκληρη γενιά να καταστρέφεται.

Ο πόλεμος είναι εδώ, οι εφεδρείες του συστήματος πρέπει να καταποντιστούν μαζί με το σύστημα.

Ο λαός μας μπορεί να ανασάνει, μπορεί να ζήσει καλά, αρκεί να πιστέψει στη δύναμή του, να υπερασπίσει τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να βγάλει εκτός λογαριασμού τις βδέλλες.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στο 37ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στην Αθήνα

Τρεις μέρες τώρα δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες, νέα ζευγάρια με μωρά και μικρά παιδιά, εργάτες, άνεργοι, μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές, γιορτάζουν το 37ο φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ, εν μέσω της κρίσης που κορυφώνεται, εν μέσω αλλεπάλληλων βάρβαρων μέτρων, τέτοιων που δεν έχουμε ζήσει εδώ και πολλά, πολλά χρόνια.

Κοντά στα νιάτα και εμείς οι μανάδες και πατεράδες τους, οι γιαγιάδες και παππούδες, δύο και τρείς γενιές κομμουνιστών, αγωνιστών. Κοντά στα νιάτα σημαντικοί καλλιτέχνες, πνευματικοί άνθρωποι που με το έργο και την παρουσία τους δίνουν πνοή και ποιότητα στην πολιτική δράση και τον πολιτισμό.

Είναι μια γενιά νέων κομμουνιστών και κομμουνιστριών που αν και βρίσκεται πολύ μακριά από μεγάλους σταθμούς της ιστορίας του κόμματος, του εργατικού, του λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αν και είναι η γενιά που γεννήθηκε και μεγαλώνει με την αντικομμουνιστική υστερία, με τόνους λάσπης για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα, παρ’ όλα αυτά συνειδητά αγωνίζεται, πιστεύει, ονειρεύεται και μάχεται για το παρόν και το μέλλον που δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός.


Τα παιδιά της ΚΝΕ σήμερα παλεύουν για το σοσιαλισμό χωρίς αμηχανία και κόμπλεξ απέναντι στο δικαιολογημένο ερώτημα «τι συνέβη, γιατί επικράτησε στις χώρες του σοσιαλισμού η αντεπανάσταση». Το 18ο συνέδριο και αφού προηγήθηκε μια μακρόχρονη επεξεργασία στην βάση και πολύτιμου αρχειακού υλικού, με συλλογική διαδικασία δίνει βασικές και ουσιαστικές απαντήσεις στο βασανιστικό αυτό ερώτημα. Εξοπλίζει με νέα δύναμη να αντιπαλέψουμε το καπιταλισμό, σύστημα που καθημερινά σαπίζει, γίνεται όλο και πιο βάρβαρο, δεν μεταρρυθμίζεται προς όφελος των λαών.

Το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει πλατιά, το δοκίμιο της ιστορίας του Κόμματος που δίνει επίσης γνώσεις, στοιχεία και κυρίως απαντήσεις για την πολυσήμαντη ιστορική περίοδο 1949-1968. Είναι και αυτό πολύτιμο όπλο γνώσης και προβληματισμού, όχι μόνο για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες αλλά και για όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν για την σύγχρονη περίοδο του ελληνικού καπιταλισμού, τις διεθνείς εξελίξεις και πιο ιδιαίτερα στο καθοριστικό πεδίο που είναι αυτό της οικονομίας.

ΚΚΕ κόμμα παντός καιρού, με ικανότητα πρόγνωσης, με ικανότητα συσπείρωσης, συνεργασίας και οργάνωσης, στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς πριν απ' όλα, παντού όπου ο λαός υποφέρει και αναζητεί διέξοδο και λύσεις.

Θέλει γερά κότσια σήμερα για να μείνεις σταθερός, αταλάντευτος μαχητής σε μια περίοδο όπου σε κάθε βήμα σου αντιμετωπίζεις οξυμμένα προβλήματα, το δράμα της ανεργίας, τη συστηματική προσπάθεια να κυριαρχήσει ο ατομικός εγωισμός και η εγωπάθεια, η ναρκοκουλτούρα που καλλιεργεί τώρα επίσημα η κυβέρνηση, το κυνήγι της χίμαιρας των προσωπικών ευκαιριών.

Θέλει γερά κότσια σήμερα να δηλώνεις ανυπακοή και απειθαρχία στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους άδικους, εκμεταλλευτικούς νόμους του, να παίρνεις καθαρή στάση απέναντι στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να μη σε τυφλώνουν τα προσχήματα για την εξαπόλυσή του.

Αρκετοί μας ρωτούν γιατί, τώρα που ο λαός έχει χάσει σχεδόν τα πάντα, δεν έχει ακόμα ξεσηκωθεί ώστε να επιβάλλει άμεση ανατροπή της σημερινής κατάστασης, ή τουλάχιστον να αποτρέψει τα πιο επώδυνα, βάρβαρα μέτρα.

Βεβαίως το εργατικό, το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα είναι πίσω από τις ανάγκες. Όμως ας κάνουμε μια σύγκριση με την κατάσταση του κινήματος στην Ευρώπη, ακόμα και σε πολλές χώρες του κόσμου. Τότε θα δούμε ότι στην Ελλάδα τα τελευταία 10- 15 χρόνια έγιναν σημαντικοί αγώνες, που δεν μπορούν να συγκριθούν με όλους τους προηγούμενους. Οι σημερινοί αγώνες παρά τις αντιφάσεις που έχουν και τα υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες, είναι πολύ πιο μπροστά από τους αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών, που συνήθως στρέφονταν σε ορισμένα άμεσα αιτήματα για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης.

Σήμερα δυναμώνει η τάση της γενικότερης ρήξης, της άμεσης σύγκρουσης όχι μόνο με τις κυβερνητικές αποφάσεις και επιλογές, αλλά της σύγκρουσης με το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, την εξουσία των μονοπωλίων, τις επιλογές της ΕΕ. Η διαπάλη που αναπτύσσεται μέσα στις γραμμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος σήμερα είναι σε πολύ ανώτερο επίπεδο από τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80.

