Από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου της Αλέκας Παπαρήγα στη Λάρισα
«Καλούμε τους εργατοϋπάλληλους, αυτούς που δουλεύουν με άγχος στα μικρομάγαζα και τη φτωχή αγροτιά, να αψηφήσουν κυριολεκτικά τη νέα καταιγίδα τρομοκρατικών και εκβιαστικών διλημμάτων που απευθύνουν στο λαό, επίσημα και ανεπίσημα, με τα διλήμματα "είτε δέχεστε το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα που θα έρθει, είτε η Ελλάδα πτωχεύει", "μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη", "δραχμή ή ευρώ" κ.λπ. Πρόκειται για αισχρό εκβιασμό του λαού που δεν έχει καμία βάση. Η διαδικασία της πτώχευσης έχει ξεκινήσει. Ο ελληνικός λαός έχει πτωχεύσει και, ακόμα, είναι στη μέση της διαδικασίας της πτώχευσης. Ερχεται καινούρια καταιγίδα στην πορεία.
Η όλη συζήτηση που γίνεται είναι η εξής: Η διαπραγμάτευση της πτώχευσης για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους πολυεθνικούς ομίλους, και η διανομή της ζημιάς μέσα στην Ελλάδα και στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Η διαπραγμάτευση δεν αφορά το λαό. Το λαό έτσι κι αλλιώς - δε λέμε ότι θα γίνει - τον θέλουν τελειωμένο. Η διαπραγμάτευση είναι δικό τους πρόβλημα. Επομένως ο λαός χρειάζεται να χαράξει μία διαχωριστική γραμμή. Μία γραμμή που λέει το εξής: Επιλέγω το δρόμο να παλέψω να συγκρατήσω τον κατήφορο, να αποσπάσω αν είναι δυνατόν και κάποιες κατακτήσεις, όσες είναι δυνατόν και να βάλει ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, εδώ στην Ελλάδα και τη βαθιά ρήξη με την πολιτική και τα δεσμά της ΕΕ.
Πρόκειται για μία γραμμή πάλης που μπορεί να φέρει αποτελέσματα, διότι θα απελευθερώσει τη μεγάλη εφεδρεία της ταξικής πάλης που υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά είναι ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις ενός μεγάλου, ενιαίου, εργατικού, αγροτικού μετώπου, μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Μόνο με τέτοιους όρους ο ελληνικός λαός μπορεί να ελπίζει και για σήμερα και, κυρίως, να ελπίζει για ένα πιο κοντινό αύριο.
Αυτή είναι ξεκάθαρη γραμμή που, βεβαίως, την αναλύουμε σε κάθε χώρο, σε κάθε μέτωπο πάλης, με πάρα πολύ εξειδικευμένα αιτήματα και στόχους πάλης, άμεσους και πιο μακρινούς. Γιατί σ' αυτόν τον αγώνα, έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Είμαστε βέβαιοι ότι το επόμενο διάστημα θα βγουν στη μάχη νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις, νέες ηλικίες, ακόμα πιο μαζικά, άνθρωποι που έχουν κάνει συνειδητή επιλογή, αλλά και άνθρωποι όλων των ηλικιών, που αναζητούν δρόμους σωτηρίας και διεξόδου του λαού και όχι των μονοπωλίων.
Εμάς, μια τέτοια κι απότομη μαζικοποίηση του κινήματος δε μας φοβίζει καθόλου, γιατί ξέρουμε ότι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η πάλη για λαϊκή εξουσία θα είναι έργο μαζών. Δε μπορεί να είναι έργο μιας πρωτοπορίας μόνο. Η πρωτοπορία φωτίζει τις μάζες, αλλά δεν είναι αρκετή. Γι' αυτό καλούμε σε συστράτευση και συμπόρευση με το ΚΚΕ κι όλους εκείνους που διατηρούν κάποιες ενστάσεις σε επιλογές μας ή σε ορισμένες ιδεολογικές μας απόψεις.
