Εργοδοτικός συνδικαλισμός

Βαριές οι ευθύνες του εργοδοτικού συνδικαλισμού

Εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, από την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ, έχουν μπει τα θεμέλια για να ξηλωθούν οι τελευταίες εργατικές κατακτήσεις. Όλα αυτά τα χρόνια οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, συνεχώς αφοπλίζαν την εργατική τάξη, ώστε να είναι ανέτοιμη μπροστά στην τεράστια επίθεση που εξαπολύουν σήμερα τα μονοπώλια. Σιγοντάρανε τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, σκάβοντας το λάκκο στη ζωή των εργαζομένων, στο “όνομα” του να ανέβει η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Σε κάθε στιγμή έβαζαν πλάτη για να γίνουν στόχοι του εργατικού κινήματος οι εκάστοτε “εθνικοί στόχοι” του κεφαλαίου (π.χ. ΟΝΕ, Ολυμπιάδα, πράσινη ανάπτυξη). Ακόμα και με την τελευταία σφοδρή επίθεση με το Προεδρικό Διάταγμα, η ηγεσία της ΓΣΕΕ στην ανακοίνωσή της… δεν είδε το ξεσάλωμα της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αλλά το ότι τα μέτρα δεν βοηθούν να ανέβει η ανταγωνιστικότητα! Την ίδια στιγμή, η ηγεσία της ΓΣΕΕ διαπραγματεύεται αυξήσεις ψίχουλα στα μεροκάματα, της τάξης του 1,5%!

Την ίδια στιγμή η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει αναλάβει εργολαβία την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Είναι απέναντι από τα συμφέροντα των εργαζομένων. Εχθρεύονται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, γιατί θέλουν αγώνες-άλλοθι στην κυβερνητική πολιτική και όχι αγώνες που θα βάζουν μπροστά τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι πρώτα και κύρια στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό τους κάνει στρατευμένους στην υπόθεση της διάσωσης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Τη μία μέρα μπορούν να φορούν τη μάσκα των υπερασπιστών των συμφερόντων των εργαζομένων και την άλλη να κάνουν συσκέψεις στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ με τα πρώτα βιολιά της αντιλαϊκής επίθεσης.

Το επόμενο διάστημα και όσο η εξαθλίωση απλώνεται στην εργατική τάξη από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, τόσο αυτές οι ηγεσίες θα προσαρμόζουν τη φρασεολογία τους και την τακτική τους, για να μην συναντηθεί η δικαιολογημένη οργή των εργαζομένων με το ΠΑΜΕ. Δεν θέλουν να συναντηθεί η αγανάκτηση με την προοπτική που βάζουν οι ταξικοί αγώνες.

Η ελπίδα είναι
στο δρόμο της ανατροπής!