Επείγει να βελτιωθεί ριζικά αν είναι δυνατόν ο συσχετισμός δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, στο κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ. Στο ζήτημα αυτό πρέπει όλοι μας να συγκεντρώσουμε την κύρια προσοχή μας, είναι το κλειδί για τις εξελίξεις.
Όλα τα κόμματα στην χώρα μας, με τις όποιες διαφορές και ανταγωνισμούς έχουν μεταξύ τους αναφέρονται στην κρίση αξιοπιστίας και φερεγγυότητας του συστήματος. Δηλαδή στην πραγματικότητα αναγνωρίζουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν πείθει το λαό όπως στο παρελθόν για την αναγκαιότητα λόγου χάρη του Μνημονίου, των θυσιών για το χρέος και την χρεοκοπία. Ξέρουν καλά ότι το ΚΚΕ έχει μεγάλη συμβολή στην κρίση αξιοπιστίας του συστήματος.
Αισθάνονται πανικόβλητοι μπροστά στην επικείμενη κοινωνική έκρηξη που θα θέσει σε αμφισβήτηση την αστική νομιμότητα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Εμείς έχουμε υποχρέωση να καταπολεμήσουμε τις γνωστές αδυναμίες και ελλείψεις μας, ώστε η δυσαρέσκεια ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου και δοκιμαζόμενου λαού να μετατραπεί σε θέληση οργανωμένης σχεδιασμένης πάλης, ρήξης και ανατροπής της αστικής εξουσίας προς όφελος της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Για τη λαϊκή οικονομία που θα μετατρέψει σε κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που διαθέτει η χώρα, θα αξιοποιήσει τις υπαρκτές αναπτυξιακές δυνατότητές της υπέρ της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Καλοπροαίρετοι αγωνιστές, απλοί άνθρωποι ίσως να αναρωτηθούν αν είναι επίκαιρη η πολιτική πρόταση του Κόμματος, σε μια περίοδο που ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού αδυνατεί να πληρώσει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του νερού ακόμα, τα χαράτσια που μας στέλνουν για το σπίτι μας για τη δήθεν αλληλεγγύη των ανέργων.

Και τα δύο μας ενδιαφέρουν εξ ίσου, και η ανακούφιση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και η πάλη για την εξουσία. Όποιος βάζει τεχνητά τείχη ανάμεσά τους, ουσιαστικά καταδικάζει τον λαό σε μόνιμη αδυναμία παρέμβασης και υποχώρησης.

Εμείς, λόγου χάρη, διεκδικούμε διαγραφή του χρέους και όχι αναδιαπραγμάτευση, γιατί η αναδιαπραγμάτευση είναι χρεοκοπία που θα την πληρώσει βαριά ο λαός, ανοίγει το δρόμο σε νέο δανεισμό. Δεν υποστηρίζουμε το ευρωομόλογο που όλα τα κόμματα στηρίζουν γιατί μας οδηγεί σε φαύλο κύκλο.

Ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία μπορεί να διαγράψει το χρέος, χωρίς ποινές και αντίποινα; Ή ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία είναι σε θέση να αντιπαλέψει τα αντίποινα κινητοποιώντας τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και τη λαϊκή δράση;

Λαϊκή κυριαρχία και καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι ασυμβίβαστα 100% μεταξύ τους.
Είναι μόνον η κυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, που θα απαλλάξει τη χώρα από τις δεσμεύεις τις ΕΕ, από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού, θα απαλλάξει τη χώρα από την καπιταλιστική, τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία. Η κοινωνικοποίηση και δίπλα της η συνεταιριστικοποίηση, διαμορφωμένες σε πανεθνικό σχεδιασμό με βασικό πυρήνα τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω, θα γίνουν η προωθητική δύναμη μιας ανάπτυξης που καταργεί την ανεργία, την άναρχη ανάπτυξη, κατανέμει πλήρως την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής στους διάφορους κλάδους παραγωγής. Ένα μέρος του κοινωνικού προϊόντος θα κατανέμεται ανάλογα με την εργασία που μέτρο έχει το χρόνο εργασίας, ενώ ένα άλλο μέρος όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η στέγη, τα φάρμακα, το νερό, η θέρμανση διανέμεται ισότιμα με βάση τις ανάγκες.

Οι επενδύσεις δεν θα καθορίζονται από το μονοπωλιακό κέρδος αλλά θα έχουν ως κριτήριο την απαλλαγή της χώρας από κάθε μορφή εισαγωγικής εξάρτησης, θα διαμορφώνουν εσωτερική συσσώρευση που θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες και τη συνεχή ανάπτυξη του νέου συστήματος, τις ισότιμες διεθνείς σχέσεις, όσο αυτό γίνεται δυνατό.

Να ποιες είναι οι εγχώριες δυνατότητες της χώρας:

Ο ορυκτός πλούτος
Οι σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές
Η βιομηχανική παραγωγή που μπορεί να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες του κλάδου των κατασκευών, τις ανάγκες διατροφής σε συνδυασμό με τη σημαντική μηχανοποίηση της γεωργίας και την ήδη συγκεντρωμένη κτηνοτροφία.
Είναι η Βιομηχανία μετάλλου. Η Ναυτιλία - ο κλάδος ο ναυπηγοεπισκευαστικός.

Όταν η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές πηγές ανάπτυξης, όταν ακόμα και σήμερα κατατάσσεται στην 25η χώρα στην κλίμακα των πλουσίων χωρών, είναι δυνατόν σήμερα να ανεχθούμε να μας κόβουν μισθούς και συντάξεις, να κάνει το κράτος στάση πληρωμών, να μας κόβουν φάρμακα και εξετάσεις;

Που θα βρεί πόρους η λαϊκή εξουσία;
Θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλούνται σήμερα για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων.
Θα καταργηθεί η χρηματική αφαίμαξη και ληστεία που επιβάλλει η καπιταλιστική ιδιοκτησία, θα καταργηθούν τα διάφορα πακέτα που αδειάζουν τα κρατικά ταμεία για να στηρίζονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Θα διαγραφεί το δημόσιο χρέος
Θα καταργηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες για τα σχέδια του ΝΑΤΟ (π.χ. αποστολές στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν).
Η παραγωγικότητα της εργασίας θα ανέβει με την αξιοποίηση των τεχνολογιών και με τη συμμετοχή του λαού στον εργατικό έλεγχο. Μακριά από το κυνήγι της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας θα επιτυγχάνεται η μείωση των δαπανών εργασίας και υλών με ταυτόχρονη αύξηση παραγόμενου αποτελέσματος.

Ας υποθέσουμε ότι πέφτει η κυβέρνηση, πράγμα που και εμείς το θέλουμε, και στη θέση της αναδειχθεί η κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων» που φαντασιώνεται ότι θα διαπραγματευθεί τη μείωση του χρέους και θα καταργήσει το Μνημόνιο. Καταργώντας το Μνημόνιο και χωρίς να πειράξει την μονοπωλιακή ιδιοκτησία, το μόνο που θα πετύχει είναι τα μονοπώλια να ανασυνταχθούν και να πάρουν εκδίκηση, ο λαός ανέτοιμος και αποπροσανατολισμένος θα απογοητευθεί. Θα φουντώσει το γνωστό κίνημα της «κατσαρόλας».
Ας μας πουν οι εραστές μιας τέτοιας κυβέρνησης, σε ποια χώρα έγινε μια τέτοια πολιτική εναλλαγή και αν αυτή κατάφερε τελικά να επιβιώσει και να μη έλθουν τα πράγματα ξανά προς τα πίσω.

Έτσι δεν έγινε με τη κυβέρνηση της «επανάστασης των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία»», με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών του ηρωικού ιδεαλιστή Αλλιέντε, με την κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα; Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με το σημερινό, και ο εσωτερικός συσχετισμός επίσης περιέκλειε δυναμική που έμεινε αναξιοποίητη αφού η εργατική τάξη δεν μπόρεσε ή δεν κλήθηκε να παίξει τον ρόλο της.
Αλλά ας δούμε και σήμερα τι συμβαίνει. Οι λεγόμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Ευρώπης, σε ορισμένες περιπτώσεις με την συμμετοχή και Κομμουνιστικών Κομμάτων δεν ξεχώρισαν σε τίποτε σε σύγκριση με τις φιλελεύθερες και κεντροδεξιές, ακόμα και απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κατοχή.

