«Ολοι μαζί μπορούμε, κανείς μόνος του. Η ενότητα όλων των εργαζομένων, έξω από κόμματα και χρώματα, η συστράτευση και ο κοινός αγώνας, ισχυροποιεί τη δύναμή μας στη διεκδίκηση των κοινών μας αιτημάτων, ώστε να επιβάλλουμε λύσεις φιλεργατικές και αναπτυξιακές προς όφελος του Λαού και της χώρας» σημειώνει η ΓΣΕΕ στη διακήρυξή της για την πανεργατική απεργία στις 20 Φλεβάρη.
Ομως τα προβλήματα των εργαζομένων έχουν και «χρώμα» και συγκεκριμένα «κόμματα» και πολιτικές δυνάμεις που τα γεννούν και μάλιστα τα αυξάνουν διαρκώς. Οπως «χρώμα» έχουν και οι επιχειρηματίες, των οποίων τα συμφέροντα τα στηρίζουν, όχι γενικά τα κόμματα, αλλά εκείνα τα κόμματα που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα. Τη διάλυση των Συμβάσεων, την κατάργηση της σταθερής εργασίας, την απελευθέρωση των απολύσεων, όλα τα αντεργατικά μέτρα τα αποφάσισαν, νομιμοποίησαν και εφάρμοσαν όχι «τα κόμματα» γενικά, αλλά εκείνα συγκεκριμένα τα κόμματα που ταυτίζουν την ανάπτυξη με το τσάκισμα των εργαζομένων. Οπως επίσης είναι συγκεκριμένα τα κόμματα που απαιτούν τη διαρκή «προσαρμογή» (δηλαδή το πετσόκομμα) των δικαιωμάτων των εργαζομένων ανάλογα με το πόσο αυγαταίνουν τα κέρδη των μονοπωλίων. Τα αστικά κόμματα, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αρα και η ταξική πάλη της εργατικής τάξης που την έχουν απεμπολήσει, έχει και χρώμα και ταυτότητα, κόντρα στο κεφάλαιο.
Οι δυνάμεις της πλειοψηφίας φωνάζουν «έξω από τα κόμματα» γιατί τους είναι βολικό να εμφανίζουν την αντιλαϊκή επίθεση ... «ορφανή» και «ουρανοκατέβατη». Να σβήνουν τα ίχνη των δικών τους κομμάτων, όπως και τις ευθύνες που αυτές έχουν ως φορείς τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, βάζοντας πλάτες για να περνά η αντεργατική πολιτική. Προκειμένου να χειραγωγούν και να εγκλωβίζουν τους εργάτες σε γενικές και άσφαιρες αντιδράσεις που θα αφήνουν στο απυρόβλητο τον ταξικό τους αντίπαλο και το πολιτικό του προσωπικό, υποτάσσοντάς τους στην πολιτική του κεφαλαίου.
Η ταξική πάλη έχει και «χρώμα» και ταυτότητα
Ομως τα προβλήματα των εργαζομένων έχουν και «χρώμα» και συγκεκριμένα «κόμματα» και πολιτικές δυνάμεις που τα γεννούν και μάλιστα τα αυξάνουν διαρκώς. Οπως «χρώμα» έχουν και οι επιχειρηματίες, των οποίων τα συμφέροντα τα στηρίζουν, όχι γενικά τα κόμματα, αλλά εκείνα τα κόμματα που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα. Τη διάλυση των Συμβάσεων, την κατάργηση της σταθερής εργασίας, την απελευθέρωση των απολύσεων, όλα τα αντεργατικά μέτρα τα αποφάσισαν, νομιμοποίησαν και εφάρμοσαν όχι «τα κόμματα» γενικά, αλλά εκείνα συγκεκριμένα τα κόμματα που ταυτίζουν την ανάπτυξη με το τσάκισμα των εργαζομένων. Οπως επίσης είναι συγκεκριμένα τα κόμματα που απαιτούν τη διαρκή «προσαρμογή» (δηλαδή το πετσόκομμα) των δικαιωμάτων των εργαζομένων ανάλογα με το πόσο αυγαταίνουν τα κέρδη των μονοπωλίων. Τα αστικά κόμματα, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αρα και η ταξική πάλη της εργατικής τάξης που την έχουν απεμπολήσει, έχει και χρώμα και ταυτότητα, κόντρα στο κεφάλαιο.
Οι δυνάμεις της πλειοψηφίας φωνάζουν «έξω από τα κόμματα» γιατί τους είναι βολικό να εμφανίζουν την αντιλαϊκή επίθεση ... «ορφανή» και «ουρανοκατέβατη». Να σβήνουν τα ίχνη των δικών τους κομμάτων, όπως και τις ευθύνες που αυτές έχουν ως φορείς τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, βάζοντας πλάτες για να περνά η αντεργατική πολιτική. Προκειμένου να χειραγωγούν και να εγκλωβίζουν τους εργάτες σε γενικές και άσφαιρες αντιδράσεις που θα αφήνουν στο απυρόβλητο τον ταξικό τους αντίπαλο και το πολιτικό του προσωπικό, υποτάσσοντάς τους στην πολιτική του κεφαλαίου.
Η ταξική πάλη έχει και «χρώμα» και ταυτότητα