Επικίνδυνη για το λαό η «αριστερή κυβέρνηση»

Το ΚΚΕ, όχι μόνο απορρίπτει, αλλά και πολεμάει τη θέση για «αριστερή» κυβέρνηση, επειδή δεν έχει σκοπό να γίνει ο νεκροθάφτης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, επειδή δεν έχει σκοπό να υποθηκεύσει τα εργατικά συμφέροντα και να συμβάλει στη συντηρητικοποίηση λαϊκών δυνάμεων, οι οποίες μοιραία θα οδηγηθούν σε αυτή, αν το ΚΚΕ τις προδώσει. Είναι ευτύχημα για το λαό που υπάρχει στην Ελλάδα ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα που δεν πρόκειται να γίνει υποχείριο του κεφαλαίου και της εξουσίας του.


Φιλολαϊκή λύση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί μια πολιτική υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων προσκρούει στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και της ΕΕ. Επομένως, μια κυβέρνηση που έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, δίχως να έχει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια της, είναι ανίσχυρη, είναι φτερό στον άνεμο, ακόμα και αν είχε τις καλύτερες προθέσεις. Φιλολαϊκή λύση (αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, δωρεάν Παιδεία και Υγεία και άλλα) δεν μπορεί να υπάρξει δίχως να αφαιρεθεί η ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές και να κοινωνικοποιηθεί. Δε γίνεται φιλολαϊκή ανάπτυξη (αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας) δίχως αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή εξουσία. Που θα πει εξουσία άλλης τάξης (της εργατικής) που θα έχει και την ιδιοκτησία του πλούτου που παράγεται.

Η «κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων» που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια και ανάλογη με εκείνες τις κυβερνήσεις που, εκτός απ' τη Γαλλία, σχηματίστηκαν και στην Ιταλία (Πρόντι, Ντ' Αλέμα) με τη συμμετοχή των κομμουνιστών και τσάκισαν τα εργατικά δικαιώματα. Ομως, στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν τους αξίζει τέτοια τύχη. Παράγουν όλο τον πλούτο και τον δικαιούνται. Χρειάζονται μόνο ένα πανίσχυρο ΚΚΕ και οργάνωση με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία. Επομένως, και στις εκλογές που έρχονται μόνο προς το ΚΚΕ πρέπει να κατευθύνουν την ψήφο τους, για να γίνει η διαφορά. Η ενίσχυση του ΚΚΕ και μόνο είναι βόλι στην καρδιά της αστικής τάξης και των κομμάτων της και όχι η ψήφος υπέρ των λεγόμενων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, του ενός σκέλους της ψευτοαντίθεσης «μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί».

Στο βαθμό που αναπτύσσονται αυτές οι προϋποθέσεις, θα ενισχύεται και η πάλη για ορισμένα άμεσα ζητήματα που αφορούν το ένα ή άλλο πρόβλημα. Κάθε άλλη επιλογή ενισχύει φρούδες ελπίδες.