Ας δούμε όλες τις αντιφάσεις που διέπουν την μπολιβαριανή διαδικασία στην Βενεζουέλα. Πρόεδρος Τσάβες, με κυβέρνηση και κοινοβούλιο που αποφασίζει διαφορετικά από τις προεδρικές έστω διακηρύξεις. Ο κρατικός έλεγχος σε στρατηγικούς τομείς ή και η κρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, δεν αλλάζει ριζικά την κατάσταση. Τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο, η αντίδραση ανασυντάσσεται. Η διανομή της γης των καπιταλιστών γαιοκτημόνων σε εργάτες γης, που έγιναν μικροϊδιοκτήτες, αναπαράγει την καπιταλιστική ιδιοκτησία καθώς οι γαιοκτήμονες ξαναγοράζουν τη γή από τους φτωχούς αγρότες.

Δείτε την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο, πρόεδρος κομμουνιστής, η χώρα δεσμευμένη στην ΕΕ, η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο αποφασίζουν μέτρα λιτότητας, ενώ το σχέδιο ανατροπής του προέδρου καλά κρατεί.

Δείτε και την άλλη πλευρά όμως, η σοσιαλιστική Κούβα κατάφερε ως σήμερα να σταθεί στα πόδια της, μόνη της και εν μέσω βάρβαρου ιμπεριαλιστικού εμπάργκο και επέμβασης. Η αντοχή δεν είναι ηθικό ζήτημα, είναι δυνατή όταν ο λαός έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία.

Άλλο πράγμα είναι να χάσεις την εξουσία ή να μη την πάρεις λόγω συσχετισμού και άλλο πράγμα είναι να παραιτείται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της από την κατάκτησή της.
Το γεγονός ότι σήμερα φέρνουμε στην επικαιρότητα το πρόβλημα της εξουσίας καθόλου δεν μας αποτραβά από τα ασφυκτικά προβλήματα του λαού, από την καθημερινότητα του ανέργου, του συνταξιούχου, του αυτοαπασχολούμενου. Αντίθετα, εφοδιάζει το λαό με τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί, να διεξάγει πιο αποτελεσματικό αγώνα.

Άμεσο και πρακτικό ζήτημα δράσης είναι να αντιπαλέψουμε το κυβερνητικό σχέδιο, το ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας, όπως υποκριτικά το αποκαλούν.

Αυτό το σχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σχέδιο χρεοκοπίας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Είναι σχέδιο σωτηρίας της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, του μεγαλύτερου μέρους των μονοπωλίων, εξαλείφει τα ίχνη των κοινωνικών κατακτήσεων που έμειναν ύστερα από την λαίλαπα που εξαπολύθηκε με την συνθήκη του Μάαστριχτ.

Βρισκόμαστε τώρα - σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από ό,τι μπορούσαμε να προβλέψουμε και εμείς - σε μια φάση που συζητείται ένας νέος γύρος ελεγχόμενης χρεοκοπίας καθώς και η προοπτική της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Δεν είναι κάτι το απίθανο, εάν η κρίση προχωρήσει στην Ιταλία και την Ισπανία, χτυπήσει για τα καλά την πόρτα της Γαλλίας.

Θα έχουμε φυγόκεντρες τάσεις από την ΕΕ, κάποιες χώρες θα αποβληθούν από την Ευρωζώνη. Θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα, οπωσδήποτε και στην Ελλάδα και αλλού. Ενδεχομένως θα υπάρχει περίοδος δυσκολίας σχηματισμού μιας αστικής κυβέρνησης, αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες, απότομη πτώση κυβερνήσεων, ανακατατάξεις.

Γι' αυτό το ενδεχόμενο ο αντίπαλος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη προετοιμάζεται παρασκηνιακά κυρίως αναζητώντας κυβερνήσεις συνεργασίας. Μετακομίζει τη συμπάθεια από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο, ψάχνει για το σχηματισμό κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών κυβερνήσεων, ενώ προτιμά το λεγόμενο μεγάλο συνασπισμό συνεργασίας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ετοιμάζεται επίσης με σχέδια αντικομμουνιστικής και λαϊκής καταστολής. Αυτό το σχέδιο θα περάσει και μέσω του δημοψηφίσματος που ετοιμάζει το ΠΑΣΟΚ.

Εκτός των άλλων το δημοψήφισμα έρχεται παραπλανητικά ως υποκατάστατο των εκλογών, τις οποίες και εμείς υποστηρίζουμε.
Η αστική τάξη της χώρας προετοιμάζεται με συμμετοχή σε νέο γύρο ανάφλεξης περιφερειακών εστιών πολέμου. Άλλωστε όλες οι προϋποθέσεις υπάρχουν, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, για μια τέτοια εξέλιξη.
Η εργατική τάξη, ο λαός δεν πρέπει από τώρα να προετοιμάζεται ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά για μια τέτοια εξέλιξη;
Ή θα αφήσει τους επάνω να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και να δώσουν μια νέα μορφή στο πολιτικό σύστημα, στην ουσία πιο βάρβαρη και αυταρχική;

Η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΑ ΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΟΥ ΠΑΚΕΤΟΥ «ΣΩΤΗΡΙΑΣ είτε του σοσιαλδημοκρατικού είτε του φιλελεύθερου»

Άμεση αντίδραση με στάση πληρωμών, αυτή είναι η απάντηση στο επιχείρημα της κυβέρνησης ότι θα ζήσουμε δύο κολασμένους μήνες. Εμείς πρέπει να κάνουμε τη ζωή της κυβέρνησης, της Τρόικα κόλαση.

Το ερώτημα λοιπόν που εμείς βάζουμε στο λαό:
Ως πότε θα ζεις με έναν τέτοιο εκβιασμό ή πληρώνεις ή αργοπεθαίνεις στη φτώχεια;
Θα αφήσουμε τον οφειλέτη στη ΔΕΗ, στην εφορία να χάσει το σπίτι του, να μπει ακόμα και στη φυλακή;

Στηρίζουμε, ενθαρρύνουμε, και βεβαίως συμμετέχουμε σε ένα παλλαϊκό κίνημα, οργανωμένο από τα συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις γυναικών και νέων, λαϊκές επιτροπές, άλλες μορφές οργάνωσης, κίνημα που αρνείται να πληρώσει τα χαράτσια, διεκδικεί να πληρώσει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.

