ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΚΚΕ
Ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα αρχίζει να προσβλέπει στη ριζική ανατροπή της πολιτικής εξουσίας, στη ριζική αλλαγή, να βλέπει το στόχο για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία και προσπαθούμε να δώσουμε - όσο γίνεται σε μια συνέντευξη - αναλυτικά αυτό το περίγραμμα και να συζητήσουμε με το λαό.
Θα μου πείτε "είναι ώρα τώρα να βάλετε ένα τέτοιο θέμα; Της ρήξης και της ανατροπής, τώρα που τα προβλήματα του λαού οξύνονται και ο λαός προσπαθεί να βρει ένα σωσίβιο να κρατηθεί;". Δεν εξαρτάται από εμάς να αντιμετωπίσουμε τα οξυμένα προβλήματα του λαού με προτάσεις. Προτάσεις έχουμε, όχι μόνο για να σταματήσει ο κατήφορος, αλλά και πώς μπορεί ο λαός να ζήσει καλύτερα, με τις συγκεκριμένες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η Ελλάδα.
Ομως, ακριβώς σήμερα που έχουν ξεριζωθεί σχεδόν όλες οι κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και βέβαια όταν ξεριζώνεις κάτι, φυτεύεις κάτι άλλο. Το τι φυτεύουν ξέρετε: Από τους μισθούς και τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Ηδη, τώρα μπήκε στη συζήτηση η ιδιωτική απασχόληση στο δημόσιο τομέα. Θα μου πείτε, "τους εμποδίζει το Σύνταγμα". Σιγά, αλλάζουν και το Σύνταγμα, κάνουν και συνταγματική αναθεώρηση και το περνάνε.
Ακριβώς τώρα, που δεν είμαστε σε μια περίοδο όπως ήμασταν πριν από 10 - 20 χρόνια, όπου με κάποιους παρατεταμένους αγώνες μπορούσες να αποσπάσεις, ήθελες 15% - 20% αύξηση, έπαιρνες, ξέρω 'γω 8%. Τώρα έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση, μια εξουσία, η οποία δεν κάνει πίσω ρούπι. Δε χάνουν καθόλου οι αγώνες την αξία τους. Απλώς πρέπει να πάρουν ένα άλλο νόημα. Οι αγώνες που χρειάζονται σήμερα δεν μπορεί να είναι οι συνηθισμένοι αγώνες που ζήσαμε τη μεταπολίτευση ή και πριν τη μεταπολίτευση. Αυτοί δε φτάνουν.
Και, αν θέλετε, ποντάρει σήμερα η κυβέρνηση, η εξουσία του κεφαλαίου να πω γενικά, η πολιτική εξουσία, ποντάρει στην κούραση των εργαζομένων από παρατεταμένους αγώνες που δε φέρνουν αποτελέσματα, αλλά ποντάρει πάνω απ' όλα στην ανεργία, στα χαμένα μεροκάματα. Επομένως, οι αγώνες για να μπορέσουν να παίξουν το ρόλο τους πρέπει να έχουν άλλο στόχο και διαφορετική προοπτική. Αλλιώς, πραγματικά αυτοί οι αγώνες θα έχουν αναποτελεσματικότητα.
Ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα αρχίζει να προσβλέπει στη ριζική ανατροπή της πολιτικής εξουσίας, στη ριζική αλλαγή, να βλέπει το στόχο για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία και προσπαθούμε να δώσουμε - όσο γίνεται σε μια συνέντευξη - αναλυτικά αυτό το περίγραμμα και να συζητήσουμε με το λαό.
Θα μου πείτε "είναι ώρα τώρα να βάλετε ένα τέτοιο θέμα; Της ρήξης και της ανατροπής, τώρα που τα προβλήματα του λαού οξύνονται και ο λαός προσπαθεί να βρει ένα σωσίβιο να κρατηθεί;". Δεν εξαρτάται από εμάς να αντιμετωπίσουμε τα οξυμένα προβλήματα του λαού με προτάσεις. Προτάσεις έχουμε, όχι μόνο για να σταματήσει ο κατήφορος, αλλά και πώς μπορεί ο λαός να ζήσει καλύτερα, με τις συγκεκριμένες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η Ελλάδα.
Ομως, ακριβώς σήμερα που έχουν ξεριζωθεί σχεδόν όλες οι κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και βέβαια όταν ξεριζώνεις κάτι, φυτεύεις κάτι άλλο. Το τι φυτεύουν ξέρετε: Από τους μισθούς και τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Ηδη, τώρα μπήκε στη συζήτηση η ιδιωτική απασχόληση στο δημόσιο τομέα. Θα μου πείτε, "τους εμποδίζει το Σύνταγμα". Σιγά, αλλάζουν και το Σύνταγμα, κάνουν και συνταγματική αναθεώρηση και το περνάνε.
Ακριβώς τώρα, που δεν είμαστε σε μια περίοδο όπως ήμασταν πριν από 10 - 20 χρόνια, όπου με κάποιους παρατεταμένους αγώνες μπορούσες να αποσπάσεις, ήθελες 15% - 20% αύξηση, έπαιρνες, ξέρω 'γω 8%. Τώρα έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση, μια εξουσία, η οποία δεν κάνει πίσω ρούπι. Δε χάνουν καθόλου οι αγώνες την αξία τους. Απλώς πρέπει να πάρουν ένα άλλο νόημα. Οι αγώνες που χρειάζονται σήμερα δεν μπορεί να είναι οι συνηθισμένοι αγώνες που ζήσαμε τη μεταπολίτευση ή και πριν τη μεταπολίτευση. Αυτοί δε φτάνουν.
Και, αν θέλετε, ποντάρει σήμερα η κυβέρνηση, η εξουσία του κεφαλαίου να πω γενικά, η πολιτική εξουσία, ποντάρει στην κούραση των εργαζομένων από παρατεταμένους αγώνες που δε φέρνουν αποτελέσματα, αλλά ποντάρει πάνω απ' όλα στην ανεργία, στα χαμένα μεροκάματα. Επομένως, οι αγώνες για να μπορέσουν να παίξουν το ρόλο τους πρέπει να έχουν άλλο στόχο και διαφορετική προοπτική. Αλλιώς, πραγματικά αυτοί οι αγώνες θα έχουν αναποτελεσματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου