Τα μέτρα για τον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας που περιέχονται στον εφαρμοστικό νόμο για το μνημόνιο, συνιστούν έγκλημα από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και των κομμάτων του εναντίον της υγείας και της ζωής της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών των λαϊκών οικογενειών.
Συγκεκριμένα, ο εφαρμοστικός νόμος:
Περικόπτει επιπλέον την κρατική φαρμακευτική δαπάνη. Πρόκειται για συστηματική απάτη της κυβέρνησης ο δήθεν «εξορθολογισμός» των δαπανών και το χτύπημα της «σπατάλης», προκειμένου να κρύψει τον πραγματικό της στόχο που είναι η αύξηση των πληρωμών για φάρμακα από τους ασθενείς. Με τα ίδια επιχειρήματα πριν λίγο καιρό, πέταξε εκτός λίστας πάνω από 1.000 φάρμακα που δεν αποζημιώνονται πλέον από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η πρεμούρα της κυβέρνησης για περικοπές έφθασε μέχρι να κόψει και εμβόλια από τους φαντάρους...
Μετατρέπει πάνω από 50 δημόσια νοσοκομεία σε παραρτήματα των υπολοίπων, στο όνομα της «καλύτερης» λειτουργίας, ενώ καταργεί και πέντε ψυχιατρικά νοσοκομεία στα πλαίσια της δήθεν αποασυλοποίησης. Ουσιαστικά καταργεί δημόσιες μονάδες υγείας, είτε άμεσα είτε μέσω των συγχωνεύσεων, επιδεινώνοντας τους όρους παροχής δημόσιων υπηρεσιών υγείας στα λαϊκά στρώματα προκειμένου να πιαστούν οι στόχοι των κρατικών περικοπών. Εξαναγκάζει τους ασθενείς σε μακροχρόνια ραντεβού ή να πληρώνουν επιπλέον στον ιδιωτικό τομέα, όπως γίνεται ήδη με τη σχεδόν κατάργηση των εργαστηρίων του ΙΚΑ. Είναι τουλάχιστον εμπαιγμός ότι οι συνεχώς αυξανόμενες περιπτώσεις ψυχικά ασθενών θα αντιμετωπιστούν από τα ψυχιατρικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων και από τις συνεχώς μειούμενες δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Στην ουσία, τους οδηγούν στα υποκατάστατα ψυχικών υπηρεσιών των ΜΚΟ και της «φιλανθρωπίας».
Επεκτείνει και μονιμοποιεί το καθεστώς του «επικουρικού» προσωπικού σε όλους τους κλάδους και καθιερώνει τη μετακίνηση των εργαζομένων από νοσοκομείο σε νοσοκομείο προκειμένου να «καλύπτουν» ανάγκες από την έλλειψη προσωπικού. Με τους ενιαίους οργανισμούς και την κατάργηση δημόσιων μονάδων δημιουργούνται οι προϋποθέσεις κατάργησης οργανικών θέσεων και απόλυσης των εργαζομένων.
Καταργεί ακόμα και τα πενιχρά επιδόματα των πολυτέκνων βάζοντας εισοδηματικά κριτήρια.
Η κυβέρνηση για τους αστέγους συμπεριφέρεται σαν το δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Με την πολιτική της εξαθλιώνει και πετάει στο δρόμο όλο και περισσότερους από τα λαϊκά στρώματα και αντί να αξιοποιήσει δημόσια και δημοτικά κτίρια για να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή διαβίωσή τους με δωρεάν στέγαση, ρουχισμό, σίτιση, υπηρεσίες υγείας και φάρμακα, παρουσιάζει ως κατόρθωμα τη «νομική αναγνώρισή» τους.
Επαναφέρει την απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των φαρμακείων, μέτρο που εντάσσεται στη διευκόλυνση του κεφαλαίου να επενδύσει στον τομέα του λιανικού εμπορίου στο φάρμακο, οδηγώντας ένα μέρος των αυτοαπασχολουμένων φαρμακοποιών ακόμα και στην επαγγελματική τους καταστροφή.