Το αιώνιο χρέος κάθε πραγματικά Ελεύθερου Ανθρώπου

 « Η Λευτεριά ενός σκλάβου λαού αρχίζει από τη στιγμή που ξεσηκώνεται και παίρνει τα όπλα για να συντρίψει με Επανάσταση τα δεσμά της σκλαβιάς του, με την αμετάκλητη και αταλάντευτη απόφασή του να πεθάνει για τη Λευτεριά του ή με αυτή, κρατώντας στο ατσαλένιο ελεύθερο χέρι του το σπαθί της Λευτεριάς, που με την κόψη του την τρομερή θα χτυπήσει αυτούς που τον αλυσοδένουν ».
 Ελευθερωτής, από τον τουρκικό ζυγό, ήταν ο ελληνικός λαός, του Εικοσιένα, ο ιδρυτής του και ο μόνος κυρίαρχός του, ο οποίος απέβαλε το όνομα του «ραγιά», του υπηκόου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τα δεσμά της σκλαβιάς και της υπακοής, και ξαναπήρε το όνομά του ο Ελληνας, ο ελεύθερος.
Ένας από τους μεγαλύτερους «μύθους», που έχει μείνει «ανεξίτηλος» στο πέρασμα των χρόνων είναι ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός «ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης». Ωστόσο, όλοι οι ιστορικοί μελετητές και αναλυτές συνηγορούν πως κάτι τέτοιο είναι απόλυτα ανακριβές. Και όλοι καταμαρτυρούν πως ο Π. Π. Γερμανός όχι μόνο δεν κήρυξε την Επανάσταση, αλλά, αντιθέτως, «σύρθηκε σε αυτή», κάτω από την πίεση του ίδιου του λαού, αλλά και των ίδιων των γεγονότων. Σύρθηκε στην Επανάσταση, γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, φοβούμενος μη χάσει το κεφάλι του
Ο Π. Πατρών Γερμανός στα απομνημονεύματά του αφηγείται το τι σοφίστηκαν, οι προεστοί κι αυτός, για να μην πάνε στην Τριπολιτσά και ότι αφού συσκέφτηκαν αποφάσισαν, για να μη δώσουν αφορμή στους Τούρκους και τους συλλάβουν (για συμμετοχή τους σε εξέγερση), να καταφύγουν ως φοβισμένοι σε ασφαλή μέρη και να περιμένουν εκεί το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και μόνον όταν οι Τούρκοι μεταχειριστούν τα όπλα και βία εναντίον των ομογενών τους τότε εξ ανάγκης να πάρουν και αυτοί τα όπλα. Δηλαδή ομολογεί ότι καιροσκοπούσαν και επομένως δεν είχαν την πρωτοβουλία της επανάστασης και της κήρυξής της. Και κατά συνέπεια ο Π. Πατρών Γερμανός δε σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα, όπως τον εμφανίζει ο θρύλος. Ετσι ο ίδιος ο Γερμανός καταρρίπτει όλο το σαθρό οικοδόμημα του θρύλου της Αγίας Λαύρας και διαψεύδει πειστικά και οριστικά τους μελλοντικούς πλαστογράφους του, προύχοντες και αρχιερείς, που για τα βέβηλα συμφέροντά τους του φόρεσαν συκοφαντικά το αταίριαστο στο κεφάλι του φωτοστέφανο της δόξας, της κήρυξης της Επανάστασης του Εικοσιένα.

Η 25η Μαρτίου, ως σύμβολο της διαχρονικής Αντίστασης των Ελλήνων –και κατ’ επέκτασιν όλων των καταπιεζομένων λαών του πλανήτη- ενάντια στην πικρή Τυραννία, εξακολουθεί σήμερα να παραμένει, τόσα χρόνια μετά, μία ημερομηνία "επικίνδυνη" για τους εξουσιαστές μας. Επικίνδυνη, διότι υπενθυμίζει ες αεί το αιώνιο χρέος κάθε πραγματικά Ελεύθερου Ανθρώπου να πολεμήσει για το Δίκαιο και την Ελευθερία, μισώντας αν χρειαστεί –ναι, ΜΙΣΩΝΤΑΣ με όλη τη δύναμη της ψυχής του- τον εκάστοτε τύραννο και εχθρό της αδέσμευτης σκέψης ("Το μίσος για τους τυράννους συνεπάγεται αγάπη προς τον άνθρωπο", έλεγε ο Κ. Μαρξ)