Στηρίζουμε κάθε προσπάθεια να μπει φραγμός στη δημιουργία, από την εργοδοσία, επιχειρησιακών σωματείων, είμαστε στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για να γίνουν τα κλαδικά σωματεία μαζικά, οργανωτές του ταξικού αγώνα, με μαζική εργατική συμμετοχή στις συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα, στις σωματειακές επιτροπές.
Είμαστε σταθερά στην πρώτη γραμμή για να αποκτήσει ουσία και πόδια κάτω, στο λαό, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, με τη φτωχή αγροτιά, με τις οργανώσεις των γυναικών, των φοιτητών, σπουδαστών, των μαθητών.
Στηρίζουμε και πρωτοστατούμε στο κίνημα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας που θα κληθεί να πληρώνει τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, καθώς η κυβέρνηση έχει κάνει στάση πληρωμών στις σχολικές επιτροπές των δήμων.
Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσει η εργατική, λαϊκή οικογένεια.
Στηρίζουμε και παλεύουμε να μη στερηθεί ούτε ένας φοιτητής, σπουδαστής δωρεάν στέγη και σίτιση, να μην υπάρξει οικογένεια που δεν θα στείλει το παιδί της στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στα ΤΕΙ για οικονομικούς λόγους, τα έξοδά του.
Στηρίζουμε, είμαστε στην πρώτη γραμμή για να μη πληρώνουν φάρμακα και εξετάσεις οι λαϊκές οικογένειες, για να ξαναμπούν στη λίστα φάρμακα ευρείας χρήσης. Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσει η λαϊκή οικογένεια για εξετάσεις ή θεραπεία στα νοσοκομεία.
Στηρίζουμε και αναπτύσσουμε δράση για την κατάργηση των διοδίων.
Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στη δράση να παρεμποδιστεί η εφαρμογή του νόμου για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, των κατευθύνσεων για να λειτουργούν τα σχολεία ως ΑΕ.
Αναπτύσσουμε πρωτοβουλίες για την προστασία των ανέργων, ενάντια στη νέα μορφή ανεργίας που αντιπροσωπεύει η εργασιακή εφεδρεία που αφορά το δημόσιο και φθάνει μέχρι τους εργαζόμενους στα κέντρα και τους οργανισμούς που αφορούν την πρόληψη της ναρκοεξάρτησης, τη θεραπεία και κοινωνική επανένταξη, την αντιμετώπιση προβλημάτων ψυχικής υγείας. Είμαστε ριζικά αντίθετοι στο νόμο που φέρνει η κυβέρνηση που η φιλοσοφία του είναι η υποστήριξη της χρήσης χασίς, η συντήρηση της εξάρτησης με τη μεθαδόνη.
Συμμετέχουμε και πρωτοστατούμε στις κινητοποιήσεις για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υγεία και βεβαίως πρόληψη, για ισότιμες δωρεάν παροχές σε όλους ανεξάρτητα που εργάζονται ή δεν εργάζονται, κινητοποιούμαστε για την εξασφάλιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.

Όλοι για έναν και ένας για όλους

Νομιμοποιείται σήμερα η μη πληρωμή χαρατσιών, τα χαράτσια μέσα από τη ΔΕΗ, με τα χαρτιά της Εφορίας. Και να μην υπάρχουν ποινές.
Να διεκδικήσουμε δημόσια έργα που υπηρετούν κοινωνικές ανάγκες και εξασφαλίζουν σταθερή εργασία. Πρέπει να γίνουν έργα αποχετευτικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικής θωράκισης, να κτισθούν χιλιάδες εργατικές, λαϊκές κατοικίες, να στηριχθούν τα νέα ζευγάρια.

Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, ο λαός θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα νέο γύρο πολέμων σε βάρος λαών αλλά και σε βάρος της χώρας μας, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί στο άμεσο μέλλον

Δηλώνουμε για άλλη μια φορά οι λαοί δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών. Ο πόλεμος για την υπεράσπιση των συνόρων μας είναι στενά δεμένος με την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία και έτσι πρέπει να αναπτυχθεί.
Αυτή τη στιγμή είναι φανερό ότι οξύνονται και μέσα και έξω απ' την ΕΕ οι ανταγωνισμοί τους επίσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, τη Ρωσία κ.λπ. Το επίκεντρο του ανταγωνισμού αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Αυτή η περίφημη αραβική άνοιξη δεν προήλθε, δυστυχώς, από λαϊκή εξέγερση, και όπου έσκασε μύτη η παρέμβαση του εργατικού κινήματος π.χ. στην Αίγυπτο, υποκαταστάθηκε από θολά σχήματα υπό την καθοδήγηση τμημάτων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.

Αυτές τις μέρες πρέπει να επαγρυπνούμε καθώς επίκειται η άντληση πετρελαίου από την Κύπρο σε συνεργασία με το Ισραήλ και τις εταιρείες των ΗΠΑ. Στο φόντο αυτού του γεγονότος γίνεται μια προσπάθεια να περιοριστεί η διείσδυση στην περιοχή από την πλευρά της Ρωσίας και της Κίνας, ενώ η Τουρκία δρομολογεί τις βλέψεις της για το Αιγαίο, αφού η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει σε νέα εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Στηρίζουμε το δικαίωμα του κυπριακού λαού, της Κυπριακής Δημοκρατίας να κάνει την άντληση και να έχει τη δικιά της ΑΟΖ. Δεν το συζητάμε.

Αργά η γρήγορα βγαίνει στην επιφάνεια το κλασσικό πρόβλημα, πώς συνδυάζεται ο αγώνας για τα κυριαρχικά δικαιώματα με την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία.
Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι όταν οι λαοί καθοδηγούνται να περάσουν στο πλευρό του ενός ιμπεριαλιστικού άξονα σε βάρος του άλλου. Να υψώσουμε κατηγορηματικό, μαζικό όχι απέναντι στην λεγόμενη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, απέναντι στον υπαρκτό κίνδυνο να πλασαριστεί ένα νέο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. Παλεύουμε για την άμεση αναγνώριση του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Τα οξυμένα προβλήματα της περιοχής μας δεν μας οδηγούν να ξεχάσουμε το αμερικανικό και ευρωπαϊκό σχέδιο κατά της Κούβας, την πίεση που ασκείται, τους εκβιασμούς στον ηρωικό αυτό λαό να δεχθεί τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις. Δεν ξεχνάμε τους 5 κουβανούς ήρωες που είναι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ γιατί αποκάλυψαν τα σχέδια κατά της πατρίδας τους.
Ούτε στο πλευρό των ΗΠΑ, ούτε της Γερμανίας, ούτε της Κίνας, ούτε της Ρωσίας, δεν γινόμαστε σύμμαχοι κανενός ιμπεριαλιστή. Πατριωτικός διεθνισμός, ενάντια στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου.

Ο λαός να μην εγκλωβιστεί σε υποκατάστατα ελπίδας
Να μη χάνεται χρόνος σε αυταπάτες
Τέρμα στα άμαζα συνδικάτα και κλαδικά σωματεία
ΤΕΡΜΑ στο φαινόμενο στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία να μην αναπτύσσεται η πολύμορφη ταξική πάλη, να μη ριζώνει αυτή σε ένα ισχυρό ΚΚΕ και δυνατή ΚΝΕ. Παραμερίστε με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες τους συμβιβασμένους, την εργατική, συνδικαλιστική αριστοκρατία.
Μόνο οι θυσίες του αγώνα πιάνουν τόπο
Εμείς δε φοβόμαστε, ίσα ίσα περιμένουμε και εκτιμάμε ότι στη δράση θα μπουν νέες λαϊκές μάζες. Βεβαίως αυτές οι λαϊκές μάζες δεν έχουν εμπειρία ταξικής πάλης. Αλίμονο αν το ΚΚΕ σταθεί φοβισμένο απέναντι στις λαϊκές μάζες. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί το ΚΚΕ από την προσπάθεια ανοιχτά και καθαρά μέσα σ' αυτό το κίνημα να πει τη γνώμη του, όταν αυτό το κίνημα έχει κουσούρια, αδυναμίες, είναι ευάλωτο στα σχέδια του αντίπαλου. Μέσα στο κίνημα πρέπει να γίνεται διαπάλη.

ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ, ΠΟΙΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΠΟΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Ποιο κόμμα, ποιοι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα στη μαζικοποίηση των σωματείων, στη δημοκρατική λειτουργία του κινήματος με όρους μαζών, στην ανάπτυξη της λαϊκής αυτενέργειας και πρωτοβουλίας, στον πολλαπλασιασμό των μελών των σωματείων που έχουν ενεργό ρόλο και συμμετοχή σε όλα;

Είναι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, είναι οι φίλοι και οπαδοί του κόμματος, είναι οι ριζοσπάστες μαχητές που ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες απόψεις τους άφοβα έχουν καταλήξει στη σημασία συνεργασίας και συμπόρευσης με το ΚΚΕ.

Εδώ κρινόμαστε όλοι, όχι από την προσωπική μας δράση και αυτοθυσία αλλά πάνω απ’ όλα αν ως λαϊκοί ηγέτες εμπνέουμε τη διάθεση οργάνωσης και συμμετοχής στους πολλούς, αν εμπιστευόμαστε τις εργατικές λαϊκές μάζες και τη νεολαία, αν αναγνωρίζουμε τον αποφασιστικό τους ρόλο.
Επομένως οφείλουμε γρήγορα, χωρίς καμία αναβλητικότητα και χρονοτριβή να αποβάλλουμε τα φαινόμενα καμπανιακής δουλειάς χωρίς σχέδιο προοπτικής.

Να βάλουμε τέρμα στο φαινόμενο στο όνομα της ευθύνης και του φιλότιμου να παίρνουμε όλο το βάρος της οργάνωσης του αγώνα, χωρίς να δείχνουμε πρώτα το ενδιαφέρον να παρακινούμε και άλλους, να ζητούμε την γνώμη και την συμμετοχή τους.
Θα πρωτοστατήσουμε στην ανάπτυξη της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης ανεξάρτητα των εργασιακών σχέσεων, στην κοινή δράση με τους μετανάστες, στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν από τα μονοπώλια, τη φτωχή αγροτιά, στην ανάπτυξη παντού ιδιαίτερης δουλειάς που παίρνει υπόψη την ανισότητα της γυναίκας, τις ιδιαίτερες ανάγκες των νέων.

Πρέπει να μπει ένα τέρμα σε συντεχνιακές και τεχνητές διαιρέσεις ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιωτικούς εργάτες και υπαλλήλους. Ανάμεσα στους εργατοϋπαλλήλους και στους μικρούς εμπόρους, επαγγελματίες.
Η κοινωνικοπολιτική συμμαχία που βασίζεται στην κοινωνική διαστρωμάτωση και όχι σε αφηρημένες έννοιες, είναι η μόνη συμμαχία που μπορεί να μας βγάλει από τα βάσανα.
Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι όρος σήμερα για να αρχίζει να γέρνει η πλάστιγγα υπέρ του λαού.

Απο το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Μαζική έξοδος από το Δημόσιο

Διαστάσεις πανικού λαμβάνει το κύμα αποχωρήσεων, με χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους να καταθέτουν αιτήσεις συνταξιοδότησης ενόψει των ανατροπών στο μισθολόγιο, τις συντάξεις αλλά και στην εργασιακή εφεδρεία, σε σημείο μάλιστα τα ασφαλιστικά ταμεία να βρεθούν μπροστά ακόμη και σε στάση πληρωμών! Μόνο στο ΙΚΑ σε διάστημα δύο ημερών υποβλήθηκαν 1.000 αιτήσεις για συνταξιοδότηση υπαλλήλων του Ιδρύματος. Οι αιτήσεις για αποχώρηση ανέρχονται σε 2.000 στο υπουργείο Οικονομικών, συμπεριλαμβανομένου του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.
Ο πρόεδρος της ΠΟΣΕ - ΙΚΑ Νίκος Χατζόπουλος δήλωσε χθες ότι μέσα σε δύο ημέρες 1.000 υπάλληλοι από τους 8.385 παραιτήθηκαν υποβάλλοντας αιτήσεις συνταξιοδότησης. Παράλληλα ο κ. Χατζόπουλος προειδοποίησε για τα προβλήματα στην εξυπηρέτηση του κοινού και την είσπραξη των εσόδων από εισφορές και κάλεσε τα συναρμόδια υπουργεία να ξεκαθαρίσουν τι θα ισχύσει για τις συντάξεις μετά την εφαρμογή του νέου μισθολογίου και της εργασιακής εφεδρείας.
Μαζικές είναι οι αιτήσεις συνταξιοδότησης και στα άλλα ασφαλιστικά ταμεία (ΟΑΕΕ, ΟΠΑΔ κ.λπ.), γεγονός το οποίο - όπως παρατηρεί ο πρόεδρος της ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού στα ασφαλιστικά ταμεία) Θανάσης Τσακανίκας - θα προκαλέσει μπλακάουτ στην εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων αλλά και στη βιωσιμότητα των οργανισμών.
Ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Ταμείων και γενικός διευθυντής του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων Νίκος Καλάκος τόνισε ότι οι υπό συνταξιοδότηση εργαζόμενοι δεν θα αποφύγουν τελικά τις μειώσεις στις συντάξεις τους αφού το μέτρο θα έχει αναδρομική ισχύ. Ανέφερε επίσης ότι η τελευταία αναλογιστική μελέτη που έφθασε στο Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων κατέδειξε πως το έλλειμμα υπερβαίνει τα 4 δισ. ευρώ, γεγονός που οδηγεί με ακρίβεια στη στάση πληρωμών. Στο ίδιο Ταμείο δεν αποκλείεται να υπάρξουν και νέες περικοπές στο εφάπαξ, πέραν του 10% που ήδη έχει επιβληθεί.
Τονίζεται ότι εκτός από το νέο μισθολόγιο και την εργασιακή εφεδρεία, το υπουργείο Οικονομικών εξετάζει νομοθετική ρύθμιση και για τις συντάξεις, για τη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης, η οποία θα αφορά τόσο τους «παλαιούς» όσο και τους «νέους» ασφαλισμένους. Το ποσοστό πρόκειται να υποχωρήσει στο 60% από το 80% που ισχύει σήμερα για τους «παλαιούς» και 70% για όσους ασφαλίστηκαν μετά το 1993.
Σύμφωνα με κύκλους της ΑΔΕΔΥ, με τις νέες ρυθμίσεις η μείωση των συντάξεων μπορεί να αρχίζει από 142 ευρώ - για όσους είναι σε χαμηλά κλιμάκια - και να φτάνει έως και τα 393 ευρώ τον μήνα, για όσους είναι στα υψηλότερα κλιμάκια και συμπληρώσουν 35ετία. Μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι παλαιοί ασφαλισμένοι, που μπήκαν στην αγορά εργασίας μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1992. Ωστόσο, οι αλλαγές θα επηρεάσουν και όσους διορίστηκαν μετά το 1993.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Παρακολουθείται από την Αμερικανική πρεσβεία η δράση του ΚΚΕ και των στελεχών του σε όλη την Ελλάδα.

