Η αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς δεν είναι φιλανθρωπικό γκαλά

Να το κάνουμε πρακτικό: Δεν αρκεί η άμεση υλική βοήθεια στους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας, δεν αρκεί μια τσάντα τρόφιμα. Για να νικήσουν πράγματι οι συγκεκριμένοι απεργοί, πρέπει να νικήσει η εργατική τάξη. Επείγει η οργάνωση της πάλης σαν τάξη ενάντια σε τάξη. Δηλαδή, ενάντια στους εργοδότες σε κάθε τόπο δουλειάς υπερασπιζόμενοι τους χαλυβουργούς αλλά και τα δικαιώματά τους απέναντι σε όλους τους εργοδότες, όλοι θέλουν να επιβάλουν εκ περιτροπής εργασία και δραστική μείωση μισθών. Αυτή είναι η πραγματική ταξική αλληλεγγύη που οδηγεί και σε νίκη της μιας τάξης σε βάρος της άλλης.

Διά ταύτα: Καμιά ανησυχία των εργατών για τα προβλήματα των καπιταλιστών. Οι καπιταλιστές πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου Γης. Η εργατική τάξη πρέπει να νικήσει.

Είναι πόλεμος, δεν είναι φιλανθρωπικό γκαλά όπου διαγωνίζονται οι αστοί για το ποιος είναι πιο δακρυσμένος απέναντι στο δράμα των εργατών.

Σ' αυτόν τον πόλεμο, δεν καταθέτουμε πια το περίσσεμα, αλλά το είναι μας.

Αυτό σημαίνει, συμμετέχω στην ταξική πάλη με τα ταξικά σωματεία, με το ΠΑΜΕ, με τη λαϊκή συμμαχία, συμπορεύομαι με το ΚΚΕ, είμαι πρωτοπόρος εργάτης, δεν ανέχομαι να ζω βλέποντας το γείτονά μου να ζει στη τρώγλη, δεν ανέχομαι να λείπει δίπλα μου το ψωμί του άνεργου και να μην αντιπαλεύω τον αστό που το κλέβει για να καταργήσω το κλέψιμο καταργώντας τον κλέφτη.
Η αλληλεγγύη πλέον αποκτά συνολικά ταξικά χαρακτηριστικά.