Ταξικός και πολιτικός ο αντίπαλος
Ξεκαθαρίζουμε και το εξής: Απέναντί μας έχουμε έναν αντίπαλο πάρα πολύ έμπειρο. Αντίπαλο και πολιτικό και ταξικό, εξαιρετικά έμπειρο. Δεκάδες χρόνια τώρα. Μετά την πτώση της δικτατορίας, στη δεκαετία του '70 και στη δεκαετία του '80, ο αντίπαλος αυτός καλλιεργούσε στο λαό αυταπάτες, κάνοντας ορισμένες παραχωρήσεις, κάτω από πίεση ή κάτω και από ανάγκη και καλλιεργώντας την ελπίδα ότι κάθε διετία, τριετία τα πράγματα θα είναι και καλύτερα. Οι κατακτήσεις αυτές του λαού, τις οποίες εμείς προσπαθήσαμε να τις περιφρουρήσουμε και να τις αναπτύξουμε, ήταν προσωρινές. Αυτό δεν το λέμε τώρα. Το λέμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα, οι κατακτήσεις αυτές όχι μόνο παίρνονται πίσω, αλλά δημιουργείται μία σύγχρονη βαρβαρότητα και η βαρβαρότητα από εδώ κι εμπρός είναι η εξέλιξη του καπιταλισμού. Δεν πρόκειται να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε πριν 10, 20 και 30 χρόνια.
Γι' αυτό και σήμερα επιστρατεύεται η τρομοκρατία, πέρα από την κρατική και ιδεολογική, πνευματική τρομοκρατία και, βεβαίως, ο φόβος της απόλυσης. Αρα, το κίνημα αυτό που αναπτύσσεται και θα αναπτυχθεί και θα φουντώσει τα επόμενα χρόνια, πρέπει να έχει πολιτικό προσανατολισμό και πολιτικό πρόγραμμα. Δε μιλάμε για στενά κομματικό πρόγραμμα, μιλάμε για πολιτικό πρόγραμμα. Πρέπει να έχει αντίπαλο. Εναν αντίπαλο που πρέπει να τον νικήσει με το συσχετισμό δύναμης και να μη θεωρεί ότι θα τον νικήσει βάζοντάς το στο φιλότιμο, μετατρεπόμενο σε ένα κίνημα που απλώς θα φωνάζει "κάτω οι κλέφτες".
Υπάρχει μία τάξη που εκμεταλλεύεται και κλέβει το λαό νόμιμα. Και με τη νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου, της συγκατάθεσης και της αδράνειας. Και, επομένως, αυτόν τον αντίπαλο πρέπει να τον ανατρέψει. Μακάρι, να είχαμε απέναντί μας μία κυβέρνηση, μία εξουσία που ήταν ταλαντευόμενη, που δεν είχε πολλές ικανότητες και έπρεπε ο λαός να την πολεμήσει. Μακάρι να είχαμε απέναντί μας μόνο δειλούς. Εχουμε απέναντί μας ορκισμένους και αποφασισμένους, πάση θυσία να εξασφαλίσουν το καπιταλιστικό σύστημα να βγει από την κρίση. Κι εμείς προσθέτουμε για να μπει ξανά στην κρίση, μετά από λίγα χρόνια. Και η κρίση θα είναι βαθύτερη. Αυτή είναι η επιλογή μας. Δεν είναι καινούρια επιλογή, αλλά πιστεύουμε ότι αποτελεί τη νέα πραγματικά καινοτόμα λύση για το λαό.
Πάλη με αποτελέσματα υπέρ του λαού
Ξεκαθαρίζουμε κι ένα δεύτερο πράγμα: Πώς θα γίνει πιο αποτελεσματικό το κίνημα, να έχει κι άμεσες κατακτήσεις, έστω και προσωρινές; Δεν σνομπάρουμε καθόλου την ανάγκη που νιώθει ο λαός να ανακουφιστεί έστω και πρόσκαιρα. Ομως, ένα κίνημα, για να είναι αποτελεσματικό, πριν από όλα πρέπει να έχει ρίζες στους τόπους δουλειάς. Η ταξική πάλη θα είναι η κινητήρια δύναμη των θετικών εξελίξεων. Σε άλλη περίπτωση, τα πράγματα θα είναι τρομακτικά αρνητικά για το λαό.