Οι αγώνες και οι θέσεις του Κόμματος για τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, η στρατηγική και η επιρροή του στο λαό, απασχολούν τις αναφορές των Αμερικάνων διπλωματών
Το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τις θέσεις και τη δράση του ΚΚΕ, αποκαλύπτουν τα απόρρητα τηλεγραφήματα που διέρρευσαν από το Wikileaks

Δεκάδες αναφορές στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας περιέχονται στα τηλεγραφήματα της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα προς την Ουάσιγκτον. Τα απόρρητα έγγραφα είχε στην κατοχή του ο ιστότοπος Wikileaks και από χτες δημοσιεύονται ανεξέλεγκτα στο διαδίκτυο, μετά τη διαρροή των κωδικών από τη βρετανική εφημερίδα «Guardian». Στα χιλιάδες τηλεγραφήματα που έχουν δημοσιοποιηθεί μέχρι τώρα σε ελληνικούς ιστότοπους και αφορούν την Ελλάδα, περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων πληροφορίες και εκτιμήσεις των Αμερικάνων πρέσβεων στην Αθήνα για το ΚΚΕ.
Ανάμεσα στα ζητήματα που απασχολούν τους διπλωμάτες των ΗΠΑ, είναι η αντοχή του ΚΚΕ σαν μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, παρά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η επιρροή του στο εργατικό κίνημα και η εκλογική του απήχηση, η συμμετοχή του στους εργατικούς, αντιιμπεριαλιστικούς και φοιτητικούς αγώνες, οι θέσεις του για τα εθνικά θέματα της Ελλάδας και οι διεθνείς σχέσεις του Κόμματος, ιδιαίτερα με την Κούβα.

Από το σύνολο των τηλεγραφημάτων, προκύπτει ότι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, επιχειρηματίες και άλλοι παράγοντες του αστικού συστήματος μπαινόβγαιναν στην αμερικάνικη πρεσβεία(βλεπε Καρατζαφερης-Τζαβελα) και παρείχαν συστηματικά πληροφορίες και εκτιμήσεις για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, με αιχμή τα ενεργειακά και άλλα θέματα ενδιαφέροντος της αμερικάνικης διπλωματίας. Κάτω από αυτό το πρίσμα και σε σχέση με τις ιδιαίτερες επιδιώξεις των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, εξετάζεται και η δράση του ΚΚΕ, που δείχνει να απασχολεί τους Αμερικάνους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αντιιμπεριαλιστική δράση του Κόμματος.

Στις 6/9/2007, λίγο πριν τις εκλογές, σε τηλεγράφημα για την κατάσταση στην Ελλάδα, η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα εκτιμάει για το ΚΚΕ: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) διαμορφώθηκε στα 1920 και παραμένει προσηλωμένο στον σοβιετικού τύπου μαρξισμό - λενινισμό. Παραδοσιακά ελέγχει τουλάχιστον 5% του ελληνικού εκλογικού σώματος και το τελευταίο διάστημα έχει διευρύνει τη δύναμή του, κερδίζοντας δυνάμεις που φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ. Υπό την ηγεσία της ΓΓ, Αλέκας Παπαρήγα, το ΚΚΕ ευδοκιμεί σε καταστάσεις αναστάτωσης και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση των εργαζομένων και στις απεργίες στο δημόσιο τομέα».

Σε επόμενο τηλεγράφημα, στις 17/12/2008, σχετικά με τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, η αμερικάνικη πρεσβεία αναφέρεται στους«δεινόσαυρους της σκληρής Αριστεράς», γράφοντας συγκεκριμένα: «Σε αντίθεση με τους ομολόγους τους σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν εξελιχθεί μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την περαιτέρω ολοκλήρωση της ΕΕ και την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Η ιδεολογία, οι τακτικές και οι στόχοι της ελληνικής "σκληρής αριστεράς", παραμένουν ίδιες με αυτές στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και αποτελούν χώρο υποδοχής αποστρατευμένων αναρχικών.
Αντανακλώντας τις ιδεολογικές διαιρέσεις μιας προηγούμενης εποχής, η αριστερά παραμένει διασπασμένη ανάμεσα στο ΚΚΕ ορθόδοξο μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, σοβιετικού τύπου και το νέο - αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει υιοθετήσει τα συνθήματα και την νοοτροπία ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, διατηρεί όμως ακόμα μια σχετική πίστη στο μαρξισμό. Ενώ το ΚΚΕ υποστήριξε δημόσια μόνο ειρηνικές και πειθαρχημένες διαδηλώσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο ανοιχτά παρότρυνε αναρχικούς και φοιτητές σε βίαιη δράση».
Τεντωμένες κεραίες για τα Βαλκάνια
Στις 23/7/2008, μετά τη σύλληψη Καράτζιτς, η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που εκφράζει «ασυμφωνία». Σύμφωνα με το τηλεγράφημα:
«Το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ), ένα από τα λίγα κόμματα σε όλο τον κόσμο που διατηρεί σταλινικό προσανατολισμό, εξέδωσε μια ασύμφωνη ανακοίνωση, ισχυριζόμενο ότι η σύλληψη αποτελεί ένδειξη ότι η Σερβία "έχει ενδώσει" σε αμερικανικές και ευρωπαϊκές πιέσεις. Στη δήλωσή του, το ΚΚΕ ονομάζει το Δικαστήριο της Χάγης "παράνομο και επαίσχυντο", δεδομένου ότι είναι το ίδιο δικαστήριο που "έχει την ευθύνη για τη φυλάκιση και το θάνατο του Μιλόσεβιτς", επειδή τόλμησε να αντισταθεί στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της χώρας του. Το ΚΚΕ κάλεσε ακόμα να συλληφθούν ο γγ του ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοι πολιτικοί ηγέτες, κατηγορώντας τους για "μαζικά εγκλήματα εναντίον των λαών της Γιουγκοσλαβίας, για την κατάσταση του Κοσσυφοπεδίου, και την αναζωπύρωση του εθνικισμού και των απειλών για την ειρήνη στην περιοχή"».
Αργότερα και με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, το αμερικάνικο προξενείο στη Θεσσαλονίκη στέλνει στην Ουάσιγκτον αναφορά για τη διαδήλωση που διοργάνωσε στις 22/2/2008 η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η καταγραφή είναι λεπτομερέστατη και μεταξύ άλλων αναφέρει: «Στις 19:30, περίπου 700 διαδηλωτές, περιλαμβανομένων των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας (ΚΚΕ) και της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Ελλάδας (ΚΝΕ) συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Αριστοτέλους (σχέδια για την διαδήλωση είχαν αναγγελθεί εκ των προτέρων) και πορεύτηκαν σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, με κόκκινες σημαίες και αναμμένα κεριά (...)
Τους καθοδηγούσε ο γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ Κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος σημείωσε ότι τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, έχουν κοινή ευθύνη για την κατάσταση στα Βαλκάνια και ζήτησε από την κυβέρνηση της Ελλάδας να μην αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο. Οι διαδηλωτές σταμάτησαν πρώτα μπροστά από το γαλλικό προξενείο, ύστερα μπροστά από το γερμανικό προξενείο και τελικά σταμάτησαν για πέντε λεπτά μπροστά από το κτίριο που στεγάζει το αμερικανικό Γενικό Προξενείο. Φώναζαν αντιαμερικανικά συνθήματα (π.χ. "Αμερικανοί, φονιάδες των λαών, πηγαίνετε σπίτι", "Δεν είναι τρομοκράτες οι λαοί, τρομοκράτες είναι οι Αμερικανοί", "Εξήντα χρόνια ΝΑΤΟ, η ίδια ιστορία, βία, πολέμοι και τρομοκρατία").
Εκαψαν μια αμερικανική σημαία και με σπρέι έγραψαν στο πεζοδρόμιο, μπροστά από την κύρια είσοδο του κτιρίου, "Αμερικανοί, φονιάδες των λαών», με υπογραφή του ΚΚΕ. Στη συνέχεια, αναχώρησαν και η πορεία προχώρησε προς το Προξενείο της Σερβίας και το Βρετανικό Συμβούλιο, απ' όπου διαλύθηκε ειρηνικά».
Στο ίδιο τηλεγράφημα γίνεται μνεία στην «καλά προετοιμασμένη και αποτελεσματική» δράση της αστυνομίας. Συγκεκριμένα, γράφεται: «Το Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ βρίσκεται στον 7ο όροφο ενός εμπορικού κτιρίου, το οποίο στεγάζει επίσης το αλβανικό Προξενείο και το Προξενικό Γραφείο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, η αστυνομία ήταν καλά προετοιμασμένη και προστάτευσε το κτίριο του Προξενείου με αποτελεσματικότητα. Τέσσερα τμήματα της αστυνομίας είχαν αναπτυχθεί γύρω από το κτίριο και δύο κλούβες της αστυνομίας, με ένα πυροσβεστικό όχημα, κρατούσαν κλειστό τον δρόμο στο πίσω μέρος του Προξενείου. Τοπικά τηλεοπτικά συνεργεία κάλυψαν τα γεγονότα».
Με προφανή στόχο να δημιουργήσει συνειρμούς για «ακραίες αντιδράσεις», ο Αμερικάνος πρόξενος επισυνάπτει στο ίδιο τηλεγράφημα την περιγραφή κινητοποίησης που έκανε την ίδια μέρα στη Θεσσαλονίκη η «Χρυσή Αυγή», αντιδρώντας στην πρόταση Νίμιτς «για την επίλυση του ονόματος της Μακεδονίας».
Ενοχλητική η αλληλεγγύη στην Κούβα
Αλλο τηλεγράφημα της αμερικάνικης πρεσβείας ασχολείται με τη στάση της Ελλάδας απέναντι στην Κούβα και παρατηρεί: «Η Ελλάδα ακολουθεί σε γενικές γραμμές την κοινή θέση της ΕΕ, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Κούβα (...) Δεν γνωρίζουμε καμία πρόσφατη επίσκεψη υψηλού επιπέδου μεταξύ αξιωματούχων των δύο χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κάνει επίσημες δηλώσεις σχετικά με τη μετάβαση από τον Φιντέλ στον Ραούλ Κάστρο και δεν έχει κάνει γενικά κανένα σχόλιο σχετικά με την Κούβα. Το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ) διατηρεί στενούς δεσμούς με το καθεστώς της Κούβας. Τον Μάιο του 2008, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ κ. Παπαρήγα επισκέφθηκε την Αβάνα για να συναντηθεί με τον Ραούλ Κάστρο και άλλα κορυφαία μέλη του καθεστώτος του Κάστρο».
Αναφορές, τέλος, γίνονται στα τηλεγραφήματα που έχουν δημοσιοποιηθεί έως τώρα για κινητοποιήσεις του ΚΚΕ ενάντια στην ισραηλινή επέμβαση στην Λωρίδα της Γάζας. Αλλά και στη διοργάνωση κινητοποιήσεων με αιχμή τα ζητήματα της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα εκείνες που έγιναν έξω από αμερικάνικων συμφερόντων σχολές, την περίοδο που συζητιόταν η εξομοίωση των πτυχίων που δίνουν σχολές ξένων χωρών, με εκείνα που παρέχουν τα ελληνικά τριτοβάθμια ιδρύματα.

Πάνω από 760.000 οι εγγεγραμμένοι άνεργοι τον Αύγουστο

Νέα μεγάλη άνοδο σημείωσαν οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ το μήνα Αύγουστο του 2011 σε σχέση με τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι εγγεγραμμένοι άνεργοι τον περασμένο Αύγουστο έφτασαν τους 693.329, αυξημένοι κατά 124.107, σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2010 οπότε και οι εγγεγραμμένοι άνεργοι ανέρχονταν στους 569.222, ποσοστιαία αύξηση 21,8%. Ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων είναι μεγαλύτερος, καθώς στους 693.329 άνεργους πρέπει να προστεθούν άλλοι 69.976, τους οποίους οι υπηρεσίες του ΟΑΕΔ δεν μετρούν ως άνεργους επειδή δηλώνουν ότι δεν αναζητούν εργασία. Ετσι, ο αριθμός των ανέργων εκτινάσσεται στα 763.305 άτομα.


Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση αξιοποιεί τα χρήματα του ΟΑΕΔ για να μπουκώσει με ζεστό χρήμα τους επιχειρηματίες, προκειμένου να απασχολήσουν τζάμπα φτηνούς εργαζόμενους, αρνείται να πάρει άμεσα μέτρα προστασίας και ανακούφισης των ανέργων. Ενδεικτικό αυτής της βάρβαρης πολιτικής που οδηγεί σε ακραία φτώχεια χιλιάδες εργατικές οικογένειες αποτελεί και το γεγονός ότι από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων επιδοτούνται μόλις 212.297 άτομα, ποσοστό 27,8% του συνόλου των εγγεγραμμένων ανέργων.

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι τα όποια προγράμματα έχει βάλει σε εφαρμογή η κυβέρνηση με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας είναι προγράμματα ενίσχυσης των εργοδοτών, οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται χωρίς να πληρώνουν δεκάρα τσακιστή τους εργαζόμενους για λίγους μήνες. Αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να φρενάρει την ανεργία γιατί αποτελεί μέρος του συστήματος που την παράγει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, στην ηλικιακή ομάδα 30 - 54 ετών αντιστοιχεί το 62,63% των εγγεγραμμένων ανέργων, στην ομάδα κάτω των 30 το 28,23% και στην ομάδα άνω των 55 ετών το 9,14%. Από το σύνολο των ανέργων το 59,19% είναι γυναίκες και το 40,81% άνδρες. Στο επίπεδο της εκπαίδευσης το 45,28% των ανέργων έχει δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το 34,61% έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (έως 3η Γυμνασίου), το 18,92% έχει τριτοβάθμια εκπαίδευση και το 1,20% δεν έχει εκπαίδευση.

