Από κει που τόσον καιρό έλεγαν «έξω τα συνδικάτα από τους αγώνες» τώρα απευθύνουν πρόσκληση σ' αυτά για την προετοιμασία της 48ωρης απεργίας. Ο λόγος για τις δυνάμεις του λεγόμενου «κινήματος της πλατείας». Προκαλεί τουλάχιστον ερωτηματικά το ότι εκείνοι που τόσο καιρό δαιμονοποιούσαν τα συνδικάτα και τα κόμματα, προσπαθώντας να κρύψουν την πολιτική και ταξική αιτία και λύση των προβλημάτων, τώρα ξαφνικά αναζητούν σύνδεση με τα συνδικάτα... Εκείνοι που τόσον καιρό περιφρονούσαν την οργανωμένη πάλη, τους εκπροσώπους και τα όργανα των εργαζομένων, τώρα απευθύνονται σ' αυτούς για την προετοιμασία της απεργίας, με ποιο σκοπό άραγε; Μήπως οι ανώνυμοι ηγέτες της πλατείας, που καμιά σχέση δεν έχουν με το εργατικό κίνημα, ψάχνουν άλλοθι στην απεργία προκειμένου να αποσιωπηθεί ακόμα καλύτερα, απ' ό,τι μέχρι σήμερα κάνει η αστική προπαγάνδα και τα αστικά επιτελεία το ταξικό πολιτικό περιεχόμενο των εργατικών αγώνων, δηλαδή η γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια; Γιατί μόνο μ' αυτό το περιεχόμενο μπορούν να έχουν αποτελεσματικότητα και προοπτική. Μήπως για να προβληθεί ως στόχος της απεργίας να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν και όχι να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση, να μην πληρώσει δεκάρα ο λαός, να ανατραπεί η σημερινή πολιτική, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας; Είναι παγίδα.
Το σίγουρο είναι πως η μάχη (και αυτής) της απεργίας όπως και συνολικά της οργάνωσης των εργατών ενάντια στην επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας «χτίζεται» μες στους τόπους δουλειάς. Με ταξικό μέτωπο. Το ζήτημα είναι να σωθεί ο λαός από τη χρεοκοπία και όχι γενικά το «έθνος» και η «χώρα», δηλαδή και οι καπιταλιστές. Με προσανατολισμό που αντιπαλεύει αυταπάτες και θέτει ευθέως το ζήτημα «ή με τα μονοπώλια ή με το λαό». Τα συνδικάτα έχουν τη δική τους λειτουργία και δράση, τη δική τους πραγματική εργατική δημοκρατία για την οργάνωση της ταξικής πάλης που καμιά σχέση δεν έχει με τη λεγόμενη «κάτω βουλή» των «ανώνυμων» διοργανωτών, έξω και μακριά από τους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Εκεί που η εργατική τάξη πραγματικά συζητά, αποφασίζει και εκλέγει τους ηγέτες της. Και, τέλος, όλα τα συνδικάτα δεν είναι το ίδιο. Αλλο ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που ουρά του είναι και κάποιοι αριστερούτσικοι οι οποίοι το πρωί εμφανίζονται ως κομματικοί και το βράδυ στις πλατείες ως «ακηδεμόνευτοι». Οι εργαζόμενοι και αυτοί που πάνε στις πλατείες πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα.
Ολοι στη μάχη στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές για την επιτυχία της απεργίας.
Το σίγουρο είναι πως η μάχη (και αυτής) της απεργίας όπως και συνολικά της οργάνωσης των εργατών ενάντια στην επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας «χτίζεται» μες στους τόπους δουλειάς. Με ταξικό μέτωπο. Το ζήτημα είναι να σωθεί ο λαός από τη χρεοκοπία και όχι γενικά το «έθνος» και η «χώρα», δηλαδή και οι καπιταλιστές. Με προσανατολισμό που αντιπαλεύει αυταπάτες και θέτει ευθέως το ζήτημα «ή με τα μονοπώλια ή με το λαό». Τα συνδικάτα έχουν τη δική τους λειτουργία και δράση, τη δική τους πραγματική εργατική δημοκρατία για την οργάνωση της ταξικής πάλης που καμιά σχέση δεν έχει με τη λεγόμενη «κάτω βουλή» των «ανώνυμων» διοργανωτών, έξω και μακριά από τους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Εκεί που η εργατική τάξη πραγματικά συζητά, αποφασίζει και εκλέγει τους ηγέτες της. Και, τέλος, όλα τα συνδικάτα δεν είναι το ίδιο. Αλλο ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που ουρά του είναι και κάποιοι αριστερούτσικοι οι οποίοι το πρωί εμφανίζονται ως κομματικοί και το βράδυ στις πλατείες ως «ακηδεμόνευτοι». Οι εργαζόμενοι και αυτοί που πάνε στις πλατείες πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα.
Ολοι στη μάχη στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές για την επιτυχία της απεργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου