Το κίνημα που άλλαξε την ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας

Πού πρέπει να στηριχτεί ο κόσμος για να αρχίσει να ξεδιπλώνει ένα κίνημα νέας εθνικής αντίστασης;
Να σκεφτούμε πως μπόρεσε ο Ελληνικός λαός να αντιμετωπίσει το φασισμό, τον πόλεμο και τη Νέα Τάξη και να βγει νικητής.
Η εθνική αντίσταση υπήρξε ένα μεγαλειώδες κίνημα που αγκάλιασε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα, το σύνολο της επικράτειας. Επέτρεψε στο λαό να αναπτύξει πρωτοβουλίες και μορφές οργάνωσης, να κινητοποιήσει τα καλύτερα, τα πιο δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας. Να γίνει πραγματικά δημιουργός της ιστορίας. Είναι αναγκαίο να δούμε πως αναπτύχθηκε ένα τέτοιο κίνημα. Πολύ περισσότερο που και σήμερα προβάλλεται και απασχολεί το ερώτημα αν μπορούμε να αντιδράσουμε στη Νέα Τάξη που επιβάλει η Ε.Ε. και οι ιμπεριαλιστές γενικότερα. 
Όσοι νομίζουν πως τα πράγματα εξελίσσονται ευθύγραμμα δεν πρέπει να ξεχνούν πως η Κατοχή διαδέχτηκε τη φασιστική διχτατορία του Μεταξά που είχε διαλύσει κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης. Και που έκανε συστηματική δουλειά εκμαυλισμού του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας για την προσέλκυση της στη φασιστική ιδεολογία. 
Όσοι έχουν γράψει για τα πρώτα χρόνια της κατοχής (Γληνός, Μελετζής, Σαράφης κ.α.) αναφέρονται σε αυτή την κατάσταση πνευματικού, ηθικού και σωματικού ξεπεσμού στην οποία οδήγησε η πείνα αλλά και η απελπισία, η έλλειψη συλλογικότητας, αλληλεγγύης και μαχητικού πνεύματος.
Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονταν και οι οργανωμένες δυνάμεις που αντιπαρατίθονταν στο φασισμό, και ιδιαίτερα το ΚΚΕ, στο οποίο έπεφτε και το κύριο βάρος της οργάνωσης του αγώνα. Οι οργανώσεις διαλυμένες από τη μεταξική διχτατορία, η μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών στις φυλακές και στις εξορίες και το πολιτικό τοπίο πιο μαύρο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο.
Πού στηρίχθηκε λοιπόν ο κόσμος για να αρχίσει να ξεδιπλώνει το κίνημα της εθνικής αντίστασης;
Καταρχήν υπήρχε το αντιφασιστικό λαϊκό αίσθημα που δεν είχε σβήσει. Υπήρχαν οι «αντικειμενικές» προϋποθέσεις να αναπτυχθεί ένα κίνημα (που όμως δεν ήταν πολύ διαφορετικές από τις «αντικειμενικές» προϋποθέσεις που οδηγούσαν στον ξεπεσμό και στη διάλυση των σωμάτων και των συνειδήσεων). Υπήρχε το διεθνές κίνημα, κομμουνιστές και λαοί σε όλη τη γη που πολεμούσαν τη χιτλερική Νέα Τάξη, και βεβαίως ο αγώνας της Σοβιετικής Ένωσης προς την οποία προσέβλεπαν όλοι για το σταμάτημα της ναζιστικής προέλασης. Πάνω απ’ όλα υπήρχαν οι κομμουνιστές που όλη την προηγούμενη περίοδο είχαν ανδρωθεί μέσα από τους αγώνες για την οργάνωση του λαού και την υπεράσπιση των συμφερόντων του. Μέσα από αυτούς τους αγώνες είχαν δεθεί με τον κόσμο με δεσμούς αίματος, είχαν γίνει πραγματικά «άνθρωποι από άλλη πάστα». Όχι μόνο μαχητικοί αλλά και ικανοί να οργανώνούν, να αναπτύσσουν αγώνες, να προσανατολίζονται πολιτικά, να συσπειρώνουν και να κινητοποιούν.
Πάνω σ’ αυτές τις δυνάμεις στηρίχτηκε η προσπάθεια να σηκωθεί ο λαός, να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στο φασισμό και στους ντόπιους συνεργάτες του. Μια προσπάθεια με την οποία δεν μπορεί να «ξεμπερδεύει» κανείς εύκολα, ούτε με απλουστεύσεις, γιατί έχει να διδάξει πολλά και κυρίως το τι σημαίνει να υπάρχει μια γενική γραμμή και πώς μπορεί αυτή να μετατρέπεται σε πολιτική γραμμή και στόχους και να αγκαλιάζει πραγματικά τον κόσμο.
Σ’ αυτόν τον αγώνα ο λαός είχε ένα μεγάλο όπλο, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί και πολύ περισσότερο να νικήσει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει όλο αυτό το κίνημα χωρίς την ύπαρξη και την ακούραστη δράση των κομμουνιστών που «έριξαν» το σύνθημα του αγώνα, πήραν όλες τις πρωτοβουλίες συγκρότησης του Ενιαίου Μετώπου, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή κάθε μικρού και μεγάλου αγώνα. Με δυό λόγια έδειξαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και έβαλαν ακόμα και τη ζωή τους στην υπηρεσία του, βρέθηκαν δίπλα και μαζί του, τον οργάνωσαν και τον κινητοποίησαν.
Η ιστορία διδάσκει
Όλα τα παραπάνω έχουν τίποτα να μας διδάξουν σήμερα; Πάρα πολλά.
Πρώτον, πως δεν επιτρέπεται να μας παρασύρει η μοιρολατρία και η επίδειξη δύναμης της καινούργιας Νέας Τάξης και των ισχυρών της γης. Ούτε παντοδύναμοι είναι, όπως θέλουν να παρουσιάζονται, ούτε ανίκητοι. Άρα αγώνας ενάντια στη μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια και σε όσους την προβάλουν (σοσιαλδημοκρατία, ρεφορμισμός, δυστυχισμένη συνείδηση) προσπαθώντας να την επιβάλουν. Να δειχτεί ότι αυτές οι λογικές και οι πολιτικές υπάρχουν για να καλύψουν την απόφασή τους να μην αναλάβουν τις ευθύνες και τα βάρη του αγώνα ανατροπής της σημερινής κατάστασης. Να προβληθεί η γραμμή της αντίστασης, το δίκαιο κι αναγκαίο της εξέγερσης ενάντια σε ό,τι καταδικάζει τους λαούς σε φτώχεια, εξαθλίωση, υποβάθμιση της ζωής τους σε όλα τα επίπεδα.
Δεύτερον, χρειάζεται συστηματική προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος πως μπορεί να αγωνιστεί και ο αγώνας του να έχει αποτελέσματα. Να γίνει συνείδηση, πρώτα στις οργανωμένες δυνάμεις και μετά σε όλον τον κόσμο, πως χωρίς οργάνωση δεν μπορούμε να αντισταθούμε στη νεοταξική βαρβαρότητα και πολύ περισσότερο να αρχίσουμε να κερδίζουμε μικρές και μεγάλες μάχες. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, να δραστηριοποιηθούν ενεργά και να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο όλοι όσοι αντιλαμβάνονται το καθήκον να αρχίσει να ανατρέπεται ο σημερινός συσχετισμός δύναμης. Δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια αν δεν την καταπολεμήσουμε πρώτα μέσα στις γραμμές του κινήματος. Αν δεν δείξουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και δεν πάμε προς αυτόν για να προσπαθήσουμε να τον οργανώσουμε και να κινηθούμε μαζί του. Μέσα από αυτή τη συνεχή προσπάθεια θα αναδειχτούν και οι δυνάμεις που θα μπορούν πραγματικά να αναλάβουν «τις ευθύνες των καιρών», αλλά και οι ικανότητες που είναι αναγκαίες για κάτι τέτοιο.
Τρίτον, είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που θίγονται από την νεοταξική πολιτική και άρα ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να ενωθούν σε κοινωνικό επίπεδο. Αν πράγματι υπάρχει η εκτίμηση, που πολλοί λένε στα λόγια, πως είναι συντριπτική πλειοψηφία του λαού, τότε χρειάζονται πραγματικά πρωτοβουλίες, πολιτικές, συνθήματα και μορφές οργάνωσης και αγώνα που να ενώνουν και όχι να διασπούν τις υπαρκτές δυνάμεις.
Τέλος, είναι αναγκαία η ύπαρξη και ανάπτυξη της κομμουνιστικής οργάνωσης σαν εκείνης της οργανωμένης δύναμης που θα παλεύει συνειδητά να ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα καθήκοντα σταθερά και αταλάντευτα. Σαν εκείνης της δύναμης που θα πρωτοστατήσει στην ανάδειξη της προοπτικής ενός άλλου κόσμου και μιας άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση. Μια προοπτικής που ενώ τότε ήταν ξεκάθαρη σήμερα είναι αναγκαίο να ξανατεθεί σαν «εφικτή αναγκαιότητα», σαν όραμα, προβληματισμός, ρεαλιστική ουτοπία. Σαν εκείνης της δύναμης που θα αποδεικνύει με τη γραμμή και τη δράση της την ιδεολογική υπεροχή του επαναστατικού μαρξισμού στις σημερινές συνθήκες. Και εδώ δεν μετράει τι δηλώνει κανείς, αλλά τι προσπαθεί σήμερα να κάνει.