Οι αναγγελίες πρόσληψης τον Αύγουστο του 2011 έφτασαν τις 50.443. Ταυτόχρονα, τον ίδιο μήνα χάθηκαν 58.619 θέσεις εργασίας (απολύσεις, λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου και «οικειοθελείς» αποχωρήσεις). Ετσι, οι καθαρές ροές της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα ήταν μειωμένες κατά 8.176. Τέλος, από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων, το 36% αναλογεί στην Περιφέρεια Αττικής και το 20,49% στην Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Η εξαπατημένη ΓΣΕΕ!

Την απατημένη σύζυγο παριστάνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και με επιστολή της στον υπουργό Εργασίας διαμαρτύρεται γιατί ενώ συμμετείχε στο διάλογο - απάτη που έστησε η κυβέρνηση για την αναβάθμιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ), τελικά διαπιστώνει ότι «η συζήτηση επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στη "νομιμοποίηση" της περαιτέρω αποδυνάμωσης της επέκτασης των ΣΣΕ και της γενίκευσης των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων...».


Δεν είναι η πρώτη φορά που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προσπαθεί να δείξει ότι εκ των υστέρων ανακαλύπτει την Αμερική. Διότι από την πρώτη στιγμή, σκοπός της Επιτροπής που συστάθηκε δεν ήταν η ενίσχυση των συλλογικών συμβάσεων και μάλιστα των κλαδικών, αλλά η αποδυνάμωσή τους. Και η πλειοψηφία διαθέτει και τη γνώση και την εμπειρία να το καταλάβει. Ομως, άλλες ήταν οι επιδιώξεις της. Ηθελε και αυτή τη φορά να δώσει τη «νομιμοποίηση» που επεδίωκε η κυβέρνηση για να προχωρήσει η ανατροπή των κλαδικών συμβάσεων και η επέκταση των ειδικών επιχειρησιακών και, εντέλει, η μαζική επιβολή των ατομικών. Η απόσυρση τώρα του εκπροσώπου της από την Επιτροπή, γίνεται για να κρατηθούν τα προσχήματα. Η δουλειά, όμως, έγινε.

Καλεί, μάλιστα, τους εκπροσώπους των εργοδοτών, τους οποίους αποκαλεί και «εθνικούς διαπραγματευτές», να αποδείξουν την ομόθυμη θέση τους για σεβασμό των κλαδικών συμβάσεων... Με δυο λόγια, καλεί το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα.

Οχι, δεν είναι εξαπατημένη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας και αυτό το καθήκον το φέρνει σε πέρας με πλήρη επιτυχία.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

«Δεν έχουμε να πληρώσουμε, δε θέλουμε να πληρώσουμε»

Με το σύνθημα «Αρνούμαι να πληρώσω τη φορο-ληστεία, ούτε ένα ευρώ για την πλουτοκρατία» εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, σπουδαστές, γυναίκες, άνεργοι, συνταξιούχοι, ανταποκρίθηκαν χθες στο αγωνιστικό κάλεσμα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ και από το Σύνταγμα έστειλαν μήνυμα αντίστασης στη νέα φοροκαταιγίδα, ισχυρό μήνυμα ανυπακοής στα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Με μια φωνή διαδήλωσαν και δήλωσαν «Δεν έχουμε να πληρώσουμε, δε θέλουμε να πληρώσουμε», δεν αναγνωρίζουμε το χρέος που δημιούργησε η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις που την υπηρετούν. Με τα πανό του ΜΑΣ σπουδαστές και φοιτητές διατράνωσαν την αντίθεσή τους στο νόμο - πλαίσιο και με το σύνθημα «Ανάγκη του λαού η δωρεάν παιδεία έξω από τις σχολές η κάθε εταιρεία» αποκάλυψαν το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο αυτού του νόμου. Από το Σύνταγμα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της Αθήνας διαμήνυσαν την απόφασή τους να κλιμακώσουν τους αγώνες τους, να οργανώσουν και να προετοιμάσουν την επόμενη πανελλαδική απεργία, να δώσουν ώθηση στην κοινωνική συμμαχία.


Σε δήλωσή της από το χώρο του συλλαλητηρίου η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Να παραμερίσουμε τους φόβους, τις αυταπάτες, τους δισταγμούς διαφορετικά θα βρεθούμε κυριολεκτικά κολλημένοι στον τοίχο, ο εργαζόμενος λαός, η εργατική τάξη, ιδιαίτερα η νεολαία. Από τώρα πρέπει να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την αναγέννηση και την αντεπίθεση του κινήματος».
Αλέκα Παπαρήγα: Από τώρα πρέπει να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την αναγέννηση και την αντεπίθεση του κινήματος 

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Επιχείρηση διαίρεσης των εργαζομένων

Μόνο αθεράπευτα αφελείς και εθελοτυφλούντες θα πίστευαν το παραμύθι της κυβέρνησης ότι τάχα η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις αφορούν τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή όσους έχουν εργασιακή σχέση αορίστου ή ορισμένου χρόνου. «Στο στενό δημόσιο τομέα απολύσεις δεν προβλέπονται, ούτε γίνεται τέτοια συζήτηση, καθότι υπάρχουν συνταγματικοί περιορισμοί», υποστήριξε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις αφορούν τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για τερατώδες ψέμα που διακινείται με σκοπό να διαιρέσει τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και να περάσει τα μέτρα που τσακίζουν τα δικαιώματά τους και τους ρίχνουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η αλήθεια είναι ότι στη δεξαμενή με το «πλεονάζον προσωπικό», που στη συνέχεια θα υπαχθεί σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, δηλαδή καθεστώς ανεργίας και απόλυσης, δε θα ριχτούν μόνο εργαζόμενοι από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και από το «στενό», δηλαδή τη δημόσια διοίκηση (υπουργεία κλπ.), έστω και αν αυτό γίνει με κάποια διαφορά φάσης. Τον τρόπο που θα γίνει αυτό τον δείχνει η έκθεση του ΟΟΣΑ για τη δημόσια διοίκηση, που διαπιστώνει «πληθώρα» γενικών και ειδικών γραμματειών, καθώς και διευθύνσεων και τμημάτων και ούτε λίγο ούτε πολύ συστήνει την κατάργηση του 1/3 εξ αυτών. Είναι ολοφάνερο ότι η κατάργηση των διευθύνσεων και των τμημάτων συνεπάγεται και κατάργηση οργανικών θέσεων, πράγμα που ανοίγει το δρόμο για εργασιακή εφεδρεία και απολύσεις ακόμα και στο στενό δημόσιο τομέα. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να «τσιμπήσουν», να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και να οργανώσουν την ενιαία πάλη τους για τη λαϊκή εξουσία.