Πού πονάει ο αντίπαλος; Πονάει στον κλάδο, πονάει στην επιχείρηση, στο γραφείο, στο πολυκατάστημα, στο σχολείο, στο ΤΕΙ, στο Πανεπιστήμιο. Εκεί, δηλαδή, που η αντίθεση ανάμεσα στην πλουτοκρατία και το λαό μπορεί να εκδηλωθεί άμεσα. Διότι ο αντίπαλος πρέπει να αρχίζει να χάνει έδαφος. Και το έδαφος θα το χάσει εκεί που εκδηλώνεται η βασική, κύρια αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στα μονοπώλια και στο λαό. Ολες οι άλλες διαμαρτυρίες είναι σημαντικές, διαμορφώνουν συναισθήματα, επιλογές, αλλά ο αντίπαλος είναι σε θέση να βάλει στο χέρι και το πιο δυνατό κίνημα που δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό την εξουσία.
Κι ας πάρουμε σαν παράδειγμα τι έχει γίνει στη διάρκεια του 20ού αιώνα σε χώρες της Ευρώπης, όταν το εργατικό κίνημα ήταν ισχυρό. Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, ακόμα και Ισπανία. Πόσα χρόνια είχε να γίνει γενική απεργία στην Ισπανία; Ας προβληματιστούμε για το τι γίνεται στις ΗΠΑ. Υπάρχει εργατικό κίνημα; Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι εδώ στην Ελλάδα που χάρη στην ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, που δεν μπήκε στη μόδα του συμβιβασμού και της συναίνεσης, υπάρχει ένα κίνημα το οποίο αγκαλιάζει, βεβαίως και μη κομμουνιστές, υπάρχει ένα κίνημα πιο δυνατό από άλλες χώρες και, επομένως, είναι και στη δική μας ευθύνη αυτή η φλόγα της ταξικής πάλης και με τη βοήθεια της αδελφοποίησης να επιδράσει και σε άλλες χώρες. `Η και εμείς, βεβαίως, καθόλου δε το θεωρούμε κακό πράγμα να αξιοποιήσουμε κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις με πολιτικό πρόγραμμα, που μπορεί κάπου αλλού να ξεκινήσουν.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι πάντως να έχουμε σαν αυτοσκοπό την πάλη, θέλουμε πάλη με αποτελέσματα, αν θα είναι αργά ή γρήγορα αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, αλλά θέλουμε αποτελέσματα υπέρ του λαού. Και σε καμία περίπτωση δε θα δεχτούμε τους αγώνες να τους καπηλευθεί καμία εξουσία, να τους καπηλευτούν όλοι εκείνοι που ενδιαφέρονται ν' αλλάξουν το πολιτικό προσωπείο του καπιταλισμού και ο ίδιος να παραμένει εξίσου βάρβαρος και ακόμα πιο βάρβαρος, τα επόμενα χρόνια.
Παίρνουμε υπόψη και το εξής: Η κρίση συνοδεύεται και από τοπικές πολεμικές συγκρούσεις. Συνοδεύεται από αλλαγή συνόρων. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι επιχειρηματικοί όμιλοι στη χώρα μας δεν ενδιαφέρονται ούτε για σύνορα. Αλλωστε τα κεφάλαιά τους μπορούν να τα κινούν ελεύθερα και δεν είμαστε διατεθειμένοι μπροστά στην ανάγκη ο λαός να βρει δουλειά και να έχει ψωμί, να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, το Κυπριακό, την ΑOZ και τίποτα άλλο. Για μας είναι εξίσου σημαντικά και έχουν σχέση και με τη δουλειά και με το ψωμί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου